Recovering the Pieces, But Not Anymore For the Dream… (Confessions of a long-time-but-no-more wannabe music disc jockey)

Ang musika ay isa sa mga naging pinakamalaking parte ng buhay ko. Hindi puwede na minsan ay hindi ko bubuksan ang radyo, cassette/cd player, o kahit ang iPod ko para lang makapakinig ng isang kanta sa kada araw na lumilipas. Kaya siguro, naging isa sa mga pinapangarap ko ang maging disc jockey sa radyo.

Kaya hindi puwede sa akin ang isang computer na wala ni headset man lang, o mas malala, hindi pa pala nakainstalled ang audio driver. Hindi rin puwede na wala akong naka-istak na CD o mp3 sa library ko. At minsan pag pinagkait mo sa akin iyan, baka magkamatayan pa tayo niyan (pero loko lang iyun).

Oo, naging pangarap ko nga ang maging DJ. Yun nga lang, mahirap paniwalaan dahil hindi naman ako ganun katalak noong mga panahon na iyun. Basta, ang alam ko, trip ko gawin ang magsalita ukol sa kantang pinapatugotog ko, introduce yun sa ere, and presto. Isama mo na ang ilang plug, spiel at commercial break. At tila pinapraktis ko yan sa harap ng salamin, o sa harap ng PC basta may mikropono at headset na nakasuot at may Windows Media Player, Winamp, Virtual DJ, o ang sinaunang bersyon ng iTunes na nakasalang.

May pagkakataon nga na sobrang badtrip ako nun dahil sa ginawa ng pinsan ko. May segment kasi dati ang isang programa na nagbibigay ng pagkakataon para sa ilang mga listener nila na mag-introduce ng susunod na kanta sa kanilang countdown, agad naman akong sumali. Pero noong sinagot ng pinsan ko, akala niya yung erpat ko ang hinahanap. Kaya sinabi niya “wala po siya dito.” Noong tinignan ko ang cellphone, nakita ko ang numero ng istasyon na pinapakinggan ko. Asar na asar na lang ako, buti na lang hindi tuluyang pumutok ang butsi ko nun. Grrr!

Iyang pangarap ko na ding iyan ang isa sa mga pinakadahilan kung bakit ako nag-Mass Comm e.

Nag-audition ako ng ilang beses noong nasa kolehiyo ako, at sa kabutihan, este, pagkamalas-malas na pagkakataon, alaws. Parang nakalimutan ko yata ang pagiging konyo ko magsalita nun. Ang pagiging maalam ko sa musika nun. Ang pagiging makapal na mukha at boses ko nun, napalitan ng mababang self-esteem at nerboyosong personalidad. At least, ilang minuto lang nagtagal. Pero, sayang pa rin e. Ouch!

Halos nawala na sa isipan ko na pasukin ang industriyang iyun. Hanggang sa isang araw, na-recover ko ang mga audio files ko. Mga CD ko na nakapaloob sa dalawang shoe box na ginawa ko palang lagayan nun. Puno nga e. Lahat ng orihinal at peke, kinompila man o nabili sa bangketa. Hip-hop, rnb, rock, classic, pop, novelty, ballad, meron ako niyan nun. At ang pinakahuling nabili at naidagdag pa nga sa koleksyon ko nga yata nun ay ang compilation-album ni Michael Jackson na pinaka-alala ng lahat ng pinagpaguran ko sa summer job ko bilang isang encoder.

Maliban dun, may hard drive pa ako na panay mp3 at sound effects ang nilalaman. Mga halos 20 Gigabyte din yun ha. Isama mo na dyan ang playlist ko sa mga websites ng imeem at Multiply. Yun ang unang tumabo sa takilya sa akin.

Hanggang sa hindi ko maretrieve ang imeem account ko, at nabadtrip na naman dahil… ‘tol. Ikaw ba naman ang magkaroon ng mahigit-kumulang 200 kanta dun, ano. Isama mo na pala dyan nung panahon na nasira pa ang iPod ng ate ko. Ouch! Wala man lang ako naback-upan ko na mga file mula sa mga Anime theme hanggang sa mga pangbackground na beat. Asar! At ang jeskeng Hard drive. Argh. Pagkamalas-malas lang, ano.

Bagamat may mga natira naman ako sa aking computer at mga plaka, hindi ko rin itutuloy ang maging DJ. Marami naman pala akong kayang gawin at napamahal sa mga ito. Tulad ng ginagawa ko ngayon, ang pagsusulat. Tanggap ko na ang katotohanan na sa malamang e hindi talaga para sa akin iyun. Ayos lang. Tuloy pa rin naman ang buhay e.

Author: slickmaster

Date: 10/18/2012

Time: 10:10 A.M.

© 2012 september twenty-eight productions