The Art of Dissing The MRT

3/21/2014 1:25:54 AM

Ayan na. May nagngitngit na sa galit.

Sino? Siya lang naman, na may pinost na selfie at may mala-plakard o fansign na remark. At ang mga salita ay napakasimple: “Gago kayo, MRT!”

Post by Angelo V. Suarez.

Siya na isang personalidad na eksperto sa aspeto ng literatura (kung sakaling hindi mo alam, isang beses ay nnanalo siya sa mga patimpalak sa literatura na kung tawagin ay Palanca awards), na may angas at bayag kung makapagsalita ng alinmang naiisip at nararamdaman niya; kaya naman pala ganun na lang ang istilo niya kung makapaglahad ng pagkagalit at dismaya e no?

Siya na maituturing na isang ‘tunay na lalake,’ dahil sa kahanga-hanga niyang gawain. Oo (at hindi ako sarcastic), nakakahanga naman talaga ang ginawa niya, dahil sa pang-isnab naman ng MRT Facebook page sa kanya (eh kung di ka ba naman may pagkasira eh, bakit ka nga naman kasi magpapaskil ng isang problema sa pamamagitan ng sobrang ‘no holds barred’ na pamamaraan).

Ayos lang yan, hindi para makakuha siya ng maraming followers, kundi mas okay na rin ang ginawa niyang pagpapaskil ng problema sa sarili niyang timeline dahil sa simpleng dahilan lamang: you express your own.

Ibig sabihin, wala pa ring mas magandang venue para sabihin ang nais mong sabihin kesa sa sarili mong profile sa Facebook. At least, walang magreregulate, o walang eepal.

Tama, isang tunay na lalakeng maituturing ang mamang ito. Dahil aminin man natin o hindi: wala (kung hindi ‘bibihira’) na lang ang mga nilalang na may kakayahan na maglahad ng buong tapang o angas at talaga namang… matindi ang pinapatamaan. Hindi madali ang ginawa niya, lalo na sa panahon ngayon na ang isang malulutong na sentinmyento niya ay sentimyento rin ng nakararami na hindi na matiis ang sobra-sobrang pasakit na dala ng mahahabang pila ng MRT.

Hindi madali ang ginawa nya sa panahon na sobrang radical at medieval mag-isip ang tao – yung tipo na mas pahahalagahan pa nila ang tingin sa kanila ng iba kesa sa pagmamahal sa sarili nila. Oo, hindi ito madali lalo na kung ikaw yung tipong makabasa lang ng isang kritisismo ukol sa iyo ay naglulupasay ka na (tol, sa ayaw at sa gusto natin, lahat tayo ay nagiging biktima ng kritisismo ng iba).

Hindi ito talaga madali, dahil sa panahon na sobrang kalmado at diplomatiko tayo sa pagharap ng suliranin, baka nakakalimot din tayo – na nasasaktan din tayo at napupuno, tulad na lang niya.

Aba’y mantakin mo naman kasi ha? Ang pila sa North Avenue, umaabot na hanggang malapit sa flyover ng EDSA-Quezon Avenue; samantalang ang nasa Quezon Avenue naman ay halos aabot na sa comppund ng ABS-CBN ang pila! Mas mahaba pa ito kung ikukumpara sa mga istasyon tulad ng sa Cubao (na mala-impyerno ang aura kapag daytime – as in yung tipong five minutes ka lang nakapila ay tatagatak na ang pawis mo).

At isang beses nga, napabus na lang ako kesa sa maghintay at ngumanga dala ng pila dun na umabot na sa baba ng mga pedestrian overpass ng Farmers.

Isama mo pa ang pagkakataon na halos aabutin ka pa ng limang tren bago ka pa makasakay ng tuluyan (sa kaso ko dati, yan ang dahilan kung bakit nalate pa ako ng bonggang-bongga; tama, sa ganyang senaryo mismo, at tingin ko, pati ibang tao ay naranasan din ito).

Pero balik tayo sa kuwento niya: ikaw ba naman kasi ang mabagot sa sinapit ng mga tulad niya eh. Tatlong oras na nasa Ayala station, isang oras na nakapila sa platform at ganun din sa concourse. Tapos tila sumablay pa kamo daw ang Public Address (PA) Announcer nila sa pagaanunsyo ng mga progreso ng tren.

Ito nga lang ang problema: nababagot na tayo lahat-lahat and yet sumasakay pa rin tayo sa ganun. Eh para naman nating niloloko ang sarili natin nito, ano po?

Parang ganun nga, pero sa totoo lang kasi: no choice na eh. Sa panahon na puno na rin ang MRT, ganun din naman ang mga bus at jeepney. Samahan mo pa ng malalang sitwasyon ng trapiko sa mga pangunahing kalsada sa Kamaynilaan. Talaga namang maituturing na nasa rush hour ang karamihan.

At hindi ito masosolusyunan ng ganun-ganun lamang. Nasa tao na rin kasi yan eh.

Pero minsan naiisip ko: di kaya dala rin ito ng pag-ayaw natin sa pagtaas ng pasahe? Oo, ayaw nga itaas ang pasahe kaya ang resulta ay ganito: mahabang pila, at mala-sardinas na sitwasyon sa loob ng tren.

Ngunit sa kabilang banda kasi, hindi rin garantiya na magkakaroon ng ginhawa ang mga pasahero eh. Lalo na’t nagiging lugar din ito ng mga pandurukot ng ilang mapagsamantala.

Hindi kaya nahaharap tayo sa isang katotohanan na dumarami lang talaga ang mga tao na sa ibig na makatipid sila sa pasahe ay sumasakay sila sa mga pampasaherong tren tulad ng MRT? Sa paglipas ng mga taon kasi ay tumataas ang numero ng mga taong sumasakay dito. Hindi pa yata kabilang dyan yung mga nagra-round trip (na obviously ay bawal din, pero ‘asa’ anyway).

Kumbaga sa law of economics, mas mataas ang demand kesa sa supply. Kaya either way, nagkakaroon tayo ng problema. ‘Scarcity’ yan, kung tama ang aking pagkakaalala. Maaring kumikita ang MRT, pero ito ang mas masaklap nga lang: mas malaki ang halaga ng subsidiya ng gobyerno kesa sa binabayad natin mismo. Lugi bang maituturing? Ewan ko.

Pero sa panahon kasi na nakakabagot nga naman ang maghintay ng mas mahabang pila at sumakay sa malasiksikang sasakyan. Sabagay naman kasi, uso naman ang mahahabang tren tulad ng LRT 2 eh. Saka isa pa, nagkakaaberya na rin ang mga riles nito.

Di kaya na-overworked? Hmmm….

Pero nevertheless, ang concern ng mamang ito ay nagpatunay lang kung gaano nga naman kapangit ang serbisyo ng MRT sa panahon ngayon (siguro, kung may exemption dito, yun ay sa mga oras na pasara na sila as in chambahan ka na lang makakapansin ng ganito).

Teka, balita raw ay kailangan pa yatang ma-media ang hinaing ng mamang ito para lang mapansin ng pamunuan ng MRT. At tinago lang daw nila (admin ng FB ng MRT3) pala ang post niya. Tsk.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions