HUWAG NA LANG KAYA?

Isang malamig na Linggo ng hapon, habang umuulan sa labas ng bahay at sa kape’t footlong na may hot sauce nagbabakasakaling mainitan ang aking sikmura. Narinig ko ang isang kanta ng bandang True Faith na sumapul sa akin. 

Umaakma ata sa sitwasyon ko na napakakumplikado. Itutuloy ko ba ang pagsuyo o hindi? Hindi kayang sagutin ng sinuman ang nasabing suliranin. Kahit humingi pa ko ng tulong sa mga tulad ni Papa Jack. Hindi ko na lang mapiligilan ngunit ikanta ang lahat, pero ayos ana kung nakikinig siya e no? 

Halos nakamove on na kasi ako, hanggang sa biglang nagparamadam ang ale. Tila sinasambit na “wag ka namng mawawala.” Babalikan ko ba ang nakalipas at pormahan siya ulit na parang bago lang kami magkakilala ulit. 

Pero sa kabilang banda, naduduwag na ako na masilayan siya ulit. Parang sa sobra ng kapal ng mukha ko noon, nabahag na ang buntot ko ngayon. Parang pulis na ang lakas mag-angas na mang-abuso, pero natitiklo naman pag tinawagan on-air ni Raffy Tulfo. Sa pag-ibig nga lang yata ako naging mahina. 

Katorpehan ba ang usapan? Siguro, ewan. Ang gulo lang tulad ng takbo ng utak at nararamdaman ko habang isnusulat ko ang piyesang ito. 

Hihingi nga ba ng payo? Parang wag na lang din. Hindi naman kasi garantiya ang mga yan ay nasusunod e. kaya siguro nauso ang mga kasabihang “Kahit ang mga matatalinong tao ay nagiging tanga pagdating sa pag-ibig.” Teka, hindi ba dapat parehong utak at puso ang gumagana pagdating sa pag-ibig? Ang problema kasi mas nararamdaman ng puso ang emosyong dala ng pagmamahal kesa sa mapag-isipan ito e. 

Pero hahayaan ko na lang ba ang lahat, talikuran ang mga ito? “Wag na lang kaya?” Hmmm… Madaling magsalita, as in madali ring manghusga. Yun nga lang. Pag kumplikadong tulad ko at ng sitwasyon ko ang problema, tiyak kailangan pa ata ng mga tila pamatay-adiksyon na lunas. 

Basta. Astig talaga ang musika ng Pinoy noong ‘90s. Yun na lang ang masasabi ko. (Sabay sumisipol to the tune of “Huwag na lang kaya.”) 

Date: 07/22/2012 

Time: 03:43 p.m. 

Author: slickmaster

© 2012 september twenty-eight productions

Ang pag-alala kay Friendster.

Bago nauso ang Facebook, may mga social networking sites pa patok na patok nun sa mga internet users. Andyan ang MySpcae, pati na rin ang Multiply, at iba pa; pero ang pinakanumero unong ginagamit ng tao ng mas madalas lalo na dito sa Pilipinas ay ang Friendster.

Halos 1 buong dekada namayagpag sa world wide web ang Friendster bilang isang social networking site. Isa sa mga malalaking porsyento ng mga taong tumatangkilik nito ay ang Pilipino. Hmmm… bakit kanyo? Ewan ko, basta mahilig ang karamihan sa atin na makipagkaibigan e.



Mula sa tipikal at standardized na profile, naging personal-customized ito noong gumawa ng mga bagong palataporma ang nasabing social networking site. Parang office-form na template nga ata dati ang istura e (para sa akin ha?). Pati ang mga pangalan, pwedeng ma-i-type ayon sa kagustuhan ng gusto mo, basta tamang letra ang gamit.

Dati, profile picture lang ang mga nilalaman ng isang photo album dun. Sabay nagkaroon ng photo album. Teka, parang alam ko, pwede naman magkaroon ng maraming album dun e. Pero sa kaso ko kasi e literal na mapapagkamalan talaga ako na isang banidosong tao dahil sa panay litrato ko lang ang nilalagay ko sa fs ko. Yung iba? Nakastuck sa PC at Multiply account ko. Pakialam ko ba sa kanila? ‘de, sa takot ko na rin na manakaw ang mga litratong kuha ko mismo. Nagsisimula rin kasi ako mag ekspermento sa photography nun e at sa advent ng internet, madali ngang mag-upload, madali ring magdownload at ipagyabang na kuha nila ang dapat ay pagmamay-ari mo mismo.

Ang mga tag sa Facebook? Parang photo grab lang ng Friendster ‘yan.

Status, tweet, o kahit plurk? Hmmm…. Parang halintulad lang sa shoutout ah. Mas malala, este, maingay ba? Bulletin board message.

Ang testimonial o comment? Laging dinedemand ng mga tao yan. Ako nga lang ang makapal ang mukha na hindi humihingi niyan e, dahil hindi rin ako nagbibigay ng mga ganun. LOL! Teka, mahahalintulad ba ito sa mga wall post ng Facebook? Buti naman walang nagdedemand ng “uy, magpost ka naman sa wall ko” pero mas ok na iyun kesa naman i-PM ka na “tol, pa-like naman ng status ko. Salamat!” Parang kelan lang, sikat na litanya ng tao ang “uy, penge namang testi dyan oh.”

Oo nga pala, nagkaroon din pala ng fan page ang Friendster no? Pati ang mga Friendster blogs. Masternestor pa ang username ko dun e. At bago naging social gaming site iyan noong 2011, literal, may games talaga ang Friendster nun. Kailangang makasabay sa alon ni pareng Facebook ang mga katulad nila e.

Naungusan nga ng Facebook ang Friendster noong 2009 pagdating sa numero at impact sa karamihan ng mga taong gumagamit. Mas madali kasi makipag-interact at mag-promote sa fb kaysa sa fs. Sabagay, sa panahon na nagsimula ulit ako na mag-blog noong taong din na iyun ay halos hirap ako gumawa ng paraan para i-plug ang mga akda ko sa blogspot. Kaya last resort ko ay ang i-repost ang mga to sa Friendster blogs at blog section ng Multiply account ko.

Sa sobrang pakikiuso ng karamihan noon sa Facebook, tila isinusumpa nila ang Friendster dahil sa lamang na lamang na talaga ang Facebook kung ikukumpara sa mga features nito. Aba, parang hindi dumating ang panahon na hanggang patilya ang ngit ng mga ‘to nung una silang nagkaroon ng Friendster account ah. At hindi makikilala ang mga Pilipino bilang social networking capital of the world kung hindi dahil sa pioneer na social networking site na ito, ‘no?

Tingin ko mas naging mainstream ang Facebook dahil sa iba’t ibang mga kumpanya, particular na mga taga-media na gumamit nito para sa kani-kanilang mga palataporma. Bihira kasi ang pagkakataon na i-promote ng mga tao dun ang Friendster account. Sabagay, kung 500 nga naman ang limit ng friends mo dun, what can you expect? I mean, ilang account ang kaya mong gawin tulad ng RX 93.1 nun? Naalala ko kasi na ilang account nila ang naging parte ng social network ko dun e.

Noong naglaon, hindi ko na alam kung ano ang bagong limit nila e. 10k ba o 5k o… ewan. Basta ako, kuntento sa 1172 na mga tropa ko dun.

Pero sayang lang din at hindi ko naretrieve ang mga info ko dun noong nagreformat sila. Masaydong nahaselan ang PC ko para idownload ang mga yun e. Pero ayos lang, ang ilang mga kaibigan ko dun, naging kaibigan ko pa rin sa Facebook e. At halos 3 ½ taon ko na ring ginagamit ang fb ko mapahanggang ngayon.

Malamang ang boring ng buhay ngayon kung wala ang mga katulad ng Friendster at isama mo na rin diyan ang Yahoo! Messenger. Dyan rin kasi ako naglalagi noon e. At matagal bago makilala ang Pinoy bilang mga top social networkers dahil ang tagal bago umusbong ang ibang mga sites. Pero ibang istorya na iyun, at sa malamang iba ang takbo ng buhay din nun.

Salamat sa 8 taong pinagsamahan, aking 3 Friendster account. Don’t worry, tuloy pa rin ang aking buhay sa social networking side. Hindi ko makakalimutan ang mga panahon na ating pinagsamahan. Hanggang sa muling pagkikita.

Author: slickmaster
Date: 08/01/2012
Time: 12:28 P.M.
© 2012 september twenty-eight productions.

WATERPROOF!

Aminado ako na noong bata ako, isa ako sa mga taong tuwang-tuwa kapag walang pasok. Pero hindi nga lang din sa lahat ng pagkakataon. May mga panahon din kasi nun na kung kelan nagsuspend ng klase ang DECS (Yun pa ang pangalan nila bago maging DepEd e) saka naman tila umaayos ang panahon. Nakakahilo lang na parang, ano ba talaga ate o kuya? Minsan natatanga na lang ako sa gilid at napapaisip nun na “Naku. Baka may pasok na ha? Dinaya lang ako ng TV.”

Pero siyempre, mali ako dun.

Hindi naman ako masipag na estudyante, pero kataka-taka lang na mas trip ko pang pumasok sa klase nun. Kahit sa totoo lang, mas enjoyable pa ang elementary [ara sa akin kung ikukumpara ko sa buhay ko noong high school. Ewan.

College time na para sa akin nun. Hindi ko sukat akalain na sa kabila ng masamang lagay nun ng panahon e kailanagn ko pumunta sa eskwelahan at mag-aral, kahit mag-aral kuno lang yan. Hehehe!

