Erroneous

6/14/2014 11:50:32 AM

Noong unang mga araw ng buwan ng Hunyo ay ginulantang ang mga tao ng mga balita na may kinalaman sa isang seryosong gawain ng tao sa kanyang buhay—ang pag-aaral. Hindi ito usapin na maraming estudyante ang pumasok, kakulangan ng classroom, o kung may naiulat na kaso ng pangbubully sa eskwelahan. Kundi ang mga mali sa textbook.

Mararami raw na error sa mga larangan ng pagsasagot, grammatika at ultimong typographical. Bagay na talaga naman, sa mata ng mga magbabasa, ay mapapataka ka. Dahil inaasahan na ang mga textbook ay isang napakaperpektong produkto, gaya ng mga ibang klase ng libro, iba pang babasahin at kung anu-ano pang tinatangkilik natin.

Dapat ay 100% free from error ang mga ito, ika nga nila. At kunsabagay, ito na lamang yata ang dapat na maisagawa sa “perfection” kung ikukumpara sa mga tipikal na babasahin, dyaryo man, magasin, o artikulo sa mha samu’t saring news portal ang blog sites sa mundo ng internet.

Pero kung gaano man tayo kabilis sa pagpuna ng mga ito, ay lingid din sa kaalaman natin kung paano nga ba sila naisasagawa na maging isang libro, mula sa manuscript hanggang sa pormal na pag-imprinta papunta sa pagdeliver nito sa merkado at mga paaralan.

Sa madaling salita, hindi madali ang gawain ng mga tao sa likod ng book-publishing ang pagsasagawa nito. Para sa pag-intindi ng mararaming mahihilig tumungin sa mga simpleng kapuna-punang bagay sa parehong mababaw at malalalim na aspeto, ay may proseso ang paglilimbag ng libro. Hindi yan tulad na lamang ng pagpasa ng isang manuskripto ng isang awtor (o sa ilang kaso, ay lupon ng mga manunulat) sa isang publisher at presto maililimbag yan in an instant. Oo, kahit sa panahon ngayon, ay marami na rin ang nag-aalok ng “self-publishing” ways and means.

Sa usapan ng textbook, ilang beses pang sasalain pa yan ng mga editor, ang staff nito sa graphics at lay-out, ang lahat. Nakikipag-uganayan din sila sa mga awtor para sa feedback, kung ayos ba ang gawa niya o talaga namang isang “basura,” o “may potensyal,” pero kulang pa sa pukpok. May mga awtor na sobrang palpak sa paggawa ng isang sipleng pangungusap lamang. Mayroon din na natatypo sa kanilang pagsusulat. Meron din naman yung mga sirkumstansya na talaga namang tinatawagan ng concern sa itaas, kung paano ito mareresolba sa ngalan lamang ng trabahong maisagawa.

Ilang revisions pa ang isinasagawa diyan. May deadline pa silang hinahabol, na dapat ay matapos ang libro na iyan sa ganitong takda ng panahon. At ang isa nga lang problema dito ay ang pagbalanse sa kalidad at panahong nilalaan. Kung kailangang madaliin, may makokompromiso talaga.

Bakit ko sinasabi ang mga ito? Dahil simple lang: masyado tayong mapagpuna sa mga bagay-bagay na nakakalimot tayo na hindi yan basta-basta isinasagawa.

Alam ko, may bibira na “eh baka hindi naman inaayos ang trabaho nig mga to.” Di rin sasapat yun, tol. Tao rin naman sila (yung tagagawa ng libro) na tulad mo. Buti nga may textbook ka pang nahahawakan eh.

Baka magulat ka na lang kung sa mga susunod na taon ay sa halip na libro ang mabasa nila ay nasa tablet na. Senyales man iro ng pag-unlad, kaso patunay rin ito kung gaano tayo katamad magbasa.

Oo, lalo na kung can’t afford mo naman ang makaiskor ng modernong bagay tulad niyan.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Breakout Semester

4/17/2014 2:05:20 PM

Sa bawat unos, may ahon. Sa bawat pagkadapa, may pagbangon. Sa bawat talo, may panalo. At sa bawat paglubog ng araw, may panibagong sisikat kinabukasan.

Hindi ko alam kung paano ko nasasabi ang mga ito. At sa totoo lang, hindi ko rin alam kung paano ko narating ang muling rurok ng buhay ko. Basta ang alam ko lang noon ay isa akong hamak na estudyante, kuleat pagdating sa allowance at kaibigan, medyo weirdo, walang panahon sa lovelife, at average ang grado sa eskwelahan.

Sumama pa nga ang dating ng 2009 sa akin nun nung dalawang araw na lang bago ako mag-19 anyos ay isa ang bahay namin sa milyun-milyong mga sinalanta ng bagyong Ondoy. Nasiraan ng mga damit at iba’t ibang mga gamit dahil dun. Nagkasakit pa si erpat at tito ng leptospirosis dala ng paglilinis nila sa mga estero.

Pero lahat naman ay naging matiwasay at maayos pa rin. Nakabangon pa rin.

Maliban sa morale ko bilang tao. Yung ipon kong pera (para sana sa mas kailangan kong bagay sa hinaharap), nawala bigla dahil sa panahon ng pangangailangan.

At nabago pa ang takbo ng buhay ko nung nalipat pa ako ng ibang seksyon.

Siguro nga, panahon na ito para rumonda sa sarili kong pamamaraan. Nabago ang lahat, pati ang takbo ng utak ko. Nagkaroon ng sariling barkada, sariling adhikain, at mas nagawa ko ang mga nais kong gawin sa buhay – ang magsulat at manindigan sa sariling katayuan.

Ayos naman. Kahit papano ay nagkaroon ng lakas ng loob ang sarili para makamtan ang mga ito. Nagkaroon ng pagkakataong sumali sa isang sportswriting contest, umattend ng ilang concert at event, tumakbo para sa isang marathon, at mapadpad sa kung saan-saang sulok ng Kamaynilaan – at lahat ng ito ay personal na kagustuhan ko.

At mukha ditto natuloy ang dikta ng buhay ko ah. Bagamat sa ngayon ay dumaranas ako ng depresyon, khait ilang beses akong magreklamo at maglupasay, mukhang… may nakita kong liwanag.

Maaring ordiryo na ito sa mata ng nakararami. Pero sa panahon na maraming nagrereklamo ukol sa mga samu’t saring kasawian sa buhay, bibihira lang ang panahon na maalala natin kung gaano tayo naging masaya, maging kuntento, at napupuno ng inspirasyon.

Balang araw, maalala muli kita, at sa panahon na yun, baka mas nahigitan ko na ang nadarama ko nun.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Tirada Ni SlickMaster: National Language Ban?!

7/12/2014 10:11:02 AM

Isang kagimbal-gimbal na balita na lamang ang gumulantang noong nakaraang (o kung masyado kang mapagbilang sa kasaysayan – ika-116) Araw ng Kasarinlan — pinapatinanggal sa kurikulum ng mga kolehiyo ang subject na Filipino.

The irony, ‘di ba? Mukha lang siyang nanggaling sa So What’s News, Abril Uno, at sa kung saang satire site.

Pero kung sakaling totoo at lehitimo man ito: ano, ang subject na yan, ipapatanggal mo? Gago ba kayo?! 

Kung totoo man na ipapatanggal ito, aba’y para mo na ring pinatay ang pagkaPilipino ng bawat tao, tutal yun lang naman ang nagsislbing tanda ng kilanlan natin bilang tao, dahil lahat naman ay hindi naman orihinal kundi either Oriental o Kanluranin na, maliban na lang siyempre kung ikaw ay nasa probinsya o taga-lungsod na pinepreserba ang pagiging makabayan; at walang masama dun.

Nagpapatawa yata ang CHED sa desisyon na ‘to ah. Ano ‘to? Ieechapwera ang Filipino language (and at the same time, pag-aralan ang mga gaya ng Ingles) para masabing “globalized” country tayo? Tangina, e global nga, sa larangan ng third world naman!

Naknampucha, patawa much ha?

Wala sanang masama kung pag-aaralan ang mga banyagang wika. Pero wag naman kalimutan ang national language natin. Aba, mas dapat nga rin buhayin ang mga tinatawag na “mother tongue” eh, tutal aminin man natin o hindi na hindi lahat ngmga nagsasalitang wikang Pilipino ay Tagalog (ewan ko ba kung sinong inutil ang nagpalit ng ganyang kataga; pero sa kabilang banda kasi, sabagay, yan ang nag-uugnay rin kasi sa ating lahi eh).

Pero, ang Filipino, ieechapwera mo sa college curriculum? Tol, iilan na nga lang ang umaangat sa antas ng pag-aaral (at mas kaunti pa riyan ang nakapagtatapos), tapos, ipapatanggal pa ba yan? Bakit, wala na bang pasensya ang mga tao dito para turuan ang mga banyagang nag-aaral sa ating bansa? Kung sa Japan nga ay mas pinaiiral ang Nihonggo o sa China ay Mandarin eh, bakit kaya dito, hindi pwede?

Dala ba ito ng pagiging utak-kolonyal natin, na porket Inglisero tayo ay angat na rin tayosa iba? Oo, sa mata nila, siyempre.

Walang masama sa globalisasyon, pero isang bagay palagi ang tinuturo ng ating nasyonal na wika: wag kalimutan ang sariling pagkakakilanlan ayon sa lugar na kinalakihan mo.

Oo, lalo na kung Filipino ka.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Last Minute Syndrome

5/24/2014 6:04:59 AM

Isa sa mga sakit ng tao ay ang “katamaran.” Daig pa nya ang kanser, heart attack, at stroke kung tutuusin. Kung may pambasang sagisang ang mga karamdamansa ating lipunan, ito yun. Oo nga,ang katamaran. Bow. At isa sa mga kalunos-lunos na resulta ng ating pagiging “katam” ay ang pagkakaroon pa ng isang kumplikasyon na kung tawagin ay “last minute syndrome.”

Daig pa nito ang “last two minutes” (mas okay kung ang magsasabi nito ay yung lumang coliseum barker sa PBA; yung medyo monotonous ang dating) sa basketball. Dito, mas clutch ang mga tao. Mas nagmamadali. Mas maraming napapraning. At mas maraming umiinit ang ulo na humahantong sa kanilang pagkadismaya.

Kaya ang resulta ay magpaparinig sa Facebook at magwiwika ng “Putanginang COMELEC yan! Wala na raw extension! Samantalang dumating naman ako ng last day para magparehisto!”

Naku, buti na lang, wala akong nakikitang nagpost ng ganito sa network ko last time, kasi baka mapahirit din ako ng “Ang haba-haba ng panahon nilaan sa inyo ng Kumisyon ng Eleksyon (pasensya sa translation) , hindi mo ginawa ang isa sa mga mahahalang tungkulin mo bilang mamamayanng Republika ng Pilipinas?”

Aba'y kung hindi ka rin kasi nuknukan ng pagiging tamad at gago, eh no?

Pero hindi ang applicable sa voters registration ang tinatawag na “last minute syndrome.” Maari rin sa ordinaryong bagay na nagagawa natin sa pang-araw-araw na pamumuhay.

Pag ika’y estudyante at hindi ka nag-aaral until dumating ang time ng exam mo, malamang nagka-cram ka. Mabuti sana kung may “stock knowledge” ka talaga. Mahiya ka naman sa mga magulang mo ‘oy. Bulakbol kasi at kalandian ang pinapairal mo madalas eh.

Kapag nahuhuli sa mga “last trip.” Hindi kasalanan ng trapik yan. Mabagal ka rin kasi kumilos eh (o maari ring “hindi mo kasi inaalam kung anong oras ang huling byahe eh).

Kapag last minute ka dumating sa mga appointment mo, maliban na lang kung either confident ka at hindi ka haggard sa itsura mo.

Kapag nagsha-shoping twing panahon na malapit na malapit na ang Pasko, (o ika nga ng mga report ay “last minute shopping”). Tapos magrereklamo ka pa na mataas na ang presyo ng mga regaling binili mo? Tapos napakabigat pa ng trapiko? Uso ang magmanage sa sarili ha?

Last minute magbayad ng tuition. Alam mo na nga na “no permit, no exam” ang polisiya eh. Maliban na lang kung lehitimo talaga ang excuse mo.

Paano nga ba makakaiwas sa ganito? Simple lang: disiplinahin ang sarili. Matuto kasi tumingin sa oras at magprioritize ang dapat i-prioritize.

Sa madaling sabi, wag ang tatamad-tamad. Walang masama magpahingakung off mo. Pero kung may kailangan kang gawin,eh di magsakripisyo ka.

At least, sa huli, hindi ka magsisisi tulad na lamang ng mga bugok na nafeature sa mga report ng parehong mainstream at new media ukol sa pagiging late nila sa pagpaparehistro.

“Na-late lang kami, hindi na kami pinagbigyan!”

“Ang haba ng panahon na nilaan para sa inyo, ‘oy! Wag ka kayang maglupasay dyan! Para kang tanga!”

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Grand Slam!

7/12/2014 11:11:33 AM

It’s a very rare thing for the world of Philippine sports to see this word: Grand Slam. And bet my money on this: fans nowadays aren’t very much familiar with that.

Yes, it’s very rare that only three ball clubs achieved the feat in all 39 years of existence in the PBA.

Until San Mig Coffee completed their road of bagging fourth straight championship—including all of the three conference crowns this season.

Perhaps, it is very almost impossible task for such (or any) squad to unleash their grins and pull that winning streak. Actually, they did not hold any long-tenure winning runs during this season. In fact, in the Philippine Cup, they have to undergo the quarters and semis to pull their series of improbable upsets over Talk ‘N Text Tropang Texters, and even the Barangay Ginebra San Miguel (which by the way, drew another crowd attendance record prior to the Wednesday’s finale), and the rest was just easy piece of history.

Next time the PBA rolled, it appeared that the Talk ‘N Text TropangTexters in the recent edition of Commissioner’s Cup whom appeared to break SMCM’s winning run.

But once the championship series unfolded then, it was the Mixers who turned things around and defied everything this season. Just wow: third straight title, and then came the Governor’s cup.

Fast-forward to the Finals of the last conference, Rain or Shine looks for redemption, as well as YengGuiao’s second title with the squad. And after squabbling for the first three games, RoS fired an all-out war in Game 4 to deny any SMCM’s clinching chances and send the series in a blockbuster “for all the marbles” contest last Wednesday.

And true enough, the last game was just a perfect fitting end for the PBA’s 39^thseason, with San Mig Coffee completed their quest for dynasty.

Now, the grand slamming question, as new squads will join the PBA family, plus Manny Pacquiao getting some chance to play on with the squad, are we still gonna see a very high intensity competition, or will the Asia’s first pay-for-play league will be a mediocre for the sake of entertainment?

Actually, I don’t know. Let’s hope for the pro basketball scene to flourish even further anyway.

Author: slickmaster | ©2014 september twenty-eight productions

"Saan Po Kayo Kumukuha Ng Kapal Ng Mukha?"

7/12/2014 10:31:08 AM

Ito ang narinig  mo sa State of the Nation Addres ng Kuya mo last year (Lunes yun to be exact, July 22, 2013).

Manila Bulletin, philipinenewscentral.wordpress.com

“Saan po kayo kumukuha ng kapal ng mukha?”

Hanep. Panalong soundbyte ah. Pwedeng gawing ringtone pag may nagtetext sa yo na alam mo na isang tiwaling tao, o manlolokong ex, o yung plastik mong kaibigan.

Parang minsan maiisip mo na lang: saan kaya may ganun? Wala sa tindahan eh, sa supermarket, o sa wet and dry market, o kahit sa mga underground shops, o warehouse na may illegal na droga?

Nasa ilalim kaya ito ng dagat? O nakatago sa mga magma ng bulkan, o nakabaon kaya ito sa sementeryong walang puntod? O baka naman sa outer space?

Pero seryosong usapan lang (as in pulitikal), lumabas ang ganitong tirada noong may pinapatamaan siya sa mga tila tiwaling ahensya noon (di nga lang ako sigurado kung DPWH yun o Bureau of Customs).

Pero, sa panahon na ito, akmang-akma yun ah. Oo, mararaming makakapal ang mukha sa lipunan natin, at hindi lang ito yung mga nakaupo sa alinmang opisina ng pamahalaan ha?

Minsan naiisip ko, masarap siguro itanong yan sa mga kupal sa ating lugar. Oo, yung mga tipon:

Kina-cut sa mula sa blind side tapos sila pa ang may ganang magalit sa ‘yo at hahamunin ka pang manu-a-mano oara pandagdag danyos. Tangina lang eh no?

Yung mga nagnanakaw sa kaban ng bayan (pero siyempre, sino ba namang aamin sa kalokohang yun), pati yung mga nanlalamang sa mga customer nila, pati na rin sa kapwa nila, yung namumulitika sa opisina. Yung mga tipong hindi pumasok dahil may sakit raw siya (pero actually, ang sakit niya ay “katam” — short for katamaran.)

Saan po kayo kumukuha ng kapal ng mukha?

Pero mas applicable ito sa mga larangan ng pamhalaan. Kasagsagan rin kasi ito nun ng pork barrel scam. Nakapagtataka nga naman, kasi yung mga snatcher, holdaper na mula sa mabababang antas ng pamumuhay ay nakukulong at nabubulok talaga sa kulungan (maliban na lang kung may taga-bail sila sa sindikato, o bata sila ng ilang kapulisan), tapos katiting lang ang nakukuha nila ha?

Kung ikukumpara yan sa mga high-profile? Wag ka, mga pare’t mare, parang hotel room lang ang detention facility nila. Tapos sikat pa sila lalo, kulang na lang ay tuluyang i-glorify pa ng mainstream media.

Saan kaya kumukuha ng kapal ng mukha ang mga ito?

Pahingi naman, nakakahiya naman sa inyo ha?

Author: slickmaster |© 2014 september twenty-eight productions

Knocked Down In 16 Seconds

7/15/2014 10:59:14 PM

I rarely watch any matches from the Ultimate Fighting Championship; and in case I managed to really catch up, I ended up seeing this lady named Ronda Rousey.

Wow, this chick’s not just your ordinary fighter, aye? She’s been jeered like a wrestling; heel and the next time around, praised like a real champ. Prior to battling Alexis Davis on UFC 175, Rousey had dominated almost all of her MMA fights by submission – with 7 of her 8 armbar victories came on the first round alone.

Now that’s a toughass chick right there.

And she just went even bad as expected when she dealt the then-number two contender her first loss… in just 16 seconds!

Yes, 16 freaking seconds. Aren’t convinced? Watch this. (video from http://espn.go.com/video/clip?id=11181111)

Man, even Sheamus can’t top that one. (P.S. Who the hell is Sheamus? He’s the guy who defeated Daniel Bryan in WrestleMania 28 in just mere 18 seconds to snatch the World Heavyweight Championship.)

So, is she another coming of those power-boxers-slash-grapplers such as the likes of Mike Tyson and even Brock Lesnar? Nah, either way, it would be unfair to compare though.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions