Playback: Kid Rock - "Celebrate"

4/29/2014 5:59:26 PM

Honestly speaking, as much as I want to post something new today (which includes a series of current issues tirade, a set of WrestleMania posts, and an NBA Playoff second round predictions since I failed to make one in the first round), I’ll end up doing this: how about a post about this WrestleMania theme?

Honestly speaking, my ears have been hooked up to this one for already a long time. It’s Celebrate by the American rock musician called Kid Rock.

The Atlantic Records talent produced his ninth studio album in 2012 titled Rebel Soul, with  the majority of his tracks used for sporting and entertainment events such as NASCAR and the WWE’s Tribute to the Troops 2012.

But, let’s go more over to Celebrate. The four-minuter track was placed eighth of the 14-track, 65 ½ minute record.

According to Wikipedia, the beat’s samples, particularly the organ intro, came from “Ramblin’ Gamblin’ Man by Bob Sefer.

The track served as the main theme for the 30^th annual edition of WrestleMania held April 6 at the Mercedes Benz Superdome in New Orleans, Louisiana.

Aside from Celebrate, Eminem’s “Legacy,” Mark Collie’s “In Time” and even Imagine Dragon’s “Monster,” were also used for the WWE’s flagship event.

And as much as I want to continue my saga of takes for the past WM30, nah, I’d better make it quick. Things are getting stale. But meantime, just enjoy the music.

Sources: 

http://en.wikipedia.org/wiki/Rebel_Soul_(Kid_Rock_album)

http://en.wikipedia.org/wiki/Kid_Rock

http://en.wikipedia.org/wiki/WrestleMania_XXX

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

PBB Na! Eh Ano Ngayon?

4/28/2014 9:43:28 PM

Sa wakas, makalipas ang ilang taon, may panibago nang edisyon ang palabas na Pinoy Big Brother. ALL In na daw sila.

Wala lang. Ano na? Este, ano naman?

Kagabi, samu’t saring mga tweet na naglalaman ng pagkadismaya ang pumuno sa news feed ko sa  Twitter. Tapos, kaliaw’t kanang post na naman – mula status hanggang sa mga timeline photos – ang namuno naman sa Facebook.

Kaso, ano naman ngayon?

Scripted daw ang PBB ayon sa mga nakararami.

Wait a minute. Scripted ang Pinoy Big Brother? Aba, talaga? Pero... ano naman kung scripted to? I mean kung scripted talaga ‘to, bago ba ito sa kamalayan natin? Parang... hindi rin naman eh. Kumbaga sa musika, gasgas na plaka nang maituturing ang pagkadismaya ng tao sa PBB, tulad na lamang ng pagkabadtrip natin sa palagiang grand winner ng Pilipinas Grand Talent – na mga singers!

Oo, parang same old shit lang din kung ganun nga.

Isa pa, parang hindi raw deserving ang mga naging housemates.

Kunsabagay, sa dami ba naman kasi ng nag-audition para maging kabilang sa bahay ni Kuya eh parang di naman ata patas kung iillang dun sa pinakamain cast ang mapupunta sa mga ordinaryong Pinoy. Kunsabagay din, lugi naman kung may mga celebrity na itatapon sa bahay ni Kuya.

Pero, hindi kaya pinagkasya na lang sa iisang edition ang buong season ng Pinoy Big Brother? Isipin mo, may mga celebrity, may mga teens at meron din naming mga orihinal, or should I say, ordinary. Yun nga lang, patas sila sa hatian sa numero. Kumbaga sa taktika, cost-cutting na.

Ngunit kung totoo mana ng mga haka-haka na may mga backer ang ilan, eh ano pa bang bago? Sa totoo lang, usong-uso na rin naman sa kalakaran sa alinmang larangan ng buhay ang backer. Lalo na kung sobrang desperado kang makahanap ng trabaho. Basta may tropa ka na kaya kang saluhin, gora na. Pero of course, talagang taliwas yan.

Kailangang sikat para mapunta sa bahay ni Kuya? Kelangang backer? Scripted ang lahat ng nagaganap sa PBB? Kailangang may loveteam na madedevelop?

Eh ano ngayon?

Bagamat may mga kontrapelong arumento naman ukol dito, nasa sa mga tao na rin kasi yan kung maniniwala eh. Of course, there is always two sides of the story. I mean, madaling magbitaw ng salitang scripted – unless ikaw mismo ang andun sa bahay. On the other end, madali ring magsabi na hindi ‘to scripted, kung hindi mo naiintindihan ang mga pinupuntirya nila.

At the end of the day, nanood ka pa rin. Maaring natuwa ka for a minute sa kiligan scene nila pero nasa sa’yo yan kung pagkatapos ng araw ay mababagot ka pa rin at sabihing “pucha naman ‘tong PBB na to eh!”

At sa totoo lang, as much as kapareho ko rin ang sentimyento ng maraming nilalang na nababagot sa bagong palabas na ito, wala eh. It won’t help kung makikisali rin ako sa tila isang malaking kabadtripan nitong nakaraang araw ng Linggo.

Mas mabuti pang patayin na lang ang TV o i-switch sa mas okay na palabas, tulad na lamang ng inaabangan mong teleserye (oo nga, kahit kontra ako sa choice nay an. Eh kung sa d’yan ka masaya eh. Huwag mo nga lang akong aalukin).

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Tunay Na Banal

4/27/2014 2:16:44 PM

Sana ang karamihan sa mga taong nagpapakita talaga ng TUNAY na kabanalan, ay tulad ni Pope John Paul II. Oh, correction, Saint John Paul II.

Sa totoo lang, hindi ako saradong Katoliko, at hindi rin naman ako nabuhay sa medieval ages (ni hindi nga ako nakapunta sa isang malaking event noong 1995 na tinaguriang World Youth Day).

Pero hindi naman sa pangungumpara, ano? Ang mga tulad ni Karol Wojytla – o mas kilala mula pa noong 1978 bilang si Pope John Paul II – ang isa sa mga taong kailangan ng Simabahan para mapalaganap ang dalawang bagay: una, ang pananamplataya; at pangalawa, ang asal ng katinuan.

Sinasabi na isa sa mga astig na santo papa si Pope John Paul II. Kaya siguro, sa kagasagan nung ng pagpapalit ng taon, dekada, siglo at milenyo, tinagurian siya bilang “The Millenial Pope.” Ayaw kong magspekula kung dahil ba ito sa pakikisabay niya sa agos ng nagbabagong panahon.

Bagkus, ay mas mabuti pa yatang isipin na isa siya sa mga tinatag na “catalyst” noong panahon na yun. At ano ang catalyst? I-Google n’yo ng malaman n’yo. Dahil maraming nagbago sa Simbahan sa panahon ng kanyang panunungkulan. Isa rito ay yung tila naging mas malapit sa tao ang Simbahan (o ang Simbahan sa tao o vice versa). At tila marami siyang binago na buhay sa parehong tao at bansa.

Yun nga lang, may mga pananw din siya na against sa mga isyu na taliwas naman sa konserbatibong pananaw ng yumaong Santo Papa. Isa rin sya sa mga tahasang kumontra sa death penalty at capital punishment.

At kinalaban diumano ang mga samu’t saring komunista ng mundo.

Dinayo niya ang mararaming lugar sa mundo. Nakisalamuha siya sa iba’t ibang uri ng klase ng tao. Hindi ito basta-basta mabibilang sa numero. At kahit may sakit, hindi niya hinayaan na hindi siya dumugin ng taong nagmamahal sa kanya at kahit nanghihingi lang ng kanyang “blessing.” Kahit na dalawang beses pa kamo siyang inattempt na i-assassinate.

Hindi man siya perpektong nilalang para maging pinuno ng Simbahan (after all, tao pa rin naman siya at marunong humingi ng paumanhin sa mga bagay na pagkakamali sa kanyang tenure), ay maituturing naman na isa siya sa mga mala-alamat na Santo Papa sa contemporary era. Tama lang din yung nagsabi na “John Paul The Great” ang maaring maitawag din sa kanya.

Dahil napapabihira lang sa mga Santo at mga potensyal pa na Santo ang mga kalidad at kwalipikasyon na mayroon siya.

Siguro, kung may susunod sa legasiya niya, yan ay si Pope Francis.

Ano kaya ang dapat matutunan ng mga tao – particular ng mga Katoliko – sa kaniyang pamamahala?

Maging matatag sa pananampalataya, lalo na sa Dakilang Maylikha. Maaring importante ang relihiyon dahil ito ay nagsisilbing instrument, pero dapat ay mas gamitin ito para maging malaipit sa Diyos at hindi para lang masabi na “relihiyoso ako.” (Sabihin mo lang yan sa harapan ko at isasagot ko lang naman sa’yo ay, “eh ano ngayon? Kailangan bang ipangalandakan masyado yan?”)

Maging bukas ang siiapn sa pagbabago – maaring kontra na ang turo ng yumaong Santo Papa sa napapanahon ngayon, pero hindi ibig sabihin nun ay hindi ka na aware. Maari pa rin naman tumayo at manindigan sa ganun, dahil natural pananaw mo yun eh. Yun nga lang, wag isarado ang pinto.

Matutong gumalang sa paniniwala ng iba. Bagay na hindi mo na yata makikita pa sa iba (and please, hindi isang lehitimong excuse ang sabihin na “sarado Katoloko” ka. Dahil meron nga d’yan na iba na kauri mo pero at least natututo naman na rumespeto sa tao na may ibang relihyon at pananampalataya – basta para sa tinatawag na "humanity’s sake").

Iba ang pagpo-profess mo ng faith sa pamamagitan ng pagkalat ng kanyang Salita; sa pagyayabang sa sarili mong relihiyon and at the same time, pangungutya sa iba. Magkaibang-magkaiba kahit isang payat na linya lang ang naghihiwalay sa kanila.

Maging malapit sa tao kung gusto mo ng pagbabago. Masaydo bang malalim? Kahit ako nalaliman eh. Pero maypagakatotoo naman eh. Kung gusto mong sabihin na “make peace and love, not war?” approach mo sila, at idaan ang lahat sa mabuti at masinsinang usapan.

Last but not the least, maging ehemplo para sa mga kabaro, at huwag maging panibagong taong tatawagin na “hipokrito.”

Author: slickmaster | (c) 2014 september twenty-eight productions

Summer Na! Eh Ano Ngayon?

4/2/2014 10:43:12 PM

Sa wakas, ito na naman ang pinakahinihintay ng maraming tao – ang bakasyon na kung tawagain ay ‘summer break.’

Pero… eh ano naman ngayon? May bago pa ba sa tipikal na kalakaran natin bilang mga mamamyan ng mundo at pagiging Pilipino pagdating ng summer? Maaring meron din total nagbabago naman talaga ang panahon.

Summer na! Eh ano ngayon? Uso ang pumunta sa beach. Pero ‘wag ka, hindi lang ‘to simpleng ekskarsyon trip. Talagang beach party na ring maituturing lalo na pagsapit ng gabi kung saan makakitaka ng mga hunks at chikababes na pinagpapantasyahan mo sa kada silip ng COSMOPOLITAN, Playboy, UNO at FHM.

Summer na! Eh ano ngayon? Uso na namanang mga summer workshop (ala naming magpa-summer workshop ka sa panahon ng tag-ulan o tag-sibol no?), walang masama dito, lalo na kung gusto naman ng mga bata. Kaso sa panahon ngayon na nagtataasan ang mga gastos, madalas na no choice rin ang mga magulang kundi ipalagay na lang sa gamay ng mga computer shop ang lahat – mas cheap kasi yun (ilang oras lang ang pagrenta no?).

Summer na! eh ano ngayon? Maliban sa mahaba-habang traffic kada weekend, good luck dahil mas lalong magiging mabigat pa ang daloy ng trapiko nito. Siyempre, maraming babyahe paluwas ng kamaynilaan at papuntang mga probinsya at partikular sa mga resort at beach.

Kaya kikita rin ang mga resort nito. Peak season, ika nga. Walang masama dito, dahil business naman nila talaga yun. Yun nga lang, maging metikuloso din sa pagpili ng mga tatambayan. Piliin ang mga lokasyon na makapagbibigay sa iyong magandang serbisyo maliban pa sa malinaw ang tubig na pagtatampisawan.

Summer na! eh ano ngayon? Hindi excuse ang ‘wala na akong baon’ dahil let’s face it – hindi ka naman nag-aaral sa panahon na ‘yun eh unless mag-summer classes ka. Bagay na alam ko, at alam nila, na ayaw mo din (maliban na lang kung gusto mo makita ang crush mo, at hindi maiwasan na pumalya ka sa mga subject mo. Aral-aral din kasi pag may time, hindi yung harot lang ang alam. Ang landi mo kasi eh.).

Wala ka ngang baon, pero may magulang ka na maari mong hingan ng pera. Hindi sa sinasabi ko na mabuting gawain yun. Pero mga hijo’t hija naman: Hiya-hiya din pag may time. Matuto kasing mag-ipon kung gusto mo na may pera ka t’wing summer ha?

Summer na! eh ano ngayon? Dahil mainit ang summer, malamang, marami rin ang mag-iinit. Ang masaklap nga lang dito: yung mga nasa puberty stage pa lang (at yung mga taong katatapos lang dun) ang mas nakararanas nito kesa sa mga lehitmong indibidwal na may kakayahan nang bumuong pamilya. Hindi yata nila ma-differentiate kung nasa fertility period sila o sadyang nalilibugan lang, kaya ang reuslta: pagdating ng enrollment, di namakapag-aral dahil… (alam n’yo na ‘yun. Kunwari pa kayo?)

Summer na! Eh ano ngayon? Eh di… tara, swimming na!

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Tirada Ni SlickMaster: The "Legal" Scenes

4/25/2014 5:35:40 PM

Kagabi ay nagtrend ang mga eksena mula sa palabas na ito.

WOW. Astig. May sampalan na naman! May iyakan! Batuhan ng matitinding kata at linya na naman! At higit sa lahat – nagkabukingan na. Nailantad ang dapat mailantad.

Ayos pa nga ang hashtag nila eh Parang yung pelikulang pinagbidahan lang nila Paul Walker, Vin Diesel at The Rock.

Eh kaso… ano na?

Siyempre, mas susubaybayan na yan ng mga tao dahil sa mag kapana-panabik ang mga eksenang nagaganap. Mas maglalagablag ang mga tagpo. Lalo na kung palapit na ito sa duluhang bahagi ng kwento.

Ano naman ngayon kung may ganitong eksena?

Dahil dyan, bumenta na naman ang ratings. Naging laman na naman ito ng sirkulasyon ng news feed ng Facebook, Twitter at ano pa mang social networking site ang hawak mo.

Kaya hindi na rin ako nagtaka kung bakit maraming tao ang tila naghihimutok sa parehong awa, inis, galit at pagkalungkot.

Ano nga ba ang kayang iimplika nito sa ating kamalayan?

Na una, laging nag-eexist ang polygamy. Natural, dahil hindi naman lahat ng relasyon ay iisa lang ang dikta. Dahil rin sa magkakaiba rin naman tayong mga tao. At dahil yan, marami rin ang mga nagloloko sa mga partner nila.

At sinasalamin lang ng mga ganitong palabas ang magiging datingan nito sa bawat isa. Hindi sa sinasabi ko na mangyayari talaga yan (dahil lahat rin naman tayo ay may choice na mang-gago sa mga partner natin o hindi; at maari tayo ang gaguhin o hindi natin ito hahayaan), ang pinupunto ko dito ay isinasaad na ng palabas na ito ang dapat mong gawin bilang tao at bilang romantic partner – ke single ka man o married – sa hindi dapat gawin.

Kumbaga, nasa sa telebisyon mo na ang lahat ng posibilidad, at nasa sa iyo ang desisyon.

Pero, ito ang problema.

Nasi-stereotype na naman ang mga lalake bilang manloloko. Kaya minsan, tama rin yung isang naispatan ko sa Facebook at nagkumento ng “bakit panay lalake lang ang nagiging manloloko sa mga teleserye?”

Oo nga naman kasi, bakit kami lang? Parang ang perpekto naman ng dating ng mga babae ha? Ang sa lagay ba eh mga lalake lang ba ang may K na maging ‘jerk?’

Kung ganun, tanginang lipunan yan. Masyadong sexist o feminist ang datingan.

Saka isa pa. Ang ayos din tayong mga Pinoy, ano? Ayaw na ayaw nating nakakakita ng drama sa mga taong malapit sa atin pero pinagpipistahan naman natin ang drama ng mga tao sa telebisyon.

So, ano kaya yun? Pag may nagdadrama sa paligid mo, sasabihan mo ng “Putangina! Ititigil mo nga lyang kalokohan mo. Walang makikinig sa mga hinaig mo kahit maglupasay ka ng dugo! Gagang ‘to?!”

Tapos kapag nakakita ka ng isang eksena ng taksilan, ganito ang reaksyon mo:

“Galing talaga umiyak ni Jericho, ano?” o dili naman kaya’y “Shet! Magaling rin palang umarte sa drama si Angel Locsin ah!” o di naman ay “Ayan na! Tangina! Nagkabukingan na silang tatlo! Patay na!”

Ayos ah. ‘Di ba napapansin ng mga bugok na ‘to na kaya nga sila natuto magdrama ay dahil sa natutunan nila ito sa kapapanood ng teleserye? Mga hipkrito ampucha.

Sakai to pa ang mas malalang problema: masyado na tayong overpopulated sa teleserye, aprtikular sa mga ganitong tema, na tila wala na lang yatang inatupag kundi ang ipakita ang landian at samu’t saring karahasan (at kahit makipagtalo ka pa na “pucha! Mas bayolente pa nga ang sports tulad ng UFC at wrestling eh,” sasabihin ko lang naman dyan ay “at least ito kahit walang bayolente, walang namamatay, kung ikukumpara mo sa teleserye mo no na patayan ang bawat episode!” with matching “BITCH PLEASE!”).

Kung makikinig nga lang sana ang mga executive sa isang Jayson Benedicto na nagpanukalang “Less drama. More informative programs,” sa kanyang unang libro, baka mas masaya pa ang buhay at mas matiwasay ang ikot ng mundo.

Masyado na tayong nag-uumapaw sa teleserye. Kumbaga sa tubig, umaapaw na. At hindi ito information overload. Kundi, kardramahan overload.

Kaya tayo nagkakandaleche-leche eh.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Alaala Ni Warrior

4/24/2014 9:23:06 AM

Sino mag-aakala na ang mamang ito ay mamamatay nang biglaan? As in hindi mo inaasahan bilang isang wrestling fan.

Oo, si James Brian Hellwig nga. Kung batang 80s o 90s ka at nanunood ng WWF (yan pa pangalan nila nun, bago sila nagkaroon ng naming dispute sa World Wildlife Fund) sa TV, ke sa channel 9 o 13 man yan, alam mo kung gaano kakilala ang mamang ito.

Yung taong laging nakaface-paint at may suot na maskarang akala mo ay aatend ng isang masquerade party? Yung tipong pag nasa squared circle ay ipapadyak ang paa ng bonggang-bongga habang tila inaalog ang taling nagsisilbing bakod nito. Yung sa sobrang wild ng personality dala ng kanayng hype at energy  pagdating sa arena, samahan mo pa ng musical entrance niya. At yung boses niya na kjala mo ay nakawala sa koral.

Yan nga – si Ultimate Warrior.

Mas maalala siya sa mga matitinding laban sa WWF nun, kabilang na ang champion-vs-champion fight nila ni Hulk Hogan sa Wrestlemania 6 noong Abril 1, 1990.

Ironically, bumili ako ng isang throwback na WWE magazine nun (Abril a-8 din yun, oras sa Pilipinas) sa isang branch ng Book Sale sa Cubao. Kung di ako nagkakamali, yun ang isyu nila last year (as in April 2013) at ang cover nun ay ang mga nagtipon-tipon sa kanilang mga sagupaan sa Wrestlemania 29 na ginanap naman sa Metlife Staidum sa East Rutherford, New Jersey.

At doon ko nakita ang pahinang naglalarawan ng isa sa mga di mabilang na litrato ng labanan nilang dalawa.

Para sa mga hindi nakakaalam kung ano ang sinapit niya, namatay siya matapos atakehin sa puso sa labas ng isang hotel sa Scottsdale, Arizona alas-5:50 ng hapon noong Abril 8, 2014. Kasama niya na naglalakad nun ang kanyang asawa papunta sa kanilang sasakyan nung nangyari ito.

Kala mo scripted to tulad ng ilang mga death prank dati?  Actually, not this time around. Dahil ultimo mga mainstream news outlets mula sa traditional na tri-media hanggang sa mga sports at entertainment news blogs ay naging mainit ang item na ito.

Dahil nga dyan, marami na naming nabuhay na dating professional wrestling fan na biglang nakarelate sa balita. Sabagay, entertainment na nga rin kasi sa totoo lang ang mundo ng WWE. Pero ika nga ni Cesca Liton nung binalita niya ito sa programang Solar Sports Desk, “it may be entertainment, but it’s still a sport.”

Sino ba naman kasing mag-aakala na si Warrior ay mamamatay ng biglaan? Eh nung Sabado, Abril 5, ay isa siya sa 7 kataong na-induct sa latest na edisyon ng taunang WWE Hall of Fame sa New Orleans Arena? 

Kasama pa nga niya nun sila Lita, Jake “The Snake” Roberts, Scott Hall – o mas kilala sa WWE bilang si “Razor Ramon,” Carlos Colon, Mr. T, at ang tanging “namatay” na inductee lang nung kapanahunang yun ay ang dating manager nila Undertaker, Kane at Mankind na si William Moody – o mas kilala bilang si (oh, yeeeeesssss!) “Paul Bearer.”

Sino ba naman kasing mag-aakala na papanaw siya sa edad na 54, dalawang araw matapos silang humarap sa 75,1676 katao sa loob ng Mercedes Benz-Superdome para sa ika-30 edisyon ng taunang “Super Bowl ng sports entertainment” – ang Wrestlemania XXX?

At ang talumpati niya sa loob ng New Orleans Arena noong Abril 7, Lunes, sa episode ng WWE Monday Night RAW, nagsilbi nga bang “premonition?”

Oy, ang lalalim din ng mga biniibitawan niyang kataga ha?

Kaya nga naman nagbigay din ng tribute ang WWE sa kanya eh.

‘Di lang yan. Marami ring mga kanya-kanyang ‘tribute video’ na gawa ng mga samu’t saring user (na mga pro wrestling fan rin)sa YouTube.

At ayon sa TMZ din nun, ang sitcom na “The Goldbergs” ay nagbigay din ng kanilang bersyon ng pagbibigay-pugay sa kanila.

Pero ang gawa ng WWE mismo – samahan pa ng musika mula sa isa sa mga bago kong paboritong banda na 7Lions – ang talaga namang nakapagbigay ng ‘goosebumps’ sa akin. Shoot, walang katulad.

At sa totoo lang, kahit di ako fan ni Ultimate Warrior, malaki rin ang paghanga ko sa wrestler na ito. Just... WOW.

Rest in Peace, (and Power, too) and much respect.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

The iBlog10 Experience (Part 4)

4/17/2014 10:50:53 AM

After hearing a lot of speaking engagements at the 10^thPhilippine Blogging Summit, I realized something: we have the capability to foresee them.

Yes, we all do, just like the trolls who used to create those ‘end-of-the-world’ prophecies.

Even yours truly came up with a list, which goes… like this:

1. Blogging will definitely not die. It will even grow. It may not be as popular compared to the present times, but the venture is definitely here to stay.
2. Cybercrime law can never stop people from blogging. You know, even during the hottest times of the so-called “Anti-Cybercrime Act of 2012,” the provisions can actually threatened one’s right of speech. But despite that, I don’t think it can really put the blogosphere’s revolution to an end. Don’t get me wrong. I don’t act like a cynical guy to the eyes of the internet advocates (‘coz in fact, I myself has been standing against the RA 10175’s dangerous clauses). And come to think the fact that we are in an ill-disciplined society and where laws aren’t ben implementing the way it should be.
3. More books will be published. Since blogging was the new venture for aspiring writers, it’s not that hard to see why. Want some examples? Those books from the Definitely Filipino authors. Another? Lourd de Veyra’s THIS IS A CRAZY PLANETS. The SPOT.ph’s popular commentary blog already compiled two books from his surreal number of entries. Aren’t convinced? How about Tricia Gosingtian’sfash-book (err, I mean fashion-content book).
4. Blogging will penetrate the mainstream shores. Actually, even today… some bloggers already have been successful in penetrating the limelight.
5. Internet will become a basic human right. Yes, it is now part of our freedom. In fact, one meme even shows the wi-fi as the hyper-extended version of Maslow’s hierarchy of needs aside from food, shelter, clothing, emotion and even sex (which believe it or not, is a basic human need at all).
6. In the journalism aspect, blogging will be serving as an additional source of information. In fact, it is the more vintage form of the so-called “citizen journalism” (heard of news blogs?). Which means researchers will not having a hard day or night clamoring for the information they needed. All they need is… a piece of modern thingies.
7. It will be more mobile. In the advent of technology where every gadget has its mobility, people now has the more capability to tell their story as it happens, just like an alternate version of live telecast.
8. More people will be get into blogging. And I am not pertaining to the predictions where a sudden rise of numbers, huh? It’s just there will be more new people who will use the platform. And just because more people will take the new venture…
9. Expect a much stiffer competition ahead. Of course, people will gonna race for their stats, audience and even revenues. And come to think that the “world as a huge battlefield;” it’s like a jungle-like battle royal match on wrestling, where “every man is for himself.” But I would highly suggest though that we should not treat others as if they are our opponents at all. It will not help you gain everything, believe me.
10. Everyone will be an entrepreneur. Well, technically speaking, we are in our very own right. But with the emergence of startups, more people will have that kind of mindset and personality which can be really helpful at all.
11. Everyone’s a historian. Well, Ms. Janette Toral was right when she told this on her presentation. And count Mr. Clarence Nixon too via his blog post. Actually, there mere fact we’re putting some inputs in our respective blog sites (especially if we’re doing it a la typical diary or journal type), we are already recording our own tale of events. We are author of our own respective lives, and as well as our own respective legacies.
12. Expect changing of behaviors. If during the old times, we only focused on one aspect of our daily lives; now… there’s a habit which Howie Severino called as the “multi-screen behavior.” Yes, everyone will be multi-taskers.
13. Expect new brands to emerge. We’ll never know. There might be a new dominating platform in the world of blogging in the future. There’s also a chance that a new social networking site can even lord over Facebook and Twitter (remember, at one point of our lives, Friendster was the name of the game in the early 2000s… until Facebook came over and ruled the social media world in 2009 – even if in reality is FB has been already in the circulation since 2004).
14. And last but not the least… there will be no apocalypse. No signs of 12-20-2012. Only ‘climate change.’ Besides, no one can really tell ‘when’ at all.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

The iBlog10 Experience (Part 3)

4/15/2014 8:42:13 PM

A few days ago, I had thought of creating a part 3 of my experiences on the 10^th Philippine Blogging Summit. The funny thing though is that one of my friends in the industry replied of “go ahead.”

And now, turns out the joke was one me when I made this post real.

As much as there are several points I imparted on the first two write-ups of this series (which by the way, was my personal tales of accounts during the two-day event).

It just so happened that I’m so thankful with bunches of stuffs I garnered during the stretch.and I’m not talking about anything materialistic here.

Instead, I’m all about ‘learning’ this time around.

1. Don’t write just because of Google. As what one of the social media kings Carlo Ople said (not in exact words though). Who cares if you’re the most searchable page on the world’s biggest search engine, while in fact you only have nothing but pieces of craps down there? It’s not bad to do the Search Engine Optimization, but make it your only second priority, ‘cause remember…
2. Content is still the king. Right, the C word does matter the most. This is what your readers and digital marketers are really up into. No one gives a crap on your site look on its superficial aspect, nor how catchy your title is, ‘cause...
3. Design only covers the small portion of your entire blog when it comes to SEO. Jason Bagio was right when he told me this. What’s the proof? My old blog design in 2012 where some readers expressed that I may have the good content – despite its not-so-freakin’-good outlook. But it doesn’t mean that you won’t focus on that aspect. Of course, you still have to level them all.
4. We are all marketers. Even if don’t have that natural way of ‘sales talk,’ the thing is we actually marketing ourselves to the entire cyberspace. And blogging is not the only ways and means; there’s also social media. Even if the way we used to express – that counts as our own selling strategy. In my personal and philosophical article entitled ’69 Things In Life According To Me,’ I told in one of the items there, “everyone’s a salesman, and the world is a huge marketplace.”
5. We’re not just bloggers. I’m not talking about our day-jobs here (even if reality-speaking, “I’m a BUM who blogs. LOL!”). It’s about professionalism too. Mr. Brad Geiger was right when he said we’re not just bloggers, as it alone lifts everyone’s status and morale in the entire society, regardless if that’s online or offline.
6. Don’t use (nor don't take even part) the platform for any of the ‘dark ops.’ ‘Cause you want to troll something? Make people pissed out of what you’ve written? Or to simply attack a personality? Dude, I may be a rant-maker, and I may be tagged as a troll (by nonetheless but a mob of no-brainers) or bully, but there is a ‘thin line’ between expressing one’s word and ‘pure attack.’ I would discourage that, especially if: first, you know nothing at all; and second, you’re nothing but a coward in real life.
7. Make your presence felt. This is how people will recognize you, regardless if you’re a big-time guy or just a member of an online cult. And if you’re sociable, or just a plain social climber (in a positive connotation), try joining on some online communities. Unless you don’t want to make many friends, doing such can be a huge starting step for you to get noticed. After all, we are all born to…
8. Make a stand. Through the advent of blogging, one simple person can be an online sensation. And now with the advent of social media, and other platforms, making a statement has just got easier. And on that note, making your own opinion can be reachable at your fingertips.
9. Never stop from chasing your passion. Take note: that P word keeps you going from doing what you love in the first place.
10. Make social media your friend. People may think that social media can be that one huge enemy from other aspects of the World Wide Web, especially for blogging. But, actually, NO. It’s definitely not. In fact, social networking sites like Facebook, Twitter, Pinterest or even Tumblr (which is by the way a mixed platform of blogging and social networking), can be utilized to make your voice heard. It can be even more effective if you’re not that good on SEO.
11. Be responsible. Not just on your words, or design, but also on your entirety. The fact that there’s always a ‘responsibility’ accompanied for every basic human right we had – even if it;’s about expressing thru WWW. Besides, if in real life, you regularly check yourself at the mirror and fixing yourselves before you go, the same approach also applies on your blog too. Why did I say so? Simply because…
12. Your blog is your own brand. Just like as your name to your reputation.
13. Blogging is the new REAL venue for aspiring writers. Have you noticed a number of authors, writers, even journalists and other professions rose to the occasion through the act of blogging? Let’s face it: not everyone has a chance to become part of the school’s paper, or a pre-production staff, or every other profession that requires writing. You might be stunned if I tell you that even doctors do blog (just like one of the speakers during Day 2).
14. It’s even the new ways and means for the so-called ‘citizen journalism.’ Have you heard of the so-called news blogs? That one attests to this idea. The downside, though, is that a lot of bloggers tend to be irresponsible to post news items, too. And not all of them can really give a shit on the so-called ‘ethics.’
15. We’re growing. The internet is 25 years old, and whoever thought about advancements come in an ‘instant,’ especially lately where phones evolved as well as from desktop to laptops to tablets?
16. There’s a brighter way ahead. Well, if you asked me about the future of blogging…

Say, I already had a lengthy post. Maybe I should go for a Part 4.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Tirada Ni SlickMaster: $30M o Misa?

4/17/2014 2:43:58 PM

Isang pasada na naman sa maiinit na tirada kahit sa panahon pa ng Semana Santa (eh wala eh. Mainit ang panahon eh).

Nadismaya si Cardinal Tagle sa mga kabataan. At ang pinakadahilan? Pera.

Iba talaga pag nagagawa ng pera ano? Pero sandali, di pa tapos ang storya eh.

Isa sa mga balita kasi sa Rappler ang pagkadismaya diumano ng arsobipso ng Maynila ukol sa isang tanong na binato niya sa kanyang Homiliya noong Linggo ng Palaspas. Aniya, milyong pera o misa?

And as usual, dahil relihiyon ang usapan, may mini-word war na naman sa cyberspace.

Ngaunit hindi na ako nagtaka kung bakit mas pinili ng mga kabataan ang $30 milyon.

Teka, may nakapagtataka pa ba sa desisyon ng mga bata? Sa panahon kasi ngayon na ultimo ang gastadorang henerasyon tulad na lamang ng mga bata ay nagpapakapraktikal lang naman kahit papaan eh. Obviously, yan talaga ang pipiliin nila. At walang halong kahipokrituhan yan, ‘di tulad ng mga tao sa sekta na pangharap nila ay gumagawa nga ng kabanalan, pero nuknukan din naman ng kasamaan pag wala na sila sa altar o simbahan (and please, hindi kailanman katanggap-tanggap ang excuse na tao lang sila at nagkakakamai sa puntong yun. Oo, alam kong nagkakamali, pero hindi naman siguro yung palagian eh no?).

Kung ganun man talaga ang sagot ng mga bata, wala na sigurong kinalaman ang kalandian nila rito. Siguro, ang ‘kalsalanan’ na maging sakim ang may kaugnayan. Sakim sa makamundong bagay tulad na lamang ng gadget, pamporma, o ultimong mga libro.

Di naman kaya ay nagkamali lang sa pag-intindi o pag-interpreta si Father? Kasi pwede naman maging argumento riyan ay, pipiliin ko yung pera, tapos idodonate ko sa simbahan? O maari rin na pagkatapos (pillin ang $30M) ay magsisimba ako para magpasalamat?

So ang sa lagay ba e makitid ang pag-unawa niya? Hindi naman siguro ganoon. Pero kanya-kanyang pananaw din kasi yan eh.

O di naman kaya ay… nagkamali siya sa pagbibitaw ng tanong? $30M o misa? Kung lalaliman mo ang dalawang matimbang na bagay na ito, masasabi na ang $30M ay obviously, pera o kayamanan o anumang makamundong bagay na maaring magpaligaya sa tao. Ang misa naman ay, ang pananampalatay mo sa Diyos (dahil ang misa ay isang akto ng panalangin o aktibidad na may kinalaman sa pananampalataya mo).

And let’s face it: yan ang problema pag tinanong mo ang mga tao gamit ang simile, hyperbole o alinmang malalaim na figures of speech. Hindi lahat makakagets niyan dahil ang karamihan sa mga tao sa lipunan natin ang parang swimming pool na 3 feet ang lalim – sa madaling sabi, mababaw. Ampaw lang ang kaalaman o pag-unawa.

I would think na posibleng nagkamali siya sa pagbitaw ng tanong.

To say na nagiging materyalistiko ang mga tao sa panahon ngayon ay maaring isang malaking katotohanan. Pero ang paghuhusga sa kanila ay hindi nakatutulong o ni hindi makakapagpadagdag sa status mo bilang banal. Ika nga ng isa sa mga turo ng mga isktriptura ang huwag humusga, di ba?

Kasi ang dating ay parang ganun eh. (Pero actually, kahit ako ay napahusga din bigla ah. Nah, maliban sa human nature eh I doubt na nasususnod ito lalo na sa estado ng relihiyon sa bansa.)

Source: http://www.rappler.com/nation/55431-cardinal-tagle-palm-sunday-homily

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Vindication?!

4/20/2014 1:37:45 PM

Noong nakalipas na linggo, nasaksihan natin ito.

wiznation.com

Tama, ang pagkapanalo ni Manny Pacquiao laban kay Timothy Bradley. Pero may nakakagulat pa nga sa pagkapanalo nito?

Maari, dahil iba na ang panahon noon sa panahon ngayon. Hindi na ito ang panahon na may killer instinct pa si Pacman (yung tipong kaya pa nyang ipatumba ang mga kalaban niya sa lona).

Kung may natitira pang hindi akakiba sa kilos ni Pacquiao, ito ay yung pagiging agresibo niya. As in mabilis na kilos ng mga suntok at depensa na rin. At walang masama dun tutal nagbabago naman talaga ang panahon eh nagbabago rin naman din ang mga istilo ng pakikidigma ng bawat boksingero.

Siguro, kung may nakakagulat man dito, dahil yun sa kauna-unahang pagkatalo ni The Desert Storm sa kanyang professional boxing career.

At alam ko, napakasakit palagi ng first time. Mas lalo na kung sa usapan pa ito ng sports, bugbog-sarado ka na nga, napuruhan ka na nga lahat-lahat, tapos okats ka pa.

Ang saklap naman nyan, ‘di po ba?

Ano kaya maaring matutunan ni Bradley mula dito? Balita raw ay naghahamon pa yata ng pangatlong pagkakataon (aba, seryoso?).

Siguro, kailangan nyang mag-adjust din ng fighting style pag kaharap ang mga matitinding southpaw fighter tulad ni Pacquiao. Sinasabing nakakaturn-off daw ang fighting style ng Kanong boxer. Oo nga naman kasi, suntukan ang usapan, ‘di ba? Hindi yakapan. Saka parang hindi bagay tignan, kung magpapaka-racist ka sa tingin (kaya, di ko na rin dudugtungan ang statement na ito. Bad yun. Sige ka).

Pero para naman sa parte ni Pacman, sinasabing magtatagal pa raw siya sa loob ng ring ng at least, dalawang taon. Sabagay, walang masama dito. Yan ay kung magpo-focus siya sa mundo ng boxing.

At yan ang problema. Hindi lang isang atleta ang tinagurian nating pambansang kamao. Isa rin siyang entertainer (kaya sa totoo lang, hindi lang sa professional wrestling, football at ultimong basketball applicable ang katagang “sports entertainment”), at kongresista. Maliban pa yan sa pagiging endorser, asawa, ama, at anak. Sa madaling sabi, all-around ang lolo mo.

Mas okay rin pala kung isama mo ang ermat mo sa laban. Moral support, ika nga. Never mind her antics. Sino ba naman ang gusting Makita na natatalo ang anak nila. Kaya nga andyan sila sa ringside para mag-cheer eh.

Yun nga lang, sa panahon na masyadong maputakte ang mga netizens, eh good luck na lang kung sa ssusunod na araw ay mapag-usapan ka. Either laman ka ng isang internet meme o topic sa mga discussion forums at Facebook pages.

Ika nga, “IKAW NA!!!!” (with matching Boy Abunda voice).

Pero, masasabi bang final answer na ang laban na tinaguriang “Vindication?” Oo. Yan ay kung gusto na nila makamove on. At isama mo na rin ang mga fans na pustahan ay nagsawa na ring pag-usapan ang paksang ito bago mag-Semana Santa.

Tama yan. Tutal alam na rin ng mundo kung sino talaga ang matibay, sino ang nanalo at kung sino ang mas mayabang pagdating sa trash-talkan.

O ano? Move on na ha?

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

The Road to Antipolo

4/19/2014 11:04:45 AM

Around 10:10 PM at Marcos Bridge Marikina City.

I think I just had the most grueling challenge in my 23 years and almost 7 months of existence.

It’s been a very long while since I personally have thought of doing this – and I’m talking about ‘sacrifice’ for Holy Week. Yes, the one they called “Alay-Lakad.”

Most of the Catholics used to do this on a Maundy Thursday – morning, afternoon, evening or even midnight (which technically speaking, is already a Good Friday morning). They will start walking from their respective place of residences to any of churches known as “pilgrimage sites,” such as Antipolo City, the Divine Grotto in San Jose del Monte, Bulacan, Redemptorist Church in Baclaran, Our Lady of Manaoag in Pangasinan, Kamay Ni Hesus in Lukban, Quezon, and the Quiapo Church (also known as the Black Nazarene Basilica) in Manila.

Outside the gate of Our Lady of Peace and Voyage

Well, I’d prefer the much similar place – the Our Lady of Peace and Voyage located at the capital city of Rizal Province.

Taking the trail was never an easy task though. Yes, you may only walk, but such activity can really drain you in both inside and outside aspects. And I found myself more up to the challenge after seeing a road sign in Sumulong Highway (I believe it lies near that Kingsville gate), which states “Antipolo Cathedral – 17.5 kilometers.” Unfortunately, I haven't took a photograph of that.

Around Ligaya, boundary of Marikina and Pasig cities

Passed by the intersection where the Sta. Lucia East Grand Mall was located.

Near Masinag area in Antipolo City (far left shows portion of the SM City mall right there).

Ugh, some people may think of giving up by just riding a public transport. But a lot of them refused to do so, including yours truly (but of course, if this was an ordinary day, I doubt any one of us will do the chore at all). Plus, Sumulong Highway has been providing a better skyline view than any of those skyscrapers in the Metropolitan, especially if been passing there in broad daylight.

I have seen already bunch of people piling up the sidewalks of Marcos Highway in Marikina City alone when I start taking my path (I bet most of them came even farther than I do).

Along Sumulong Highway, all of the 14 stations of the cross were situated. (I managed to take some pictures of a few of them).

And after some 219 minutes of walking—from my place in Marikina City all the way up there to Antipolo…  (by the way, I started walking by exactly 10 in the evening) wow, I never see this coming at all.

I made it.

Though the authorities have to close the church's main doors at the wee hours, it never stopped every pilgrim to take time on laying a candle, say a prayer and even throwing coins on them (and seriously speaking, can somebody educate me about this, please?).

Believe me. For I've been a runner for a very sparingly period of time. But fatigue-wise speaking, nothing compares to a penitential walk like this. Seriously, I may have managed to survive a 10 kilometer run by just a mere of an hour. But this? I don't even have any distance-calculating device with me at all, but I  it seems the distance lies somewhere between 17 to 25 kilometers. Even if I’m not that religious anymore, I can tell… this seems to be my ‘ultimate sacrifice.’

At the end, when I took a bus trip (as much as I want to walk down home, unfortunately, muscle pains on my feet isn’t cooperating) and got myself back at home at 3:30 in the morning, I realized… “wow, have I really done that?” Considering the fact that at one point of my life, fatigue really took its toll on me. This time around, I never experienced signs of hallucination and even fainting at all.

The Sea of Faith-driven Humanity

Maybe it’s because I have faith both in myself and up there. That’s why.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Good Friday Procession at Taguig (2013)

4/17/2014 6:26:43 PM

Here’s something we spotted over last year at the city of Taguig. It was March 29 to be exact (or Good Friday) at the College of Sta. Ana, or if you're more familiar with the church - the one they called as either Simbahan ng Taguig/Sta. Ana.

I can’t recall how many floats were present, but as far as my memory can retrieve, it was an all-afternoon and evening long (like let’s say… five or six hours) procession, with the route along the several barangays of the city.

Man… that was memorable though. And since I don’t have much words to say… maybe, I’ll let the photographs do the talking this time (just click the image and do it a la slideshow if you wish).

Author: slickmaster | © 2013, 2014 september twenty-eight productions