Unang taon at unang beses kong lumayas papunta sa aking pinapasukan sa Mendiola habang malakas ang buhos ng ulan, ba, hindi pa ko nakakalayo ha? Bastos lang ang isang sasakyang dumaan malapit sa aming kanto. Sa sobrang pagmamadali ng mokong nagmamaneho, nabasa niya ako kahit nasa sidewalk ako naglalakad nun. ” P****!” Ang napasigaw ng bunganga ko. Pwede nga lang susunggaban ko ang loko nun e, kaya lang mas inuna ko na lang ang umuwi at magpalit ng uniprome. Bwisit!

At mas nakakaasar nun? Susuungin mo ang baha sa ilang mga kalye sa Maynila, makarating lang. At sa malamang sa mga tropa kong Tomasino at iba pa, nagtitiis na makasakay ng sasakyan, wag lang malusong sa baha sa kalye ng España. O yung iba, mga papuntang intramuros? Taft? O kahit saan pa yan sa U-Belt. Isama mo na rin dyan ang iba’t ibang mga pamantasan sa kalakhang Maynila.

Pero kung dyan nababadtrip ka, what more pa kaya kung biglang nasuspinde ang klase mo habang nasa byahe ka? Well, suwerte ka pa kahit papano, maliban na lang kung walking distance ka na lang saka mo nalaman yun. Pero paano kung nasa eskwelahan ka na at dun lang inanunsyo ang pagsuspinde ng klase? Ba, sayang baon yun para sa akin! Kung pinangkain ko na lang sana o naglaro ako ng paboritong online game ko na Freestyle o makipagbahaan ng mga kumento sa nauusong Friendster nun, baka ayos pa ang araw ko. Pero hindi e.

Minsan nga, masuspindi ang klase ko nun by 12 noon, literal half-day talaga sa gitna ng isang rainy day. Nakaka-asar ba? Hindi naman sa lahat ng oras. Siguro, kapag natiyempuhan na nasiraan pa ako ng payong sa daan at kailangang magpatila ng ulan sa istasyon ng LRT Katipunan sa loob ng ilang oras. Hindi ka rin makapng-tsiks nun. Ba, nasiraan na nga ko ng payon ano pa maio-offer ko? Cellphone number? E pano kung may kasama pang boylet? PFT. Pero anyway.

Naging madalas na to sa buhay ng halos kada estudyante sa kolehiyo. At yang salita na ’yan? (Oo. Yang “waterproof” nga na yan?) The best word para i-describe ang sinuman na pumapasok sa ganyang estado ng panahon. Yung mga nasa-opisina kasi e talagang kailangan din e. As in no choice din tulad ng college students.

Ilang bagyo na ang pinasukan ko sa buong 4 na taong pamamalagi ko sa pamanatasang pinag-aralan ko noong nasa kolehiyo pa ako, kasama na dyan ang ever-destrcutive na “Ondoy” noong isang tangahli ng araw ng Sabado noon, a-26 ng Setyembre, taong 2009, na umuwi akong nakayapak mula Mendiola hanggang Marikina. (Ilalahad ko ang kwentong iyun sa takdang panahon)

Pero yung iba, kung hindi bagyo, mga ulang dala ng hanging habagat. Pero aakalain mo na parang may bagyo nun. Palibhasa nagbabago na kasi ang klima ng mundo e.

Kaya sa totoo lang, proud ako na masabihang “Waterproof!” Been there, and done that. At pasalamat na din ako, at least safe pa rin ako sa mga panahon na yun.

Kaya mabuhay ang mga “Waterproof!” At sa mga estudyanteng ganyan at nakakaranas ng ganyang pangyayari sa kada araw na umuulan, ika nga ng idolo ng tropa ko na si John Llyod Cruz, ingat!

Author: slickmaster
Date: 07/30/2012
Time: 09:25 AM
© 2012 september twenty-eight productions

Why Ya Hating Jamich?

07/28/2012 9:30 PM

Panahon ng mga viral, tulad ng isang magkasintahang nagngangalang Jamvhille Sebsatian at Paoline Michelle Liggayu. Sa panahon ng viral hits, kasikatan at hate-fest sa magkabilang mundo ng social media.

Sa totoo lang isa lang naman silang YouTube sensation e, at sa panahon ngayon uso na ang mga taong mahilig magpapansin sa internet tulad ng mga video blogs, patamang-quotes-on-wall-photos, at kahit ang mga blogs tulad nito.

Ang love story nilang "By Chance" with matching choreographed dance move? Well, ganun talaga. Napapansin sila e. Pero pano nga ba nagsimula ang mala-kontrobersyal na spotlight para sa isang internet couple na tinawag na Jamich?

Ewan ko kung may mas maaga pa sa nakita ko, pero noong bandang patapos na ang buwan ng Pebrero, may lumabas na isang post na tila kinabagutan ng mga “fans” ng internet couple.

Talking business nga ba ang usapan? Tila showtime na lang mga ginagawang love story ng Jamich samga videos? Hmmm….

Mula dito nagsulputan na ang mga haters ng Jamich. Nabuo ang JaBITCH page sa Facebook. At ang sinumang nag-attempt na magtanggol sa kanila? Ayun, tahasang pinapahiya sa internet. Like a boss ba? Ewan. Kahit sino na lang yata kayang gumawa ng ganung motibo sa world wide web. Ang lawak kasi ng mga posibilidad e. hindi na ko magtataka.

Matindi ang hatred ng ilang mga tao sa kanila. Kahit sa kabila ng mga ito, nakakapag-guesting pa ang kontrobersyal na couple sa mga palabas ng telebisyon, at ibang mga music videos. At nagte-trending pa ang Jamich sa Twitter.

Well, yan ang patunay na mas sumisikat pa sila. At sa tingin ko, malaks kasi silang manghatak e.

Pero sa kabila ng mga ganitong pangyayari sa mainstream e bumubuhos pa rin ang mga pambabatikos sa kanila.

Minsan nga, noong namatay si comedy king Dolphy e nasaktuhan pa sila ng pangbabash sa Twitter ng mga Jamich haters at iba pang mga users sa nasabing social networking site. Nagkasabay daw yata kasi ng petsa ng monthsary nila as an official couple sa petsa ng pagakamatay ng beteranong aktor.

Pero meron din namang nakaintindi at nagtanggol sa kanila.

Ito lang siguro ang sa akin, ano? Hindi ako fan ng Jamich. Wala nga sa interes ko ang manood ng mga romantikong palabas tulad ng mga ginagawa nila (kung ikaw ay isa sa mga mabibilang sa daliring mga follower ng mga blogs ko, masasabi mo na anti-romantic nga ako ‘di ba, at kung gaano ako tumutuligsa sa ideya ng romantisismo?) pero minsan ako nanood ng isa sa mga gawa nila. Ayos lang naman. Bagamat hindi ako ganun kakumbinse.

Hindi ko sila huhusgahan base sa mga karakter nila, dahil karamihan naman sa mga personalidad ay dumaranas ng mga ganyang personalidad. Sa maniwala ka o sa hindi, ang mga magagaling na personalidad base sa kanilang mga akda ay bagsak naman pagdating sa ibang aspeto ng buhay. At yun ang patunay na patas ang mundo, kahit papano. Natural, tao lang e.

Pero dahil tulad na rin ng mga tipikal na public figure sa kahit anumang larangan sa buhay, dapat silang maging mabuting ehemplo sa marami. Kaya ang tsismis, ayon sa kanila, ay ang magsisilbing kakontrapelo ng anumang nagawa mo sa buhay, whether blind item o talagang showbits, etse, showbiz news. Parang, kung sandamukal ng episode na sa internet ang ginawa mo, pero kung may intrigang tulad ng isang post na dala ng bugso ng emosyon, wala rin. Ika nga, kayang sirang ng isang pagkakamali, kahit katiting lang nito, ang anumang mga mabubuting bagay na nagawa mo. Pero kung tunay na tagapanghusga ka, babalansehin mo ang lahat. Marnunong kang tumimbang.

Ika nga, "you can’t please everyone." May mga sarili tayong emosyon, kaisipan at kamalayan para pumili ng mga bagay na gusto natin at mga bagay na ayaw natin.

Ang tahasang panghuhusga ng mga iilan sa kada galaw ng internet sensation na ito ay nagpapatunay na hindi lang sikat ang Jamich at lalo pang pinapasikat ng mga pambubulyaw, kundi pati lumalabas ang pagiging insekyura ng mga haters.

You can keep on hating them, ika nga. Parang sinabi ni Bossing. “It’s a free country,” di ba? Pero, kahit ilang beses mong kastiguhin ang… ayon na rin sa inyo, ang “jejemon couple” na iyan , wala rin e. lalo lang silang sisikat. Para sa mga tagasuporta ng Jamich, keep supporting lang sa kanila kung tunay na fan ka nga.

Huling bara. Para sa mga hindi pa rin makaintindi, hindi ako fan ng Jamich. Pero hindi ko rin sila ipinagtatanggol. Ang sa akin lang, wala na rin kayong magagawa masyado kahit i-hate niyo yan. Kung hindi niyo sila trip, wag niyo na lang pansinin. Lalo lang silang sisikat sa ginagawa niyong yan e. sa maniwala kayo o sa hindi, mas sisikat kayo sa paggawa ng mga matitinong bagay, basta wag lang ang mga katunog ni Rebecca Black ha?

Author: slickmaster | © 2012 september twenty-eight productions

Dolphy FTW on the National Artist Award

07/13/2012 | 12:26 AM

Long overdue na kaya! Dapat nga noong 2009 pa ginawaran yan ang National Artist Award e.

Malapit na ang Agosto, ang buwan na maghihirang na naman ng mga taong karapat-dapat na tawagin na National Artist. At halos 1 buwan na rin mula noong nagulantang ang mga milyun-milyong katao na minsa pinatawa ng Hari ng Komedya sa loob ng halos 7 dekada.

Pero sa totoo lang, madaling magsalita at madali lang umaangal sa mga tila usad-pagong na proseso ng sistema sa paggawad ng mga Pambansang Alagad ng Sining.

Ayon sa isa mga napanood kong balita noong mga araw na kamamatay pa lang ng hari ng komedya, awtomatikong nominado na si Rodolfo Vera Quizon Sr.

Twing ikatlong taon kasi nagagawaran ang isang taong may matinding mga kontribusyon sa Sining, at ang huli ay noong 2009 kung saan ay naging kontrobersyal ang mga ilan sa mga nakasali dun kabilang na si Director Carlo J. Caparas, ang isa sa mga tanyag na tao sa likod ng iba’t ibang mga palabas sa telebisyon. Sa nasabing pangyayari, maraming kumuwestiyon sa ginawa na yun ng National Commission of the Culture and the Arts.

Matinding proseso ang inaabot ng mga tao para maging National Artist. Sa darating na buwan ng Agosto, magsisimula ulit yan, at inaasahan sa susunod na taon, maigawad na yan sa mga taong deserving ayon sa nasabing ahensya.

Matinding pagsasaliksik sa mga akda at buhay ang ginagawa ng mga tauhan ukol sa nasabing nominadong personalidad.

Pero patay na yung tao. Bakit ngayon lang? Hindi ba mas maganda kung yung mismong nominado ang makakaappreciate niyan? Yung tipong hindi pa siya umaabot sa kritikal na kundisyon ng kalusugan niya? Oo nga naman.

May proseso kasi yan e. Ayon yan sa Executive Order 236.

Pero kasi, maraming mga benepisyo ang makukuha ng isang pambansang alagad ng Sining eh. Pensionado siya habang-buhay.

Teka, bakit hindi matuloy-tuloy ang pagnonomina sa mamang ito? Naalala ko na may umalma sa kanyang pagpoportray ng mga gay role sa mga pelikula noong mga nagdaang dekada. Ha? Ganun?

Hindi na nakialam ang Malakanyang sa nasabing isyu. Pero sabagay, sa lipunang Malaya pero napapaligiran ng maruruming isip at tagahanap ng butas, ididiin pa rin ang pamahalaan sa ganitong isyu. May halong pulitika daw. Ba, ang sa lagay ba e dahil sumuporta si Mang Pidol sa karibal ni PNoy noong eleksyon dalawang taon na ang lumipas? Wag ganun, mga tol. Walang pulitika ang motibong ito. Kayo naman oh.

Pero tingin ko, hindi lang nag-iisa si Dolphy sa ganitong klaseng senaryo.

Pero que national artist man si Rodolfo Vera Quizon Sr., o hindi, isang bagay ang sigurado diyan – isa na siyang maituturing na national treasure. Ang tindi ng kontribusyon niya sa industriya ng pagpapatawa at pag-arte sa loob ng 65 taon. Hindi biro yun, ha? Mantakin mo ha? Ang tindi ng mga ginawa niya? Mula sa pagiging bakla hanggang sa mga pagiging salamin ng tipikal na Juan dela Cruz sa kanyang mga pinagbidahang mga pelikula at sitcom.

Kaya para sa akin, idol pa rin si Pidol. Saludo ako sa iyo.

Sources:
http://en.wikipedia.org/wiki/National_Artist_of_the_Philippines
http://www.ncca.gov.ph/about-ncca/org-awards/org-awards-national-artist-list.php

Author: slickmaster| © 2012 september twenty-eight productions

Nang dahil kay MISS-COMMUNICATION.

Minsan kong narinig ang isang kasabihan na ito kay Papa Jack nung minsan ako nakinig ng kanyang True Love Conversation sa 90.7 Love Radio noong 2009: “Maraming mga taong nag-aaway at relasyong nasisira nang dahil sa dalagang nagngangalang MISS-COMMUNICATION (MISCOMMUNICATION).”

Medyo nakakatawa din, pero kahit papano, matindi rin ang patama e. OO nga naman.kapag hindi nagkaintindihan ng mensahe ang isa sa inyo, aasahan mo ba na hindi magkakaroon ng ‘di pag-kakaunawaan? Lalo na kung makitid pa ang kamalayan ng isa sa inyo? Delikado iyan.

Sa basketball nga pag nagkaroon kayo ng isang miscommunication sa isang play, malaking pagkakamali na iyun, lalo na kapag crunch time. Ganun din sa ibang sports, at pati sa ibang aspeto ng buhay natin.

Kapag hindi ka tumupad sa usapan nang walang pasintabi kahit sa text man lang, aasahan mo bang magiging ok pa kayong dalawa? Swerte mo kung ganoon pa ang mangyayari, kung maiintindihan niya ang iyong mga dahilan. Pero paano kung hindi o wala na sa tamang lohika ang eksplanasyon? Patay.

Sa panahon na tila mas mahalaga pa ang pangload kesa sa pambayad ng mga pangunahin serbisyo tulad ng tubig, kuryente, renta (kung nagungupahan lang ng tirahan), buwis at iba pa, wala ka nang excuse pa para hindi makapagtext. May network pa nga na nag-aalok ng serbisyo kahit zero-balance ka na e.

Sa mga tulad ko na nagtiya-tiyaga sa libreng pagpe-Facebook, hindi na pwede ang pagkakataon na hindi mo i-update ang mga kaibigan mo kung ano ang nangyayari sa iyo.

Pero, maliban na lang kung tulad mo ako na walang hilig sa pagtetext at nagsasawa na rin sa kaka-Facebook. Mahirap yun, parang outcast lang sa lipunang tipikal na ang mga taong matalak at mahilig makipagkwentuhan sa kapwa.

Ah, basta. Kung kaya mong pahalagahan ang mga ugnayan ng mga tao sa iyo, gawin mo. Ika nga, communication is the key to a successful relationship. Sabagay, wala namang relasyong nagmumula sa dalawang taong nakatunganga lang sa isa’t-isa. Baka sa ngitian, pwede pa? E kaso hindi naman lahat ay ganun.

As for me, “Just keep in touch with me and I’ll keep in touching you.” Teka, may mali ata ah. (LOL!)

Author: slickmaster

Date: 07/22/2012

Time: 01: 33 p.m.
(c) 2012 september twenty-eight productions

Anong Pake Ko Sa Instagram Mo?

27/07/2012 | 12:07 AM

And same goes sa mga taong may hawak ng mga pumapatok na mga gadget at apps ngayon. Ano naman kung may ganyan kayo? Kailangan bang ipagyabang sa akin yan? Ha?

Lumaki ako na ang pinakapatok na cellphone na hawak ay ang Nokia N70 na limang taon ko nang ginagamit... mapa-hanggang ngayon. Wala na nga akong alam sa mga updated na specs ng mga personal computer ngayon e.

Gustuhin ko mang magkaroon ng sariling laptop, pero ang pinakasimpleng bagay lang ang makapagpapasaya at makapagpapakuntento sa akin. Yung tipong makapagtatype ako ng mga artikulo ko sa mga blogs; makagagamit ng Adobe Photoshop kahit sa sinaunang CS Portable version man lang; yung sapat na para makapag-edit ako ng mga video gamit ang Adobe Premiere o Sony Vegas; yung kakayanin ang browser na Google Chrome; ayun lang. Oo, simple lang, hindi naman ako maluhong tao na nagpapakasasa sa mga games o masyadong nagpapaka-in sa mga bagay-bagay e.

Ayos na sana ang lahat. Hindi naman ako naiinggit sa mga taong panay Instagram ang mga post sa news feed ng Facebook ko. Yung mga napapansin kong naka-iPad, iPhone, Blackberry, upgraded version ng iPod, Samsung Galaxy Tab at iba pa sa kalye? Ayos lang naman sa paningin ko. Mas naalibadbaran pa nga ko sa mga magsyotang nagpi-PDA sa harapan ko e. Kung may otoridad lang sana ako na magpaka-siga oh.

Pero kung ikaw yung tipong iinggitin ako, yung tipon na dapat daw e palitan ko na ang cellphone ko at bumili na daw ako ng iPad o kahit ultimo ang pinapangarap ko na SLR camera… ‘tol, madali ngang mang-ingganyo, pero yan ay kung ireregalo mo sa akin yun.

Maaaring hindi nga ako laki sa hirap o namuhay nang matagal sa probinsya. Maituturing pa nga ko na isang “jeprox,” panay layaw ang alam at laking-siyudad na bata. Pero sa totoo lang, kuntento na ko sa mga bagay na simple lang, yung matutugunan ang aking pinakakailangan – ang komunikasyon. Yun na. Makakapag-Facebook pa naman ako sa N70 ko kahit walang wi-fi. Makakapag-soundtrip pa naman ako kahit XpressMusic o Walkman phone ang aking hawak. Mayroon akong iPod na classic video ako dati, pero mas prefer ko pa yun kaysa sa mga naglalabasang mga bagong edisyon nun. makakapanood pa naman ako ng mga dinowload ko na video ng FlipTop, Word Of The Lourd, NBA highlight mixes na personal na ginawa ko, music videos at iba pang nilalaman nun. Makakukuha pa naman ako ng matinong litrato sa N70 ko at mas napagkakamalan pa nga kong “pro” dun kaysa sa mga kuha ko sa Nikon DSLR ng katropa ko e. Akalain mo oh.

Alam ko na may bibira diyan na “’tol, maglevel-up ka naman.” Ulit, "Pare, kung bibigyan mo ko ng salapi para bilhin ang mga yan, oo, papatusin ko talaga. Pero sa hirap ng buhay ngayon, mas iisipin ko pa na umorder ng maraming ulam at extra rice, at kumain na lang kaysa sa gumastos para sa mga pinakalatest na gadget." Hindi naman lahat ng yan e kailangan ko e. buti sana kung propesyonal na photographer ako, o sound engineer, videographer at ano pa yan. Baka maintindihan ko pa yang argumento mo.

Kahit naman kasi magka-iPhone 4s ako, pero kung lagi namang walang load pang text man lang o sa tawagang blues… e nag-iPhone pa ko? Pambihira. Ano ‘ko, social climber? Wannabe-“in” o pa-sosyal? Huwag na ‘uy!

At ito pa. Ang gastos naman niyan para magpakasasa ako sa mga mararangyang bagay. Maipagmamayabang ko ba 'yan sa magulang ko? O sa mga tsikababes ko pag gumimik ako? Ba, hindi rin sa lahat ng oras. Having class is still better than just owning swag.

Pag may lumabas pa na bagong edisyon ng mga tab o cellular phone at nagkataong nakabili ako ng mga ganun ilang lingo bago sila naglabas ng panibagong bersyon, wala rin. As in, nawala rin kaagad ako sa uso, at nakawaldas pa ko ng pera dahil doon. Kung sa unlimited rice ko na lang ginasta e baka sana nabusog pa ko, ‘di ba?

Kuntento na ako sa mga simpleng bagay. Hindi naman porke't updated na ko sa mga gamit at application e sikat na ako. Minsan nga, mas sikat pa ang mga taong nagtatanga-tangahan sa harap ng camera kaysa sa mga taong malulupit na kumuha ng mga litrato at bidyo gamit ang mga updated na camera e.

Kung mayroon ka nang mga ganyan, well, good for you. Congratulations. Pero please, huwag mo na ipangalandakan sa pagmumukha ko iyan. Hindi mo lang ako ipinagmumukhang laos at naiinggit, baka mabira pa kita diyan ng “Ano'ng pake ko sa Instagram mo?”; o hindi naman kaya’y “Aanhin ko yang iPod na yan e kung sa simpleng mp3 player lang e solb na ko sa pagsa-soundtrip?” “Mas nakapagtatype pa nga ko nang maayos sa harap ng PC na walang internet kesa sa isang Lenovo na saksakan sa dami ng widget.” e ‘di mas nasaktan ko pa ang damdamin mo, ‘di ba?

Author: slickmaster | (c) 2012 september twenty-eight productions

A.I.D.S. – ACUTE INTELLIGENCE DEFICIENCY SYNDROME

07/21/2012 | 11: 19 PM

Pambihirang acronym ano?

Aminin mo, ang unang bagay na pumasok sa iyo sinabing AIDS ay yung Acquired Immune Deficiency Syndrome, isang transmitted disease, ‘no?

By the way, hindi ko po naimbento ang sakit na yan, ha? Teka, sino nga ba ang taong nagpauso niyan?

Una kong narinig yan sa isang nagngangalang Richard Gordon. Ang isang dating mayor ng Olongapo na naging dating chairman ng Subic Bay Metropolitan Authority, Department of Tourism secretary, senador, at naging presidentiable candidate din noong 2010 elections. Naging parte din siya ng mga delegado sa pagsasagawa ng 1973 constitution, ayon sa talambuhay niya sa Wikipedia. Sa ngayon, chairman siya ng Philippine National Red Cross at broadcaster na rin siya sa TV5 sa kanyang mga palatuntunang Aksyon Solusyon (Radyo5 92.3 News FM) at Duelo (Aksyon TV 41). Sa isang episode ng kanyang programa sa radio ko napansin ito.

Ayos din  ha? Akalain mong naisip niya pala ang ganyang acronym na inihalintulad niya sa isang sakit na tila epidemya na sa lipunan. Hindi naman kasi lahat e nakaranas na makipagtalik kaya ano nga naman ang pagkakaalam ng mayorya sa AIDS na yan? Unless kung maalam sila.

Ayon sa kanyang depinisyon (kung tama nga ang pagkakaintindi ko), ang mga tao daw na may Acute Intelligence Deficiency Syndrome na yan ay yung mga taong ayaw matuto. Parang tamad mag-aral. Mas malala pa to sa mga taong natural na salat sa kaalaman o yung mga taong nagiging mangmang dahil sumasablay sila sa kanilang ginagawa. May pagkakaiba ang mga iyun.

At, linawin ko na lang - hindi ito usapin ng may pinag-aralan sa wala ha? Kasi hindi naman lahat ng edukado ay matitino. Yung iilan din dun - mas arogante pa sa mga hindi nakatapos. Porket ba may diploma ka, may karapatan ka na bang mag-angas? Nilalagay sa lugar ang mga ganyang kilos, tsong.

Sa lipunan ngayon na hindi mo matantiya kung may masipag pa ba mag-aral o nagpapanggap na estudyante dahil sa baong pera na dala at ginagawang classroom ang computer shop, mahirap husgahan kung sino ang mga taong may sakit ng "katam," o katamarang matuto. Pambihira lang, mas iisipin pa nila na ang mag-DoTA o pag-usapan ang mga crush kesa sa sagutin pa ang mga takdang aralin nila. Pero hindi naman lahat ng estudyante ang mga yun.

May mga tao din naman sa lipunan na hindi mo alam kung nag-iisip pa ba sila o ano. Yung tipong sinisisi ang gobyerno sa kanilang kahirapan pero sila mismo walang ginagawa ni katiting na aksyon para maibsan ang kanilang pinagdadaanan. Bisyo doon, talak doon, tambay diyan, ewan. Pero, hindi naman lahat ng taong kalye dun ay ganoon.

May pagkakaiba kasi ang pagiging salat sa kaalaman kung ikukumpara sa mga tao na alam na nga ang gagawin pero hindi pa rin ginawa. Hindi naman  kasi lahat ay pare-pareho ang kapasidad ng kanilang mentalidad. Pero lahat naman ay likas na talino. Walang taong BOBO. At sa malamang, yung nagpauso ng salitang yan ay ganun, isang 'B-O-squared.'

Pero habang buhay pa tayo, marami pa tayong matututunan at hindi tayo kailanman na magiging pasyente ng AIDS na iyan.

author: slickmaster | (c) 2012 september twenty-eight productions

STILL WANTING YOU BACK.

For some time I have been a desperate fellow wanting to be loved after waiting for a long time. You came at first and the next time around you’re gone after some time of quarrels and indecisions.

Well, not totally gone though, but still I felt down and blaming myself for everything that went on.

I lied for accusing you a “liar.” Maybe my friends had thought of you leaving me for somebody new as just a set-up. I think it’s the other way around. But either way, it hurt me even more.

They had been hitting me with a shot gun just to wake me up to reality and begging me to let you go. “She may be a good lady, but not the right one for you,” as one of them uttered.

I had thought of about it. But on the other side, the hell I care this time?

You’ve been confessing me how much you’ve been missing me for some time. The “slick master” you sued to know, the old times we had, the way you feel for me, just plain everything about us. Maybe it’s like an old Hall and Oates song – “You’ve lost a loving feeling.”

Woah, that loving feeling.

Now, I am hearing that line “bring back that loving feeling.” But the question is.... will that be really possible, especially in the complicated heart that I have. I don’t really know for you though, but anyway.

Let me tell you this. Seriously.

You caught me red-handed. I almost moved on, I could almost forget everything just like the way you almost forget what we had... but I can’t deny that I am feeling the same either. I really miss you.

As long as you seriously wish, I am willing to turn my back on everything just for you.

I’ll be willing to do that: to rekindle a burnt-to-ashes-and-smoke love. Yes, literally, to turn back the time. And to turn that “almost” into real like dreams into a reality.

I miss you too....

I still love you...

And still, I want you back.

Author: slickmaster
Date: 07/21.2012
Time: 10:35 PM
(c) 2012 september twenty-eight productions

SONA 2012

Tatlong state of the nation addrss na ang nagdaan mula noong naluklok sa pwesto si Pangulong Noynoy Aquino noong 2010. Sa nakalaipas ng 2 taon, masasabi nga ba na marami na narating ang ating bansa sa kanyang pamamahala? Tignan natin. Ayon sa ilan sa mga nabanggit ni PNoy....

· Mahigit 3 milyong pamilya ang naging benepisyaryo ng Conditonal Cash Transfer program ng Department of Social Welfare and Development.

· Tumaas ng 43.61% ang budget sa edukasyon, partikular na sa mga State Universities and Colleges.

· Mahigit 434 libong katao ang nahasa ang talino sa ilalim ng programa ng TESDA.

· Umangat 6.4% ang Gross National Product.

· Bumaba ang unemployment rate sa mahigit 6%. Malaking tulong ang mga call center industries.

· 2.1 milyong turista

· Bumaba ang antas ng krimen.

· Sa darating na 2013, magkakaroon na ng baril ang bawat isang pulis.

· Ang 28 bilyong pisong pondo para sa modernization project sa AFP.

· Nilunsad ang project NOAH ng DOST.

· Ipapatupad ang performance-based incentives sa mga empleyado ng gobyerno.

· Ipinagmalaki ang gagawing LRT 1 extension project, mga imprastrakturang pang-transportasyon sa ilang mga lugar sa Visayas at Mindanao.

· Ang 8 beses na credit upgrade rating.

· Ang pagkakaroon na ng mga modernong gamit at sasakyang pandigma. Dapat lang, kelangan natin yan laban sa mga maninindak na... wag na, kapitbahay na lang, libellous na kapag sinabi ko e.

· At higit sa lahat, ang paghuli sa mga tiwali, o ika nga, “big fish”

Pero kukulangin na ko sa oras para isinulat ang mga binitiwan niyang mga salita ukol sa proyekto at achievement niya sa isa’t kalahating oras na haba ng kanyang SONA, tol.

Tahasan ba sya sumusuporta sa Responsible Parenthood? Oo. Para din a raw magkaroon ng backlog sa mga estudyante. Anong konek? Siyempre, populasyon ang usapan diyan. At teka nga, bakit di pa matapos-tapos ang jeskeng debate sa RH bill? Inuna nyo pa ang pagsakdal kay Corona? Pambihira.

Syempre, maliban sa mga quotable quotes na mababasa niyo sa mga news feed ng mga media nun, e mawawala ba ang mga “pasaring?” signature move na niya yata to sa mga speech. Sa lahat na yata ng mga napanood ko na pagtatalumpati ng kuya ni Kris e lagi naman itong may tirade sa admimistrasyong Aquino.

Not to mention, ang kailangan daw baguhin, ang “forgive and forget” mentality.

Pero ito lang ang sa akin. Maraming mga magagandang tawrget na pangako at istatistikang pigura sa nakalipas na 2 taon.

Yun nga lang, hindi ito laganap sa atin. Masisi ba ang media. Maari, kasi panay bad news nga naman ang nilalaman e. Sa ibang bansa pa daw lumalabas ang mga positibong bagay.

Pero sino ba naman ang hindi maalibadbaran sa panay pagtaas ng presyo ng gasolina? Sa ganitong paraan ba mararamdaman natin ang pag-asenso? Actually, possible pa rin e. Pero napakakumplikado na usapan nay an, mga tsong at tsang.

May nabasa pa nga ako sa mga opinyon at mga balita. May pagkadiktadurya ba ang pamamahala niya sa nakalipas na 2 taon? Hindi ko rin alam. E wala namang martial law e.

Pero parang may kulang lang sa nireport ng kuya mo. Bakit wala sa usapan ang mga importanteng batas tulad ng Freedom of Information Bill? Akala ko ba the public has the right to know? Ang tagal na rin niyan ah.

Hindi ako maka-PNoy, in fact, hindi ko siya binoto noong eleksyon. Pero para sa akin, he’s still doing a good job at least. May panahon pa naman para maramdaman namin ang asenso sa tuwid na landas na yan. Tiwala lang siguro. At, ops, oo nga pala, buti na lang walang usapin sa lovelife niya. Tama yan.

Author: slickmaster
Date: 07/24/2012
Time: 05:54 P.M.
(c) 2012 september twenty-eight productions

ANG DAMI MONG ALAM!

07/22/2012 11:58 AM

http://makeameme.org/

Isa sa mga nakakairitang sitwasyon sa mundo ay ang masabihan ka ng mga bagay na tila pinagmumukha kang mayabang. Yung tipong maglalarawan sa iyo kung gaano kataba ang iyong utak na tulad nila Kuya Kim Atienza, Lourd de Veyra, Michael V, ang yumaong Ernie Baron at Francis Magalona at iba pang mga personalidad na mala-henyo ang dating.

“Ang dami mong alam!”

Pambihira naman oh.

Teka, ano bang masama sa pagiging matalino o intel? Ewan ko. Pero ito na lang ang maipapambira ko sa mga taong mahilig mang-alipusta sa mga taong likas na matatalino.

Ang dami mong alam. Ikaw na! 

Ba, buti sana kung mapapel ang taong sinasabihan mong yan. Yung tipong “OO. Siya na!” Baka maintindihan ko pa.

Ang dami mong alam. Bakit hindi ka na lang mag-titser? 

Malaymo, ambisyon niya yan dati.

Ang dami mong alam, magmahal lang hindi.

Ba, bitter ka ‘te? Bakit mo hahaluan ng pagka-emo ‘to? Teka nga, puso ang madalas na pinapairal pagdating sa pag-ibig, ‘di ba? Parang kasabihan lang na “even the most intelligent people get stupid when they fall in love.” (Pero isa pa ring malaking “weh!” para dyan)

Ang dami mong nalalaman, magsipilyo lang ang hindi. 

Teka, parang linya ng iniidolo kong rapper na si Smugglaz ah. Buti kamo naintindihan mo pa yun, e may pagka mala-Twista din yun pagdating sa pagrarap sa FlipTop.

Ang dami mong alam, ba’t di ka pa naglason? 

E ikaw na lang gumawa, tutal naisip mo naman yan. Dadamay mo pa ko sa suicide attempt ng gagong ‘to ah. Problema mo ba dapat yun kung marami akong alam?

Ang dami mong alam. Anak ka siguro ni Albert Eintsein o ikaw na lang ang pumalit kay Aristotle. 

Pero hindi ka magkakaroon ng maraming alam kung wala ang mga ehemplo tulad nila. Kaya one letter word na lang: K!

Ang dami mong alam! Si Google ka ba? 

Kapag ni-rephrase mo yan, magiging tunog pick-up line pa. Pero baka nakakalimutan mo ha? Na tao din ang may gawa kay pareng Google. Ika nga, a human mind can’t be defeated by the so-called artificial intelligence.

Ang dami mong alam! Nakakabobo na! 

E mag-aral ka kasi dyan, hindi yung layaw at bisyo mo lang ang aatupagin mo sa araw-araw! 

Ang dami mong alam. Ba’t hindi ka pa mag-Japan?

Anong konek nyan? Porket ang daming mga intelektwal na sa bansang Japan at umuunlad sila? E kung ieechepwera mo sila, palibhasa kasi ikaw ay kabilang sa mga nagmamangmang-mangmang-an sa lipunang ito ngayon e.

Ang dami mong alam. Siyempre, taga-MANDSCI ako e! (nabasa ko lang sa isang Facebook comment yan)

Yan ang patunay ng isang tunay na madiskarte at matalinong estudyante, kahit saang paaralan ka pa nanggaling.

Ang dami mong alam, bakit hindi mo kaya bawasan yan no? Diyan namatay si Rizal e.

Ba, bakit, ‘pag binawasan ko ba ito na hindi ako mamamatay? Ano ‘ko, imortal na nilalang? At siya nga pala? Anong konek ng pagkamatay ni Rizal sa dami ng nilalaman ng kokote niya? Dahil ba ginamit niya ang kanyang talino sa kanyang pag-aaklas laban sa mga Kastilang mapagsamantala noon? Hmmm... pwede na sana e. Kaso, pambihira naman oh.

Hindi ko alam kung anong klaseng tao ang mahilig mambara ng mga katagang “ang dami mong alam.” Parang bakit mo kailangang mainggit sa mga taong mararaming alam sa buhay? Sa ganyang paraan kasi ng pamimintas mo sa kanila, e napapaghalataan ka tuloy na isa kang hamak na insecure na mangman. Try mo mag-grow up parekoy.

Lahat naman tayo ay ipinanganak na matalino ah. Baka naman kasi hindi mo ginagamit ang kukote mo. Baka ikaw ang isa sa mga tinutukoy ni Dick Gordon na may sakit na AIDS o Acute Intelligence Deficiency Syndrome.

Sa totoo lang, lahat naman tayo e mararaming alam. Nasa pamamaran lang yan ng paggamit ng ating sentido. Walang taong bobo, at kung sinuman ang nagpauso nun, yun malamng ang pinakauna. ‘de, mangmang lang talaga. Wala ngang BOBO ‘di ba?

Pero hinay-hinay lang ha? Iba ang maraming alam sa sobra ang nalalaman. At lahat ay sobra ay nakakasama. Kugn sa kasong ito, nakakabaliw, lalo na kung hindi mo makontrol ito ng tama.

Ang dami mong alam. Sorry ha? MANGMANG KA KASI E!

Author: slickmaster | (c) 2012 september twenty-eight productions

Jawo and Dolphy: Ang mga natatanging alamat.

Legends die hard. They survive as truth rarely does.

source: https://www.facebook.com/ANCalerts/posts/10150960703033791

Isa sa mga “Final Word Tonight” posts na nakita, nabasa at nalike ko sa Facebook page ng isang local na news channel kamakailan lang. At sa tingin ko, umakma ito sa mga nakalipas na pangyayari na may dalawa sa mga kilalang personalidad sa pampalakasan at pagpapatawa ang naging laman ng mga headlines sa mga balita. isang pasada muna sa pangyayari bago ito tuluyang lumipas.

15 taon na mula noong huling naglaro ang living legend na si Robert Jaworski sa Phillipine Basketball Association. At noong nakaraang Linggo, a-8 ng Hulyo, dinumog ng humigit-kumulang 15,000 katao, karamihan sa mga yan ay mga tagahanga ni Jawo, ang Smart Araneta Coliseum sa Cubao, Quezon City para saksihan ang pormal na pagreretiro ng 1978 PBA MVP sa paglalaro ng basketball.

Si Robert Jaworski sa kanyang retirement ceremony.
Photo credit:  http://www.interaksyon.com/interaktv/video-robert-jaworskis-full-speech-at-his-jersey-retirement-ceremony   

Sa 23 taon na pamayayagpag niya sa hardcourt, kabilang si Jaworski sa mga pioneer batch sa PBA kung saan ay parte siya ng pinakatanyag na rivalry ng Crispa-Toyota. At 15 taon sa kanyang panahon ng paglalaro sa PBA ay naging kasapi ito ng Ginebra, na kung saan ay pinauso niya ang “never-say-die” spirit ng paglalaro. At sa 30 beses na nakatuntong si Big J sa finals, nakasungkit ito ng 13 kampeonato. Ba, ayos.

Hindi ko alam kung ito ba ay kauna-unahan o pang-ilang beses na sa kasaysayan ng liga na gawaran ng mga tribute at retirement ceremony ang isang manlalaro. Kasi sa mga nasasaksihan kong mga ganyang event sa TV, e madalas sa NBA ko napapanood. Yung huli, noong panahon pa ni Phil Jackson bilang coach ng Chicago noon.

Matakin mo ha? Maliban sa mga matitindi niyang galaw sa hardcourt at knotrobersyal na tawag at reaksyon e madalas raw na tinatanggap niya ang mga alok ng mga tagahanga na magpa-autograph sa kanya, at kahit ultimo ang magpakuha pa ng litrato. Ganyan ang pagmamahal niya sa mga tagahanga. Literally, never say die talaga mula pre-game hanggang post-game. Ayos di ba?

Ayon pa sa isang sports analyst na si Quinito Henson, na siya din ang naghost ng naturang event. Tila napaka-magical daw ang gabing yun ng pagpaparangal kay Jawo. Sa isang artikulo niya sa dyaryong the Philippine Star noong Hulyo a-10, ay talgang nagkaroon ng significance ang numero 7 sa karera niya bilang basketbolista. Numbers game ba kamo ang usapan?

At may mga spekulasyon na papasok ulit sa pulitika ba si Jawo? Hmmm... malalaman natin yan sa 2016. Nagpapraktis daw e ayon sa Dokumentado. Fencing ba yun kung tama ang napanood kong teaser? Haha.

Okay, speaking of July 10, fast-forward tayo sa petsang iyan na tila gumawa ng bagong marka sa historya ng mga pangyayari sa showbiz.

Isa sa mga alamat sa pagiging komedyante at actor ay tuluyan nang namaaalam sa mundo na ginagalawan niya matapos ang halos 84 na taon.

Nagluksa ang milyun-milyon na tago na napatawa at napahanga ni Rodolfo Vera Quizon, Sr. nang pumanaw ito sa oras ng alas-8:34 (o 8:40 sa mga ibang source ng balita) noong Martes ng gabi, 1 buwan at 1 araw mula ng makaratay ito sa Intensive Care Unit ng Makati Medical Center. Dito tuluyang nagwakas ang paglalakbay ng Hari ng Komedya sa 83 taon at 11 at kalahating buwan (15 araw na lang sana bago niya ipagdiwang ang kanyang ika-84 na kaarawan), at 66 na taon sa mga ito ay nilaan niya sa pagtatrabaho bilang comedian, entertainer, at aktor sa radio, teatro, pelikula at telebisyon.

Dolphy. Photo credit: http://www.balitangamerica.tv/wp-content/uploads/cache/29447_BnHover.jpg

Bumuhos ang taos-pusong pakikiramay sa pamilyang naiwan ni Mang Dolphy, mula sa mga special report ng mga newscast sa telebisyon, nakarating sa New York Times ang mga balita, hanggang sa mga social networking sites tulad ng Facebook, Twitter at iba pa. Naging pinakatrending topic pa nga ito sa Twitter noong gabing iyon matapos ang kaliwa’t kanag tweet mula sa mga kilalang perosnalidad mula sa pagbabalita, musika, showbiz, at kahit sa mga tagahanga. Nagumapaw din ng mga tribute sa Hari ng Komedya mula sa videong pinapalabas sa TV hanggang sa mga blogs ng iba’t ibang mga tao.

Nagbigay din ng mga necrological services ang mga network na ABS-CBN at TV5 para kay Mang Pidol. Ilang mga personalidad sa pulitika at showbiz din ang nagbigay ng ilang salita bilang pag-alala sa kanya.

Aminado ako na hindi ako ganun ka-fan ni Dolphy pero nagging parte ako ng mga hindi mabilang na henerasyon na napatawa niya sa kanyang mga pelikula’t sitcom sa telebisyon. Hindi ganun kadali ang maging katulad niya na artista na kadalasan din ay binabato ng kaliwa’t kanang mga kontrobersiya sa buhay and yet naggagawa pa niyang maipagaan ang ilan sa mga mabibigat na sitwasyon sa buhay. Saludo ako sa mga ginawa niya. Sa panahon na hindi pa uso ang TV, na sa mga moviehouse lang ang pinakapaboritong lugar ng mga tao pagdating sa paghahanaw ng mga bagay na makakapagpa-aliw sa kanilang buhay, na gumawa ng 4 o 5 o 6 na pelikula sa kada taon? Ba, hindi biro yun ha.

Tila isa lang si Dolphy sa mga tila “endangered species” ng Pioneer na Philippine Entertainment.  Ang mga ilan sa mga nakasabayan niyang sila Panchito, Babalu, Delia Atay-Atayan, Nida Blanca, at iba pa niyang nakasama sa entablado’t on-camera? Nauna pa sa kanya. Maliban pa daw kay Fernando Poe, Jr., si Dolphy daw ang isa sa mga pinakamababait na tao na nakilala ng sinuman, on-cam man o off-cam.

Sa sports, si Big J. Sa show business, si Pidol. Kilalang Big J sa basketball, siya naman ay may trono bilang Hari ng Komedya. Ayon sa ilan, ang lokal na bersyon ni Jordan at ni Charlie Chaplin, bagamat hindi sa eksaktong parehong istilo. May kanya-kanya silang mga daan na tinahak, at may kanya-kanyang panahon sila. Sa kabila ng mga pagkakataon na binato sila ng mga kontrobersiya ay nanatili sila at promal na tinapos ang kanilang mga karera.

Ano ang pagkakapareho ng isang Robert Salazar Jaworski, Sr. at ng isang Rodolfo Vera Quizon, Sr. sa isa’t isa? Maliban pa sa mga nabanggit?

Pareho silang minahal ng kanilang mga taga-hanga, at nanatiling namamayagpag sa kabila ng mga pangyayari, at sa mahabang panahon pa.

At sa tingin po, sapat na iyan para sila’y tingalain ng mga tao at bansagan silang mga “alamat.”

Author:slickmaster

Date: 07/12/2012

Time: 09:54 p.m.

(c) 2012 september twenty-eight productions

Idol Pa Rin Si Pidol: 5 Things I Remember On Dolphy (and more).

07/11/2012  | 11:14 AM 

Oo, idol pa rin siya. Sa halos lahat yata ng mga kasabayan niya sa nakalipas na halos 67 taong pamamayagpag sa entablado, pinilakang tabig, at telebisyon, siya na lang ata ang isa sa mga tila endangered species ng Philippine entertainment, maliban pa kay Manong Eddie Garcia na nasa 80 na rin ang edad. Ilang pelikula ang ginawa niya mula 1946? 243 ayon sa aking kaibigan na si mommyjoyce. Aba, mas mahaba pa sa listahan ng utang ko sa tindahan para isa-isahin ang mga yan. Ilang serye ng mga palabas na kasama ang iba’t ibang mga kapwa artista tulad ni Panchito, Pancho Magalona, Babalu, Nida Blanca, Nova Villa at iba pa? Pustahan, kulang pa ang isang buwan para i-playback ang lahat ng mga ‘to sa mga koleksyon ng VCD o kung meron man, streaming sa YouTube. Iba’t ibang mga role ang ginampanan niya bilang actor sa TV, radio (tama, minsan niya pinasok ang larangan na maging dubber) at pelikula, be it straight or gay.

Aminado ako na konti na lang sa mga mala-alamat na gawa ni Mang Dolphy ang naabutan ko na umeere. Hindi kumpleto ang Huwebes ng gabi naming nung kapag hindi naming napapanood ang isa sa 2 palabas na inaabangan namin sa ABS-CBN: ang Home Along Da Riles. Oo, si Kevin Kosme, kasama sila Mang Tomas, Aling Ason, Richy, Elvis, Baldo, at iba pang mga tao dun sa riles.

Sa malamang, 1 lang ang Home Along Da Riles sa 2 pinakatanyag na programang pang-komedya sa telebisyon na pinagbidahan niya sa loob ng 24 na taon mula noong 1979 hanggang 2003. At yung isa pa na longest-running sitcom? Siyempre, ang John & Marsha, bagamat di ko naabutan to. Pero hindi ka laking 80s kung minsan hindi mo nasulyapan to sa RPN.

Sa pelikulang aspeto ang naabutan ko na lang ay Tataynik, Home Along The Riber, Dobol Trobol, Nobody Nobody But Juan at Wanted Perfect Father. Alam ko noong dekada ’90 marami pa dyan ang nagawa niya kasama na ang movie version ng kanyang sikat na palabas sa dos, pero dahil napakabihira lang ang pagkakataon na makapunta ako ng sinehan o magka-cable para mapanood ito sa mga tulad ng Cinema One, hindi ko nasulyapan ang iba.

Ang Tataynik, naabutan ko pa sa sinehan, nung nasa ground floor pa ang cinema 2 sa Ali Mall. Kasama niya dito ang isa rin sa mga iniidolo at minsan ay ginagaya kong komedyante na si Babalu.

Ang Nobody, Nobody but Juan na may cameo appearance pa ng Wowowee host na si Willie Revillame, napanood ko din. Yun nga lang, ito na rin ang era na tila tumutumal na siya sa big screen, at isama mo na dyan ang Father Jejemon pero wag ka Best Actor yan, at isama mo na ang isa pa niyang pelikula noong kaparehong taon na Rosario ang nakapagpabigay naman sa kanya ng Best Supporting Actor. 2 major acting awards, hinakot niya. Saan ka pa?

Yung Home Along the Riber, sa TV ko na lang naabutan e. Yung Dobol Trobol, sa DVD ng kapitbahay ko. Pero ang mas gusto ko sa lahat ng napagtripan ko, Wanted: Perfect Father. Sa cable ko na naabutan yan. Yung Father and Son nila ni Vandolph? Hindi ko napanood ng buo yun e. Pero bet na bet ko ang kanyang Banayd Whiskey scene. Minsan ko siya sinariwa at parang baliw lang ako na natatawa habang naka-headphones sa computer shop na pinanonoodan ko nito.

Yung Quizon Avenue din pala, Sabado ng gabi sa Channel 2 yun kung hindi ako nagkakamali kasama ang kanyang mga anak.

Sa malamang, minsan sa ibang panahon, magbabalik-tanaw pa ako sa mga B&W pictures ng Sampaguita, RVQ at iba pang mga gawa niya pati na rin sa ibang mga tao, bagay na ginagawa ko naman talaga minsan kahit sa mga gawa pa ni Redford White, Babalu, Porkchop Duo at iba pa. Habang sinusulat ko nga ito, pinapakinggan ko ang mga spiel at dialogue ng isang antigong John N Marsha episode. Wala lang. Ayos din pala. Asan na kaya ang mga ganitong klaseng palabas ngayon, na dapat sana e nagpapakain sa isipan ng bawat manunood nito? Iba ang uupo sa trono niya sa mga susunod na taon, pero isang bagay lang ang sigurado. Hindi kayang tapatan ng sinuman ang kalupitan niya sa pagpapatawa’t pag-aarte sa nakalipas na halos 7 dekada. Rest in Peace, Idol ka parin, Pidol.

Pero, isang bagay pa rin ang nasa isip ko: ‘Di ba dapat nagawaran na ang mamang ito ng National Artist? Hmmm…. Matalakay nga yan minsan.

Author: slickmaster  | © 2012 september twenty-eight productions

TAPOS NA ANG PBB TEENS… E ANO NGAYON?

At isang kontrobersiyal na palabas na naman ang natapos na ang pagsasahimpapawid sa Channel 2. Sa sobrang kontrobersyal nito, laging laman ito ng mga usapan ke sa barkada man o sa mga social networking sites. Sobrang uso nito, mga pare’t mare, ha? Ang ultimo mga quotes na patama sa pag-ibig at kahit sa mga obvious na istilo ng mga linya ng isang kilalang komedyante e, laging naiuugnay ang palabas na ito (HUG MO KO. HUG MO KO…). At yan ay ang Pinoy Big Brother Teen Edition 4.


Ok, so tapos na ang palabas na PBB TEENS… E ANO NAMAN NGAYON?


Ewan ko. Hindi naman ako masugid na tagapanood ng mga ganyang palabas e. Minsan ko lang siya naabutan sa TV pero nung nalalaman ko ang mag eksena nung gabing iyun e walang pagdadalawang isip na pinatay ko na lang ang TV at napabuntung-hininga. “Ba? Ang sa lagay ba e ganun na lang ba talaga ang mga bata sa paligid ko? Hmmmm…”


Not necessarily naman siguro. Alalahanin mo, na hindi porket karamihan sa mga kabataan sa loob ng bahay ni Kuya ay mga tila malalandi na, e ganun na ang imahe ng Kabataang Pilipino as a whole. Ang sakit kaya nun no?


Pero ang siste kasi dyan e, ang lakas ng kapangyarihan ng media. Napakatindi ang kaya nitong ilahad sa mga mamamayan. Kung sa slogan ng palabas ay “ito ang teleserye ng totoong buhay…” hmmm. Ewan ko lang. at kung ito man ay sumasalamin sa buhay ng kabataang Pinoy ngayon…. Hmmmm…. Sabagay, kung anuman din kasi ang nakikita natin sa PBB Teens na yan e ganyan din ang nakikita sa mga parke’t mall, lalo na kung pagkatapos ng klase. kaya din a rin kataka-taka para sa akin.


At maraming naalibadbaran kasi kung sino pa ang mga nakikitaan daw ng tunay na potensyal na dapat maging big winner ng nasabing palabas e yun pa daw ang naalis at kung nakakarating ng big night e hindi rin deserving ang posisyon niya. Hindi na bago ang ganitong klaseng senaryo. Kung gusto mo ng pinaka-konkretong halimbawa, e kundi ang HALALAN o ELEKSYON sa lugar ninyo. Ang mga tulad ng PBB na dinidiktahan ng taumbayan kung sino ang mananatili at sino ang aalis ay maihahalintulad sa pagboto natin kung sino sa ating mga dyeskeng pulitiko ang iluluklok natin sa pwestong ninanais. Ngayon, magreklamo ka lang kung bumoto ka talaga. Baka diyan pwede ko pang maintindihan kung bakit ang bitter mo pa rin. At kung di ka naman bumoto at maglulupasay ka dyan sa mga pangyayari, e sorry ka na lang pero wala kang karapatan na magreklamo sa malamang.


Pero sa kabilang banda kasi, may pagaka-pera-perahan ang ganitong usapan e. Siyempre, kung sino ang malakas sa tuambayan, siya din ang iboboto. Siya ang sikat e. Siya ang pinag-uusapan. Siya ang may malakas na hatak. Siya ang may maraming friends sa outside world. Kung kaya ng iba na magwaldas ng limpak-limpak na salapi para lang magpaload at bumoto sa housemate na trip nila sa PBB (ke save man yan or eviction), well gagawin talaga nila yan. Money talk. It’s business. The more na maraming text votes or iba pang paraang para makaboto, e talaga tatabo sa kita ang palabas na iyun.


Pero anak ng pating naman oh, bakit nga ba kontrobersyal ang palatuntunang PBB Teens? E hindi naman na bago ito sa ating sirkulasyon? Ang dami kayang mga nagsulputang mga tao at balita mula nung una itong sumahimpapapwid sa Pilipinas halos 1 dekada na ang lumipas?


Dahil nga sa tinatawag nilang “kalandian” daw na nauuso dun. Kung ano pa man ang ibang dahilan… EWAN KO.


Isa lang masasabi ko. Nanalo na si Myrtle dyan, ang tinaguriang cosplayer ng Iloilo (tama ba?), isa sa mga taong laging laman ng news feed ko sa Facebook sa kada araw na nagtse-check ako nito. Isama mo na dyan ang ibang housemates na si Karen, Kit, at… hindi ko na kilala yung iba. Bahala sila dyan. Haha.


Kung hindi mo gusto ang nanalo, ayos lang magpaka-ampalaya ka… YAN AY KUNG BUMOTO KA TALAGA.


Pero para sa mga tulad ko na hindi naman trip ang Pinoy Big Brother Teen Edition 4, wala na akong pakialam dyan pagkatapos kong ilahad ang mga ito. At ang mga sobrang emosyonal na bitter dyan sa mga resulta ng naturang palabas…. Uso kaya ang pagmu-move on. Try mo! Hindi yung bibira ka pa ng luto. Para ka namang tanga niyan e.

TAMA NA ANG PANONOOD NIYAN, MGA BATA.... AT MAG-ARAL NA KAYO.

Author: slickmaster
Date: 07/10/2012
Time: 12:14 p.m.
© 2012 september twenty-eight productions.

Playback: PINOY U.S. COPS

07/05/2012  | 01:35 PM 
This is something that got me interested in tuning anew to BITAG LIVE: a program/segment which featured the Filipino-blooded law enforcement people with their lives and duties in Northern California.

PINOY U.S. COPS RIDE ALONG first aired at around the last quarter of the year 2011 in both channels of UNTV and AKSYON TV. It was in UNTV because of Ben Tulfo’s main daily program BITAG LIVE and it’s part of their numerous segments. While on the AKSYON TV they were contracted to be part of the channel’s ORIGINALS program block time. The program aired its first 2 seasons there and the third will be aired at PTV 4 on the first Saturday of August 2012, if they get it right (I only heard that anyway) and still to BITAG LIVE at 37 as well.

The likes of James Delos Santos, Jeff Camillosa, Hans Castillo and the others whom were destined at the places of Daly City, San Mateo County, South San Francisco, Northern California. (though not in exact location. I just tried to retrieve everything though.)

PINOY U.S. COPS showcases the life and times of each patrol officer who’s an identified Filipino either by blood or born and raised as one, on its operations on different cases involving gang task force, domestic violence, traffic stop, and the likes with each officer patrolling on an 8-10 hour duty on a daily basis shift around the vicinity.

On how they effectively managed the peace and order situation on the streets, on they control the situations that the 911 Communication party reports to them, and how they capture the fugitives and control the parolees.

My take? Hmmm…

It’s a good program. I mean an informative one, which shows how the law works on a civilized society like on the West Coast despite gangsters all over on them. How their system works on keeping the situation calm and peaceful at times.

It’s a nice thing to notice that the Filipino patrol officers in the Northern California had been flying up high there and doing a somehow excellent job in the law enforcement side of life, something that is considered as one of the dangerous jobs a man ever has. You have to deal with crimes with are threatening to humanity and society at times.

Thumbs up to Mr. Ben Tulfo for putting up PINOY U.S. COPS RIDE ALONG. Every police should learn to dig this instead of resorting to any act of corruption, which may be an effect of a… you know, certain problems that includes poverty or what-so-ever. It’s 4 out of 5 stars for me.

Author: slickmaster | © 2012 september twenty-eight productions

BARS OVER BULLSHIT

10:29 PM 07/04/2012

Rap is a joke. Rap is an entertainment. But rap is also an art. An expression.

It’s everything. Pero ewan ko kung bakit naisip ko pa ang mga ito.

Bars over bullshit, isang bagay na matimbang sa rap ngayon na dapat maintindihan ng bawat tao. Actually nakita ko lang yang 3 salitang parirala na yan sa isang Facebook status ng isang underground rapper. Masyado lang akong curious siguro.

Alam ko na hindi ako isang lehitimong hip-hopper. At hindi pa ganun kaganap ang mga kaalaman ko sa musika ng isa sa mga modernong kultura. Bagamat natuto mag-rap pero minsan nauutal pa rin pag ginawa.

Pero dahil sa minsan kong labis na pagkahumaling sa FlipTop na isa sa mga rap battle league dito sa Pilipinas, sinbukan kong panoorin ang mga bidyo nun sa YouTube, at minsan pa nga e magdownload ng mga ito at iplayback sa computer na walang distorbo (tulad ng internet) sa paligid at sinubukang pag-aralan ang mga rap battle.

Kung sa mga sinaunang mga video ng FlipTop ay mas napansin ang mga hype, generic, o basic jokes sa mga kataga ng karamihan sa mga rappers, mukhang sa mga sumunod na buwan at taon ay mas pinagtutuunan ng pansin ang mga malalalaman na kataga. Yung mga mabibigat na linya. Yung tipong mas tatatak pa sa kanila bilang mga indibidwal at sa kanilang mga karera. Yung tipong maalala ng mga tao na nakasaksi sa laban nila mapa-live na venue man o sa internet.

Sabagay, kung magpopromote ka nga naman na isa o mga bagay na naglalaman ng kultura mo e siyempre mas gusto mong ilahad ang mga bagay na hindi lang nakaka-entertain ng tao kundi bagkus ay yung may matututunan ka rin sa mga ito.

Yun nga lang, kahit sa panahon ngayon na mas maraming mga intelektwal, e hindi lahat ay makakaintindi pa rin, at hindi lahat ng tao na naiintindihan ang mga bagay-bagay sa isang upuan lamang. At yung iba na sadyang nakikiuso lang, birada lang ang alam na gawin bilang pang-react. Pero...

Kung tutuusin, para sa mga tulad ko na sadyang nakikiuso lang at mga hamak na baguhan sa hiphop na mga bagay-bagay sa panahon ngayon, isa lang ang p'wede mong sandalan ngayon – ang INTERNET. Tama, ang internet nga. Mag-research ka sa mga bagay na may kinalaman dito. Kung nagtataka ka kung bakit ang daming nilalamang mga pangalan at salita sa bawat linyang binibitawan ng isang battle MC, kung bakit sinali niya ang pangalang na tulad ni Francis M, Mastaplann, Pamilya Dimagiba, Death Threatt, DJ M.O.D., at iba pang may kinalaman sa industriya ng rap pati na rin ng ibang aspeto tulad ng mga istilo ng ibang rapper, e mag-research ka. Replay mo yung part na yun. Analyze mo yun. Matututo ka din.

Sa panahon kasi ngayon, kung may gusto kang matutunan, ayan, ang dali lang. May paraan. Ngayon, manood ka ulit ng mga videos, ano gets mo na ang mga pinagrarap nila? Kung bakit tila ang lalalaim ng iba, pero nasasapul pa rin ang mga kalaban? Hmmmm....

Bars over bullshit. Dapat lang talagang mas matimbang ang mga kataga kesa sa mga jokes na sadyang panginsulto sa karibal sa isang battle. Dyan mas lumalabas kasi ang galing o talent ng isa sa pagrarap. Well, para sa akin siguro, katulad ng kanya-kanyang pananaw sa pagjudge sa isang rap battle. At walang halong lutong judgment o whatsoever na nirereklamo ng mga trollers ‘to ha? Dahil nga, hindi naman ako ganap na hip-hopper. Peace!

Author: slickmaster |(c) 2012 september twenty-eight productions

Ang tunay na status, kusang nila-LIKE.

Oo nga naman. Sa panahon na nauso ang mga tila bentahan ng post fedbacks tulad ng mga like sa Facebook at favorite sa Twitter, e talagang may mga tao na aasta na parang magbebenta dyan, pero ang binebenta niya – ay ang status niya sa Facebook.

“tol/friend/pre, pa-like naman ng status ko oh. Thanks. J”

Aminin mo, minsan sa buhay mo e nakabasa ka na sa mga chat messages mo ng ganito, kahit hindi sa eksaktong konteskto ng salita. Na minsan e may nagsend sa iyo ng mensaheng iyan. At... alam mko na idedny mo to, ikaw din mismo nakapagsend na ng ganyan sa mga friends mo sa fb.

Well, ganun talaga ang kalakaran sa mag social networking sites. Hindi mo lang binebenta ang sarili mo na base sa kung ano ang nakalagay sa About Me section mo,  pati na rin yung mga bagay na lumalabas sa isip mo na siyempre e natatranslate sa mga post mo, and at least hindi naman sa mahaliparot o mala-putang pamamaraan ha?

Pero may mga bagay kasi na dapat e nasa tamang lugar lang. Magpi-PM ka lang sa isang tropa mo para lang magpalike ng status? Hmmm...

Kung ibang bagay yan tulad ng may ipaplug ka na page/litrato/ibang entry, pwede pa. Pero, status lang? Pasensya ha, pero hindi kaya, masyado naman tayong desperado niyan para lang hindi tayo tumumal sa mga Facebook profile natin?

Sabagay, iba-iba kasi tayo ng persona e, kaya sa totoo lang hindi ko rin masisi ang mga taong yan o kung sinuman na naalibadbadran pa sa mga taong lagi nakakarecieve ng “palike naman ng status ko” message sa Facebook chat.

Sa kabilang banda kasi, ito ang paraan para sumaya sila. Yung tila pag naka-30 likes na ang post nilang iyun e, nagtatatalon sa tuwa’t galak at baka kinikilig pa.

Yun nga lang sa mata ng ilan, e hindi na to sibilisado, hindi na lubos na nakakatuwa, na tila nababasag na ang trip nila.

Sabagay kung sa isang sitwasyon na kunwari e... parang ganito. Heart-broken ka, tapos may nagsend sa iyo ng mensahe na pakilike naman ang status ko, at nung tinignan mo yun e isa palang sweet na banat quote para sa boylet niya, parang.... sama naman ng dating nun para sa iyo lalo na kung bitter na nga ang pakiramdam mo, galit ka sa pag-ibig at makakabasa ka ng ganung bagay. Maswerte pa siya kung hindi ka naasar ng panahon na iyun. E pano kung nadala ka sa bugso ng emosyon? Pustahan, laking away niyan, tsong.

O di naman kaya ay hindi maintindihan ang pinagsasabi sa status mo at ipapalike mo pa bas a iba? Kahit sabihin mo na hindi naman siguro tatanga-tanga ang mga yan kung magbasa e hindi mo rin maiwasan na kahit andyan na nakalahad na pero hindi pa rin maintindihan ang pinakapunto ng menshaeng sinasabi mo sa status mo.

At minsan nga nakaengkwentro ako ng isang tao na sa sobrang pagakahumaling sa fb status niya, pati pa naman sa text e yun pa rin ang sasabihin. “Pakilike naman ng status ko sa fb hehehe thanks.”

Wasak.

Kung gusto mo maging mabenta ang Facebook post mo, makipag interact ka din. Hindi pwedeng maging self-centered ka lang, pwera na lang kung sikat ka. As in lehitimong celebrity ka. E pano kung isa ka lang hamak na user ng social networking site na to? Magreresort ka sa mga autolike na cheat? Hmmm... nasa sa iyo yan pero iba pa rin ang essence ng tunay na tao na talagang nakakaintindi sa mga post mo.

At ito pa, siguraduhin mong makakarelate talaga ang mga tao sa post mo. E pano kung bibitaw ka ng isang mala-galit-sa-mundong linya dyan sa What’s-on-your-mind? Box mo at yung taong nakakabasa nyan ay yung mga taong taliwas sa saloobin at ideolohiya mo, e wag kang mag-expect na may bebenta talaga niyan. Baka pa nga e may magalit din sa mga sinasabi mo. Tahasang kokontrahin ka pa.

Basta, para sa akin... ANG TUNAY NA STATUS, KUSANG NILALIKE, HINDI PINAPALIKE. Take time lang kung gusto mo maging social media elite or maging pamoso sa mga ganitong bagay. Hindi lahat nadadaan sa sapilitan. Keep working on it and make it good and better.

Author: slickmaster

Date: 07/02/2012

Time: 09:35 pm

(c) 2012 september twenty-eight productions

The This-Is-a-Crazy-Planets Experience.

Yes, the title is right even if you argue that there’s something wrong with its last word. There’s a story behind that so make sure you at least reads that (or much better get a copy) before you make any prejudgments per se.

I was once curious on what the hell this book is all about when I first saw the post related to this book on a Facebook page.

Until one fateful day on January 2012, as I passed by at the National Book Store’s Superstore branch in Cubao Quezon City, Lourd’s book is something I noticed the most at one of its stands. Without thinking twice, I bought the copy.

I came home and ended up reading the entire piece in almost the entire day then.

“This is a Crazy Planets” is apparently a book of selected blog posts of the Radioactive Sago Project frontman-slash-TV personality Lourd Ernest H. de Veyra, all of his compiled write-ups can be seen at the website spot.ph dated 2009 to 2011.

As I read the book, few things come into my mind: it’s like… uhm, unexpectedly my imagination runs as if I’m visualizing that every single word that my mind utters, the Lourd speaks as if he’s on another Word Of The Lourd episode airing on either TV5 or YouTube.



He’s the real deal there. Without any trying hard tactics, he can impress everyone on how he can throw a hard-hitting line with a bit of humorous twist. And he speaks with a lot of sense, something that the world needs right now aside from doing any act of stupidity just to be famous. This guy? Well, can beat any shit out of there. Be it straight or sarcastic. He makes politics and current issues at least a not-so-boring one to talk to especially in the society where most of the people hate those said topics to be discussed (they can only resort to cuss anyway).

Some of the articles in his book are somehow worth the read for the 2nd, 3rd of the nth time, while the others is something that I can’t dig much, especially if it is against my beliefs as a person. But still, a good one to read.

A few days later, Summit Media organized an event related to his book. It’s a book-signing event actually held at SM Manila. I took advantage of the said event. Got my purchased copy and hurried at the mall on the event itself. I was on the 64th of the line containing more than a hundred book-signees and fans of the humorous commentary-maker. He read one of his works, “Ang Tunay Na Lalake, Walang Abs” before doing the main thing. And his numerous clips of TV interstitial Word Of The Lourd were playing on his background and even before the book-signing happening took place. He also signed copies of his other masterpieces Insectissimo! and Super Panalo Sounds, his books from UST Publishing.

I haven’t finished the event itself but it was a fulfilling experience seeing one of your present idols signing your copy of his book and meeting up his person. I could almost have a picture perfect moment with that man until one of the receptionists hit the camera on a wrong-timing basis, but it’s okay never the less.

And not to mention, a friend of mine was there, too by coincidence and alongside with a new-acquaint whom had almost the same ideology as I do. Nevertheless, it's nice.

My take on the book: 8 stars out of 10. If you are a fan of the mainstream bullshits, I highly recommend you to read his blog first before you think of purchasing this.

Author: slickmaster Date: 07/02/2012 Time: 11:20 am ©2012 september twenty-eight productions.