Graduation Na! Eh Ano Ngayon?!

3/28/2014 11:47:19 AM

Sa parte ng isang magulang, wala nang sasaya pa kesa sa makita niya ang anak niyang makapagtapos ng pag-aaral. Oo, hindi ito makakaila – yan talaga ang isa sa mga pinakapangarap nila para sa ating lahat.

At ayan na, mamartsa ka na sa red carpet papunta sa entablado kaharap ang mga nakatataas sa pamantasan na minsan mo nang pinasukan, pinag-aralanan nang napakahabang panahon, tinakasan para magbulakbol, at palagiang binabayaran ng tuition.

Ayos, after four years sa kolehiyo, o 17 years overall (exception na nga lang sa panahon ngayon na may K+12 program, so kayo na bahala mag-adjust dun), ay graduate ka na.

Pero ang tanong... eh ano ngayon?

Ano na ang mangyayari sa iyo pagkatapos mong makuha nang diploma mo? Tara, inuman na.

‘De. Ayos lang yan. Walang masama na magdiwang paminsan-minsan, lalo na kung matapos ang mahaba-haba-haba-hab-habang panahon (parang tagline lang ng isang beer ah) ay nagiging uling na panggatong palagi ang kilay mo sa kasusunog niyan.

Pero pagkatapos ng celebration, ano na mangyayari? Alalahanin mo na ang emosyon na dala ng kasiyahan ay pansamantala lamang. Ang swerte mo na nga lang kung ikaw ang hinahabol ng trabaho.

Pero ito ang tunay na mundo, napakaharsh man sabihin, pero nuknukan talaga ng mahihirap na pagsubok ang lahat. Sa mundong ito makakaengkwentro ka nang mga bagay na baka sa malamang ay ikagugulat mo na lang. Wag ka na nga lang sana ma-culture shock nang sobra-sobra kung sa kabila ng mga job interview mo ay hindi ka pa rin pinalad.

Wag ka na rin magugulat na keso kahit napakapormal ng suot, may mapipintas pa rin sa istura mo. Perpeksyonista, fault-finder, ganyan talaga. Nasa sa mga alas mo na kung paano mo ito maaalpasan.

Minsan kung gaano kakapal ang mukha natin sa pakikiharap sa mga tao ay siya kung kabaligtaran kung makaharap natin ang interviewer natin na boss. Nakakintimidate, nakakakaba, yung buntot mo, bigla na lang mabahahag na akala mo’y nakagawa ka ng kasalanan at nireklamo ka na kagad sa programa ni Tulfo.

Sa totoo lang, maaring matatapos na ang buhay estudyante mo sa isang tinatawag na ‘graduation.’ Pero alam mo, nagsisimula ka pa lang na harapin ang mundong ginagalawan mo, kaya nga siguro ito tinawag na ‘commencement’ exercises ayon na rin sa tropa kong si Merriam-Webster.

com·mence·ment : the time when something begins

Sa totoo lang, ang iyakan, yakapan sa parte ng bawat kaibigan at kaklase mo ay maaring naghuhudyat ng pagwawakas sa parte ng inyong pakikipag-ugnayan sa buhay. Pero may choice ka kung pananatilihin mo pa rin ang lahat, kahit sa kabila ng mga serye ng pakikipagbanggan ninyo sa isa’t isa.

O choice mo na rin kung ayaw mo na ituloy ang ugnayan mo sa kanila.

Pero graduation na! Eh ano ngayon? Lilipas din yan na parang hang-over mula sa ilang botelya ng alak na iyong nilaklak. As in magiging okay ka pa rin. Magiging normal din ang lahat, kahit sabihin mo pa na maninibago ka. Eh ganun talaga eh.

Maswerte ka nga in fact kung makakagraduate ka talaga, kesa naman sa mga ilang kaibigan mo sa eskwela na pagkatapos magbulakbol, ayan sila na sobra-sobrang nagkukumahog. Either bumagsak sila at nagging repeater, o nag-stop na dahil either wala na silang pangmatrikula, o dahil nakabuntis (o kung babae: nabuntis) siya.

Uulitn ko, kahit ganun pa man ang mundo ng haharapin mo bukas, napakaswerte mo.

Pero kahit ganun pa man… hindi magtatapos ang buhay-estudyante mo sa sandaling tinawag ang pangalan mo, pagpunta at pag-akyat sa entablado, pakikipagkamay sa mga nakatataas, at pagkakaroon ng diploma (o kung maswerte ka, may kasama pang medalya).

Maaring katapusan na ng araw-araw na pakikipagsapalaran mo sa eskwelahan ang araw na 'yun, pero sa totoo lang, nagsisimula ka pa lang na tahakin mo ang sarili mong landas; ang daan na iginuguhit mo pa lang nun habang naka-uniporme ka pa; ang sarili mong paglalakbay sa tunay na mundo.

Dahil habang humihinga ka pa, nag-aaral ka pa rin. Natututo sa mga pagkakamali. Natutuklasan ang mga bagong bagay na magsisilbing leksyon at paalala, sa iyong mga susunod na hakbang at plataporma sa buhay.

At wala sa papel na kung tawagi'y 'diploma' ang pinakatibayan - nasa utak at kamalayan mo 'yan.

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

Valentine’s Day Na! E Ano Ngayon? (v. 2014)

2/14/2014 9:11:05 AM

Babala: Ang post na ito ay rated SPG. Bawal sa mga tanga-tanga at kapos sa pag-unawang mambabasa.

Disclaimer: ang mailalahad sa post na ito ay pawang pananaw lamang ng awtor. Kung kontra ka, wala akong pake. Kung magkukumento ka na naglalaman ng salitang “bitter,” o ng alinmang kahalintulad, huwag mo nang ituloy dahil hindi rin ako nagbabasa ng mga ganyang kumento, maliban pa sa dahilan na may sagot lang din ako dyan sa iyong saradong isipan.

Wow, akalain mo, Valentine’s Day na naman!

Weh, ano naman ngayon?!

Masyado bang espesyal ang araw na ito? Sabagay, malamig ang temperature sa kalakhang Maynila eh. Parang Pasko lang at noong naglulupasay ang karamihan dahil sa SMP sila nun.

Yun lang? Parang ang babaw naman nun. Oo, mababaw talaga dahil sa likas tayong mababaw, lalo na kapag naiinlab tayo (well, in general lang naman).

Valentine’s Day na! Aba, akalain mo... uso pa pala yun? Sa mga taong nagmamahalan kahit sobrang nag-aaway sila at workaholic at kalaban ang mga modernong bagay tulad ng drugs, alak, at gadget, ibang hobbies at kung anu-anong bisyo pa, oo, usong-uso talaga yan.

Kahit makipag-argumento ka pa na “anak ng, eh after 24 hours o after midnight e tapos na rin ang Valentine’s day eh.” Ganun talaga. Kung tutuusin, ang bawat araw at gabi na dumadaan sa ating kamalayan ay sadyang ordinaryo lang naman eh. Anong bago? At ano ang pinagkakaiba niya sa mga lehitimong holiday at mga araw na tulad ng Valentine’s Day? Ang kultura natin, kasama na rin ang hype na dala ng media. Masyado na nakundisyon ang utak natin sa mga ganito.

At alam ko, unang pumapasok sa isipan ng siyam sa sampung tao sa inyo ay “ang bitter naman nito.” Aminin!

So... Valentine’s Day na! Eh ano naman ngayon? Pustahan, lilindol na naman sa Sta. Mesa niyan. Daming... um-hmmm, alam niyo na yun (ops, bawal pa-inosente).

Valentine’s Day na! Eh ano naman ngayon? Puno na naman ang sinehan niyan. Lalo na pag romantic ang pinapalabas dyan. At pag may kissing scene na umeksena sa pinilakang tabing, sasabay dyan ang magsyotang naglalabing-labing. Pero ops, hanggang halik lang ha? Bawal yung mas malalim pa d’yan.

Valentine’s Day na! Eh Ano naman ngayon? Puno ang mga restawran nyan. Kaya wag ka nang kumain sa labas. Mas okay pa sa bahay, lalo na kung misis mo naman ang magluluto ng hapunan niyo. Tunog ordinaryo ba? Mali. Pwede naman gawing espeyal ang alinmang kainan lalo na kung pamilya nyo naman ang magsasama-sama. Hindi lang sa magsing-irog ang V-Day no?

Valentine’s Day Na! Eh Ano naman ngayon? Speaking of which... kelangan bang may syota ka twing Valentine’s Day? Di ba pwedeng date lang muna? Mas okay pa yung pangalawa na piliin kesa sa mga nauna.

And kahit wala kang date, dapat ay maging masaya ka pa rin. Actually, kahit wala kang partner, dapat ay masaya ka pa rin! Syota lang ba ang tanging bashean ng kasiyahan natin? Siraulo lang ang magsasabi na ang basehan natin kung ang tao ay isang straight o bading ay ang pagkakaroon ng romantic partner sa buhay.

Kung sa tingin mo, walang nagmamahal sa iyo, e ano ang pamilya mo? O kung hindi ang pamilya mo, eh mga tropa mo? Dahil taken sila at ikaw ay single? Marahil ay magsasabi na makakatagpo sila ng ‘the one’ nila soon, pero hindi yun ang pinupunto ko. Bottom line ay may nagmamahal pa rin sa iyo. Anong Forever alone? FOREVER ALONE your face!

Valentine’s Day Na! Eh ano naman ngayon? Usong-uso na naman ang mga concert na ang tema ay pag-ibig. Parang kanta lang ng Rivermaya (“Panahon na naman.... ng pag-ibig...”). At sobrang mainstream na nga lang ng mga labsung sa ngayon, mula masa stations hanggang hit charts ng Myx.

Actually, ang buong idea ng Valentine’s Day ay ‘so mainstream.’ Oo, sa ayaw at sa gusto mo, sobrang mainstream na niyan. Obvious naman eh, mula TV hanggang sa outside world (oh, don’t tell me, ‘di mo napapansin yan?). Nagpapadala ka sa pakulo at pautot ng mga negosyong may kinalaman sa Valentine’s day and yet di ka pa rin aware? Nagpapadala ka na nga sa ideya at konsepto ng romantisismo sa bawat araw na lumilipas and yet di ka pa rin aware? 

Wow ha?!

Valentine’s Day na! Eh ano naman ngayon? Puso lang ba ang mahalaga sa araw na ito? Pa'no ang utak? Ang atay, ang balun-balunan, ang bato, at kung anu-ano pang parte? Ay, teka, may nakalimuta pala ako. Yung sex organ din pala ay mahalaga din sa araw na ito. Kapag... alam na.

Valentine’s Day na! Eh Ano naman ngayon? Masaydo bang mahaba? Tamad ka na bang magbasa?

O “eh slickmaster, ano bang bago sa sinulat mong ito ngayon? Parang wala namang pinagkaiba ‘to sa naunang dalawang bersyon ng rant mo eh.”

Exactly my point! Eh ano rin bang bago sa Valentine’s Day ngayon? Exactly the same old shit lang din naman di ba? So 2012, or so 2013. Eh kung pinaikot ko lang din naman ang mga pinagsasabi ko sa nakalipas na tatlong taon, it’s because ganyan din ang ikot ng kamalayan niyo (ops, huwag niyo kong idamay) pag sumasapit ang Valentine’s day. The world is a huge cycle, man. Same as your mind.

Valentine’s day na! E ano ngayon?

BITTER KA LANG!

Mali! TANGA KA LANG TALAGA!

P.S. 'wag nyo na lang ipangalandakan ang kabobohan niyo.

First version (2012) : http://theslickmastersfiles.blogspot.com/2012/02/valentines-day-na-e-ano-ngayon.html

(2013) : http://theslickmastersfiles.blogspot.com/2013/02/valentines-day-na-e-ano-ngayon-v-2013.html 

This entry was also posted at the community blog site Definitely Filipino. (URL: http://definitelyfilipino.com/blog/2014/02/13/valentines-day-na-e-ano-ngayon-v-2014/)

Author: slickmaster | © 2014 september twenty-eight productions

24 Things On My 2014 Bucketlist

2/7/2014 7:43:50 AM

I know, New Year is way too over now. It’s already the 37^thday of the year as of this writing. But who cares? Everything changes anyway. We all have our plans whether it is the start, the ending or even just at the middle-part of our times.

But as 2014 goes by, I have a lot of things in my mind. Maybe, something that  I personally want to ponder on. And since I will be turning 24 for this year (and also, it’s my year if were talking about Chinese horoscope here), I have thought of doing this, at least for now.

Some things that I will might change or plan on. Though I have to admit, not everything that I will write here will happen exactly the way I wanted it. Not all 24 items that I am posting here will be guaranteed.

But anyway, here it goes. 24 things I am going to do in 2014.

1.       Keep writing. I know… I have been more active on the blogosphere for like close to 20 straight months. Since then, I earned respect from the people whom I looked up for most of the time before. I was recognized. That gave me a feeling of fulfillment; something that money can’t buy. At some point, maybe it was my calling to write, to author a personal blog, to be the top contributor of one of the biggest Filipino-content blog site. And not to mention, I posted 359 entries for the year 2013. Maybe I’ll be slowing down in terms of numerical value of postings, but it doesn’t matter anyway. A writer doesn’t stops until he exhausted all of his blood. (I know, it may be quite deeper. But just try to reflect on it anyway

2.       Keep the faith. I have to admit – the way I saw the Church at present is totally not the same the way I used to perceive them a few years ago. I am not part of the parish’s youth ministry anymore. I may not took part of any of Church’s celebration, or even the way they stand on the current issues. And one thing I will take back though, is to pray for the Lord up there at least for every single available time. I know, I’m a busy guy, but praying can only use some few minutes or even seconds of your time anyway. And believe me – even if I am not a very religious guy. Aside from hard work and optimistic mind set, a prayer can be another thing you need for some time.

3.       Stay connected. Have I lost my social life? I don’t think so, but maybe I admit – that I don’t trust much people. Maybe because I used to be a victim of bullying before and despite having a very low self-esteem, something at the back of my mind is saying “hey, let’s beat those shits out of here.” Or maybe should I open myself on that part again, as long as I don’t stick with people I don’t like (and vice versa). Maybe I should start appreciating the ones whom trusted me the most; those ones who helped me realize my potential as a human being. I rarely talk, but sometimes, or maybe, that is something I need.

4.       Get a day job. Is freelancing a good one? If you can handle it very well, it is way better than being in a corporate world where everything there is one by passing through the eye of a needle. Having a day job, however, make me secured though. That’s if everything will be rolling on a good side. ‘Casue seriously speaking, the world is such a very harsh place right there, it took me like 19 months before I finally lured my first job, only for the company to closed out (due to whatever reasons) almost 9 months after. After that tenure, I’m back to being a bummer, get a part-time job that only lasted for a month, until I managed to score a freelance opportunity three months ago. Ain’t that a sweet one?

5.       Have my own laptop. Frankly speaking, I don’t need a cell phone, a digital camera or a tablet. If you ask me on what type gadget I wanted for now, it is computer. Seriously, nothing beats a computer, especially for a guy like me who used to be in front of the screen and keyboard for more than 15 hours a day. Just writing, conceptualizing, editing photographs, video editing, or even web page designs, you name it. And it’s not easy to blog when you don’t own a personal one.

6.       Travel more. Sometimes, I want to take a trip back to the memory lane where I managed to hit the Southern Tagalog islands – and to be exact, it was way back May 2012, when I hit Marinduque and Mindoro islands. It’s always nice to see some beautiful sightings, enjoying the night on the road, and everything goes.

7.       Stay in shape. Believe it or not, I used to do 60 sit-ups and 100 push-ups every single day, as well as running for like 5 kilometers once a week. And by the way, that was 4 years ago. Yes, when I was still a student. Despite being a thin-looking fella, it appeared like I’m a buff for that matter. It’s like when somebody wants to block my way, I’ll wrestle him out of it. And not to mention, I play hard-nosed basketball games for 4 straight hours in a weekly basis then. I don’t mind getting physical, I don’t even call foul when I was hit, but I am flying near the basket either for a shot, or for defensive purposes. Whew, things I barely missed doing. I need to get that back though.

8.       Manage. Discipline is the key, and apparently though, lacking for that thing is the primary reason why our entire nation is not progressing at will (‘blame the government’ your face). And for us to prosper, well, we must learn it on our own. And I’m not exempted. I lacked discipline too, so I guess this is something I need to focus on either. Budget, decisions, time management, you name it.

9.       Learn more. Look, some people may tagged me a “jack of all trades,” or for having a fat mind (‘matabang utak’ in Filipino), but even the geniuses of our generation is not guaranteed that they knew everything. They’re far different from somebody identified as Mister Know-it-all, and I don’t want that title anyway. I still have a lot to learn, from English grammar all the way to other housekeeping duties and other man stuff.

10.   Be more-opinionated. Maybe I lost this characteristic of mine. This is where I used to be recognized before. And due to several circumstances that made me unable to write on a frequent basis, I lost my sense of voicing my own word. I just can’t rant all the time.

11.   Defend. I’m talking about self-defense. Seriously speaking, I want to know some fighting styles and even wanted to train for mixed martial arts. Well, if permitted to do so, why not? Forget my left wrist injury.

12.   Revive the nightlife. When I was still in college, I only managed to hit a night out for like twice. I know… it’s kinda boring? Nah, what I mean is that it’s not just about hitting clubs, meeting people, or anything goes. I’m more looking for the entire term here. I’m more of an extrovert guy, and even if I had a job last year, this is one thing I regretted doing.

13.   Secure everything. On a deeper note, I lost several belongings, including my new phone (which is just a gift by my sister), though I managed to keep everything beside me, it’s not all the time that I can do the role of a security guard. Or maybe, should I keep myself alert and ready to fight.

14.   Have “inner peace.” Honestly speaking, we don’t need world peace. We can’t achieve that if in ourselves, we don’t have that kind of “peace of mind,” as well as “at peace” to other people close to us. However, it is our own self that matters the most. Keep doing good, remain nice (well, if you wish to, even if you look like a toughie), and keep the faith up there even if everything is against you.

15.   Save more on earnings. Shoot, this is another regret when I was still at office. I did not manage to save money. Though right now, I’m on the verge of doing that, I just wish I can sustain this though.

16.   Stay tough-but-also stay nice. This is what my personality describes the most. Weird as it seems? Yeah, but it appeared that I’m more of a tough now than being nice. And I don’t blame Suplado Tips there. I’d rather stay this way anyway.

17.   Think positive. Since hooking up with the likes of Chinkee Tan, I tried to changed my mindset. Good thing it worked though I has yet to make it more habitual.

18.   Create more good thoughts. I know, I was more recognized for posting very hard and harsh tirades about all angles of the story as well as all walks of life. But let me reiterate that for you – just because I rant doesn’t mean I am angry against the world; and just because I do some kind of such write-ups does not mean I am totally a negative thinker or I can only see the bad. However though, we can’t whine at all times. I always wanted to see the brighter side of life especially if I put down my pen or my computer, and smile on the happiest things one can ever witness for every single day.

19.   Take a risk. Don’t be afraid to commit mistakes (but better learn from it though). Study things before doing so though, and keep focusing more on the best side if you want to really do so.

20.   Run in a 10k race again. I have done this last December, only to realize that… hey, it’s been a while. I felt my spirit was freed, and I never thought I could actually do that. I want to do it for some time again.

21.   Eat more. Always my new year’s resolution. And true enough, I really eat a lot. However, I’m not getting any fatter.

22.   Fix yourself. Since we all have flaws, better fix it. But if we had done good things, still fix it – by learning to love it.

23.   Keep moving forward. Life has only one direction: forward; and everything changes. Let’s be open to that.

24.   The list continues. Something I can never tell you here though, aside from having a very long post, well, like I said in the earlier part – I can never achieve them all in an instant. However, I cannot depend my upcoming actions on this post alone.

Author: slickmaster | (c) 2014 september twenty-eight productions

3 Things Why I Did Not Attend My Prom.

10:20 A.M. | 02/02/2013

Prom is so high school, just like the entire concept of romance. I never attended that once-in-a-lifetime highlight event of high school, as some people may proclaim.

And I never regret that either.

I just don’t like what kids are then up to during my ages. They dig too much on computer games, dating activities, social interactions (more than just logging into the social networking pioneer Friendster and even Yahoo! Messenger), and even vices, more than the typical studying and eat-all-day-long habits. Yeah, I may love wearing preppy suits but that’s only for a photoshoot and I never wanted to have a lifestyle like that.

And please don’t give me that fucking excuse of the so-called YOLO. Yeah, you may only live once, but being young is never (I repeat… NEVER EVER) an excuse to do anything in life that is quite stupid. And it’s not fun to go dumb at all times anyway.

But why did I opted not to go to the considered as one of the most romantic events that you’ll ever have in your lifetime?

Quite expensive. Dudes and dudettes, I don’t live at the luxurious side of life. You know, I rather spend my money which I hardly earned on my allowance savings on the combo of a bucket of beer and a meal of sizzling plate, rather than wasting (oh, sorry… allotting too much of) my time and money on suits, slacks, shoes, accessories, a new handkerchief, the account settlement and even a bouquet of roses for my partner (if any). I have a lot of tasks to filled in which I barely need my money to put on rather than preparing myself for the prom. My tuition is banking on a large amount already, so why should I spend even more on other activities like prom?

Come on, slick. This is just a once in a lifetime event. How could you afford to waste this chance? Once-in-a-lifetime your face, especially if you’re a rich kid. Do you think you cannot repeat that same moment again when you grow older and have a formal date with somebody else?

Second thing, it’s too young to focus on love. I know it’s gonna be like one of those typical sayings of a late-bloomer. But so what? I mean, so the fuck what? I used to think that romance in the eyes of young aged people was misinterpreted by the ones who were once involved into it. They think that he or she was the “one,” the partner that allegedly the one that you have been waiting for. Your prom partner whom wishes and insists that you’ll be dancing with you not just all night long, but for the rest of your respective lives. And they think that the prom night was the start of everything in a formal setting.

Until college and working career came along. So, it’s quite easy to make a promise of commitment to him or her during your teenage days and dreams, but it does not guarantee you anything anyway as either one of you (or both of you actually) are quite immature enough to understand love.

Lastly, I just don’t go with the flow. Like what I said earlier, I’m different from what my typical generation-mates are doing. It’s like comparing mainstream to underground cultures. They’re romantics, I am not. They go for too much fun; I go settle for an average good. And that may sound like I’m a hell of a weirdo in the eyes of majority.

Nah. Only stupid romantics will think like that. Just saying.

Author: slickmaster | © 2013 september twenty-eight productions

Book Review: Ramon Bautista’s "Bakit Hindi Ka Crush Ng Crush Mo?"

11/27/2012 | 10:08 AM

balat14.blogspot.com

Isa sa mga bagong libro na panay magkahalong komikal at realidad ang tema ay ang isang babasahin na may kinalaman sa… well, payo sa buhay lalo na sa mga suliranin sa pag-ibig. Ang akda ni Ramon Bautista na Bakit Hindi Ka Crush Ng Crush Mo?

Well, matanong talaga ang librong ito. As in maraming tanong at sagot ang tinalakay dito mula sa kung bakit hindi ka crush ng crush mo (oo, yung eksaktong pamagat mismo); kung paano mo sasabihin sa magulang mo na bagsak ka sa studies mo; bakit ayaw na ayaw ni Monra ang LDR o kung tawagin ay Long Distance Relationship; kung bakit ka dapat maging proud kahit NBSB (o No Boyfriend Since Birth) ka; paano magmumove on sa mga sitwasyon na may nahuli ka na may ka-kerngkeng siya na iba o kahit ultimo ang na-friendzone ka; at kung anu-ano pa.

Ang halos lahat ng nilalaman ng librong “Bakit Hindi Ka Crush Ng Crush Mo?” ay ang mga bagay-bagay na nakapaloob sa formspring account ni Ramon Bautista mismo. Tanong ng kung sinu-sino, sinasagot niya sa paraan na alam niya, ke may natutunan ang sinumang magbabasa niyan o katuwaan lamang.

Dito mo rin makikita ang komprehensibong kahulugan ng mga terminong ginagamit ni RB sa kanyang palabas sa internet na “Tales From The Friend Zone.” Kung ano ang mga pananaw niya na nais ilahad sa sinumang magbabasa ng librong ito.

Maliban pa diyan ay may notebook pa ito na libre.

Hmm, ang aking opinyon ng paghuhusga sa librong ito? (tutal nakailang beses ko na nga ito binasa, at in fact e wala pang isang araw bago ko matapos bahain ito sa kauna-unahang pagkakataon) Ang tindi ng aliw factor ng akdang ito. Ito yung tipong mag-aakala ka na magsasawa ka sa halangang isangdaan at animnapung piso, yun pala… hindi. Oo, hindi talaga. Maraming tanong at sagot na ang sarap lang balikan dahil hindi lang sa hindi naman tayo ay natututo overnight e. Maliban pa sa dahilan na iyun e talagang nakakaaliw lang. Sa sobrang nakakaaliw niyan mapapatawa ka na lang habang kaharap nmo ang pahinang binabasa mo.

Pero ang mas okay pa sa ganito e, nakaka-entertain na, may sense pa ang sinasabi niya, kahit actually… mababaw lang ang mga yan. At ‘yan ang patunay na pwede mong tawanin ang problema kahit gaano pa kabigat ito.

Final verdict: 2 thumbs up! Sa aking account sa Goodreads, 5 stars siya.

Bago ko tapusin ang blog na ito, narito ang ilan sa mga nilalaman ng libro.

Q: Ano ang best way to get over a break-up? Nanghihinayang ako, 3 yrs din yun. 

A: 3 years versus the rest of your life. Ano mas sayang kung di ka magmu-move on?

Q: Sir, anong gamot sa tanga? 

A: Wala p*cha! Prevention na lang...Huwag ma-inlove. 

Q: Sir Mon, anong payo mo sa mga estudyanteng tamad mag-aral like me? 

A: Wala akong payo sa mga tamad mag-aral. Pananakot meron.

Q: Idol, for you..what is the key to happiness? 

A: Lowering your standards.

“If you can't move on. Move on some more.”  

“90 percent ng problema mo ay imbento lang.”

"Huwag mag-BF for the sake of having one."

"Study hard kung ayaw mong maging taong grasa." 

"Your mind is your weapon. Pagyamanin natin ito at magiging handa tayo sa gulo na dulot ng paghihimagsik ng puso at bird."

www.tumblr.com

www.tumblr.com

Iilan lang yan sa mga kawasakan na nilalaman ng librong ito. Ano pang inaantay mo? Basa na!

Bakit Hindi Ka Crush Ng Crush Mo? is a book written by Ramon Bautista, printed and published by PSICOM Publishing.
See Ramon Bautista’s Q&A at http://www.formspring.me/ramonbautista
Book details and reviews can be seen at http://www.goodreads.com/book/show/16005699-bakit-hindi-ka-crush-ng-crush-mo

(This article was also published at Definitely Filipino dated November 27, 2012; URL: http://definitelyfilipino.com/blog/2012/11/27/the-review-ramon-bautistas-bakit-hindi-ka-crush-ng-crush-mo/)

Author: slickmaster | © 2012 september twenty-eight productions

Kung Mamamatay Ka Bukas, Bakit Hindi Pa Ngayon?

10/31/2012, 03:07 p.m.

Aminin mo, tunog misleading siya sa iyo ‘no?

Oo nga naman kasi. Parang gusto mo naman yata mamatay ang taong masasabihan mo niyan. Ayos lang sanakung sa biruan mo gamitin yan. E paano kung, kaaway mo ang pinagsasabihan mo niyan. Baka makasuhan ka pa ng grave threat niyan sa sama ng dating ng mga saltiang iyan.

Una kong narinig ito sa isa sa mga bars ng rapper na si Shehyee sa isang laban niya sa rap battle league na FlipTop noong 2010.

“Kung mamamatay ka bukas, bakit hindi pa ngayon?”

Hmmm… Bakit nga ba? Dahil hindi ka pa handang kunin ni Lord? Hindi ka pa ba handa na ipasa sa mga anak, asawa, apo ang mga pinagyamanan mo? E hindi mo naman talaga madadala yan kung saan man ang iyong susunod na destinasyon. O dahil nagreresign ka na sa misyon mo sa mundong ito? Sige ka, baka magsisi ka din. Masarap mabuhay sa mundo, ‘no.

May kasabihan na “live each day as if it is your last.” Ibig sabihin, ibigay mo lagi ang best mo sa kada araw na nabubuhay at mabubuhay ka. Oo nga naman, dahil hindi mo naman matatantiya kung kelan ka lilisan sa mundo.

Parang ang dating ay tinaningan ka ng doctor mo dahil sa tila terminal stage na ang sakit na dinaranas mo. Pero ang tanong, mangyayari ba talaga iyun? Mamatay ka ba talaga after six months or so?

May pagkasuicidal tendency naman kapag sinabihan mo ang sarili mo ng ganyan. As in parang gusto mo na lang talaga magpakamatay. At yun ang delikado diyan.

Kung mamamatay ka bukas, bakit hindi pa ngayon? E kung sa ang sarap mabuhay e. Ika nga, may nagtrending na salitang YOLO, o You Only Live Once. Oo, minsan ka nga lang talaga mabubuhay sa mundong ito kaya ‘wag mo itong wakasan kaagad. Dahil pag nangyari yun, hindi ka na rin makakapagsisi na parang taong nagkamali sa desisyon sa pagpili ng kotseng bibilhin. Pero dahil sa… wala ka na e. Buti sanakung bigla kang bigyan ng tinatawag na second chance to live in just a snap short period of time. E paano kung hindi?

E ‘di goodbye na talaga. (Teka lang. Parang suicide note naman yata ang dating ng ending portion na ito. Tsk.)

Author: slickmaster | © 2012 septmeber twenty-eight productions

You Only Live Once.

You only live once, ika nga ng acronym na YOLO, isa sa mga naging trending na salita sa taong ito. Pero hindi ito usapin ng isang pausong nakakabobo. Parang kahit papaano pa nga ang mga ganitong kataga kesa sa mga jeskeng PBB teens, epic fail, o kung ano pa man iyan. Pero minsan nga lang ay annoying ang approach. YOLO?!

As in literal.

Minsan lang tayo mabubuhay sa mundong ito sa ganitong katauhan natin. Unless kung sa tingin mo ay na-reincarnate ka at nade-déjà vu sa ilang mga bagay-bagay na nangyayari sa iyong buhay.

Oo nga. Minsan lang tayo mabubuhay sa mundong ito, kaya sari-saring mga pangyayari ang ating napagdadaaanan. Iba’t ibang karanasan, mula sa first time hanggang sa pinaka-latest, mga tama at mali, mga hindi na talaga mauulit hanggang sa parang sirang plaka dahil sa pauilit-ulit na lang silang nangyayari.

Iba-iba talaga. Minsan tatayo tayo, maya-maya, madadapa, then tatayo ulit, madadapa muli, at aahon sa kahuli-hulihang pagkakataon o same cycle lang to the nth time.

Minsan lang tayo mabubuhay sa mundong ito. Kaya marami rin taong matitino dati ang ngayo’y nagloloko. Kung dati siyang nerdo, ngayon ay numero uno na siyang bulakbol. Kung dati ay iniiyakan niya na pag-iwan sa kanya ng syota niya dahil sa na-late lang siya sa date nila… Aba, baka ngayon e siya pa ang hinahabol ng mga tsikababes kahit na iba-ibang mga babae ang katawagan nya sa cellphone. Minsan nasa taas, minsan nasa ibaba.

Minsan lang tayo mabubuhay sa mundong ito. Kaya nga ang ibang gago ay nagpapakatino na dahil natatakot kay Lord at sa tinatawag na “karma.” Tama nga naman.

You only live once. At kahit magpakapusa ka sa pagkakaroon ng nine lives, e baka masagasaan ka lang ng isang bisikleta na tumatakbo sa trenta-kilometro-kada-oras, ma-dedo ka na. ‘Wag kang pasiguro sa sinasabing “second life” ng nasa taas kung una, ay hindi mo pa nga nararamdaman kung tapos na ba talaga ang oras mo dito; at pangalawa, kung hindi mo pa nga talaga alam kung ano ang misyon mo sa mundong ito.

You only live once. pero hindi ibig sabihin nun ay magpapaka-adik ka na sa bagay na gusto mo. Tandaan, ang lahat ng sobra ay nakakasama. Kaya siguro ang dating marijuana na talagang nakakagamot at ipinagbawala na sa bansa dahil sa mga mapang-abusong nilalang (Buti pa sa mga bansa tulad ng Estados Unidos). Balang araw, ang paggamit ng motorsiklo at social media ay maihahalintulad na rin sa adiksyon na ito dahil sa ginagamit ito sa mga kalokohan at panggagantso ng mga putok-sa-buho sa lipunang ito. ‘Wag naman sana.

Minsan ka lang mabubuhay, kaya hindi ka puwede na habang-buhay kang maglupasay sa mga bagay-bagay na nakapagbigay sa iyo ng kasawian, hindi lang sa palad, kundi sa iyong buong pagkatao. Alam ko na masama, masalimuot, at masakit ang realidad ng panahon ngayon, dala na rin ng masasamang balita, walang pera, human nature, at kung anek-anek pang mga bagay na negatibo tulad ng reklamo. Pero hindi ibig sabihin nun na hindi ka na ngingiti, mag-iisip ng mga magagandang bagay na makikita lamang sa psoitibong aspeto ng ating buhay. Malay mo, sa pagkakaroon ka ng positive thinking mindset pala ang pinakasusi ng iyong mga kaligayahan sa buhay. Parang yung libro lang na nag-quote nun.

You only live once, kaya ang mga walang kwentang bagay na ginagawa mo na nun… e wag mo nang gawin ng mas madalas pa ulit. Na-experience mo na pala e. Tama na, dahil nakakatanga na, t****’n* naman. Magbigay ng panahon sa mga makakabuluhan. Yung may matututunan ka, yung makakabenta ka, sisikat ka (kung magkataon man), yung tipong makakapagpa-fulfill ng buhay mo.

Oo, minsan ka lang mabubuhay sa mundong ito. Gawin mo na kung ano ang nararapat, yung tama at may kaatorya-torya. Yung may nilalaman ba. Yung tipong makakapagpaalala sa ibang tao kung anong kabutihan ang ginawa mo para sa kapwa mo, at hindi dahil parang nagmistulang stigma na ang reputasyon mo (parang yung hindi na-inform sa pagbaha sa kalyeng dadaanan at pati na rin yung nanindak ng MMDA enforcer). Yung tipong maalala ka hindi lang dahil sa mga billboard na naglalarawan sa iyo kung gaano ka ka-sexy (as in sing-pigura mo ang bote ng isang softdrink), o kung gaano katindi ang binago sa iyo ng isang doctor, o ultimo ang mga tarpaulin na kumokontra sa anti-epal bill ng lola mong si Senator Miriam Santiago.

You only live once, ika nga. Parang mundong ginagalawan mo na naghihingalo na ng dahil sa mga plastik at mapapel, yung mga taong pinaglihi yata sa basura dahil sa walang modong paglalapastangan sa kalikasan. Dapat yata ay matuto sila mapakinggan ang kanta ng banda ni Ely Buendia na Pupil at ang pamagat ay “Sala.” O mas maganda, yung epikong mga awit ng bandang Asin. Oo, nang sa ganun ay matauhan ang mga yan.

Tama, you only live once. Yun na.

10/31/2012, 02:36 p.m.

Author: slickmaster | © 2012 september twenty-eight productions

SMP Na Naman? E Ano Ngayon?

10/21/2012 12:58 PM

ANG HIHILIG KASI MAKIUSO E!

Malapit na ang kapaskuhan. Sa kabila ng climate change, magkakaroon pa rin ng tag-lamig. At ku ng malaming man ang umaga, siyempre, may magpapainit niyan. Dalawang bagay: (1) kape (o pagkain) o (2) pagmamahal kahit akto man lang ng pag-akap mula sa kamag-anak, kaibigan pero preferebally, mula sa kasintahan. At kun g single ka at loveless… well, congratulations and good luck dahil baka pagkamalan kang klasapi niyan ng tinatawag na SMP o Samahan ng mga Malalamig ang Pasko.

Pero ano nga ba ‘tong SMP na ‘to? Bakit nagkaroon ng acronym na ganito sa modernong bokabularyo ng mga Pinoy?

Nagmula ito sa isang kommersyal sa telebisyon ng isang brand ng iced tea. Ang istorya ay ang pagiging broken –hearted ng isang lalake sa kanyang inaasam na si Matilda, at presto, doon naimbento ang terminong ito. Unang sumahimpapawid ito noong 2010.

Ahh… so ganun? Porket single at sawi ka sa darating na Disyembre, SMP ka na kaagad?

Sa panahon ngayon na singtindi ng epidemya ang impact ng pagiging uso ng mga ideya ukol sa romatikong pag-ibig, OO.

Pero, parang ang babaw naman at napakatangang klase ng panghuhusga iyan.

Oo nga naman, ano. So what kung single at loveless ka sa darating na Christmas? Kailangan bang magdaramdam ngayon?

Siguro, kung singsakit tulad sa kapatid ni Kuya Eddie ang nararamdaman mo. E paano kung hindi? Nabasted ka lang ng nililigawan mo? Ang liit ng pinag-awayan ng syota mo pero humantong sa break-up? O naging third party si Miss Communication at Mister Yosong Hin-ala? Lalo na’t ilang araw na lang yata bago mag-Pasko yun naganap?

‘Tol, ilagay kasi sa lugar ang pag-eemote, ha? Hindi porket pinagpala ka ng Diyos at binigay nya sa iyo sa tulong ng mga malulupit na personalidad ang mga tulad nila Pareng Facebook at Mareng Twitter, e aabuso ka na. Maaring hindi pa ganap na cybercrime ang maglahad ng bugso ng emosyon, (at wag mo nang ipanalangin pa kahit may TRO pang nakahain) pero alalahanin mo na ang minsan, ang pinakamalaking pagkakamali na nagawa ng isang tao ay yung gumawa ng desisyon na base lang sa isang baseless na emosyon.

Kung iisipin mo na wala kang special someone ngayong pasko e, may mga tao dyan na kaya kang tratuhin bilang isang espesyal na tao (with no joke pun intended na parang mapapagkamalan kang isang special child) mula sa kamag-anak, kapamilya, kabarkada at iba pa mula sa circle of friends mo. At malay mo, dun pa lang may makilala ka na (yihee!) Isipin mo na lang ‘to: sa pitong bilyong populasyon ng tao sa mundong ibabaw na ginagawalawan mo, pustahan…. Karamihan dun ay single. Kaya bakit ka maglulupasay sa kakaiyak diyan sa kaisa-isang tao na binasted ka dahil ang baho ng hininga mo? (mag-gargle ka kasi next time, pero ang babaw naman nun); may kaholding hands-sabay-akbay sa Animal Trail o kung mas sikat ang gusto mo, Luneta? Yung pinagpalit ka sa ibang babae para lang maibsan ang kanyang init ng katawan? (buti nga naisalba mo ang sarili mo kesa sa magsilbi kang puta sa kanya kahit isang gabi lang); Yung mga taong nagpanggap na mahal ka at winikang “mahal kita” para lang magkapera siya’t makaptipid sa gastusan? (whether maasim ka man o hindi, naging sugar mommy ka)

Well, hindi kita masisisi kung masyado kang nag-invest ng ganoong kagrabeng emosyon sa mga taong tulad nila na talaga naming mapapabira ka ng “lahat kayo mga lalake, manloloko!” o “paasa talaga kayong mga babae kayo!” Pero, ‘tol, marami pang iba dyan. Ika nga, “there’s a lot of fish in the sea.” Matuto ka nga lang na kung paano makabingwit ng tama.

Isa pa: ang Pasko ay ginawa para sa nagsilbing taga-salba o savior sa mata ng mga Kristiyano at Katoliko. Kaya siya ang pinaka-top priority sa lahat. Wala sa usapan ang relasyon. Maliban dyan, ito rin ang panahon na nagsasama-sama kayo ng pamilya mo, o kung hindi… mga kabarkada. O kung sinuman pa maliban sa sweetheart mo. Dun pa lang, malalaman mo na e – na may nagmamahal sa iyo kahit papano. (Siguro ang sama ng ugali mo no? kaya ka loveless? LOL)

At dahil 7 billion nga tayo, ‘wag mong iisipin na niakw lang ang nag-iisang SMP sa mundong ito. Pustahan, marami pa diyan –single man o LDR na kung tawagi’y Long Distance Relationship (sabay tunong ang chorus ng “Ang Disyembre ko ay malungkot…”) o kun g mas malala… (para s aces niyo, pero hindi sa akin) ang mga tulad kong SINGLE SINCE BIRTH. Oo, unless kung may promahan ako’t sagutin din, e magte-22 years na akong kasapi ng SMP. O, ngayon alam mo na may masaklpa pa sa sitwasyon mo? Ayos lang yan. Apir!

At kung usapang SMP lang naman, ito… ang resbak ko sa isang bumira sa akin dahil SMP daw ako.

Pare: ’Tol. Ang tagal mo nang single ha? SMP ka naman niyan!Ako: Parang ikaw, hindi SMP ha.Pare: Ako? Ha! Come on, slick. Hindi ako miyembro ng mga tulad niyong Samahan ng mga Malalamig ang Pasko no?Ako: Hindi yan yung tinutukoy ko.Pare: E ano?Ako: Yung SYOTA MO, (ang) PANGIT!

Malapit na ang Kapaskuhan, mauuso na naman ang SMP… e PUCHA, ANO NAMAN NGAYON?

Ang lupit din ng copywriter ng TVC na iyun no? Talagang bumenta ang brand ng iced tea na yun dahil sa kanya. Saludo ako dun. Pero para sa mga mag-iinarte kasi nga SMP, e ayan. ANG HIHILIG KASING MAKIUSO E!

Author: slickmaster | © 2012 september twenty-eight productions

Alaala ng Minsa’y Naging Isang Batang Gala sa Probinsya Kasama ang Mga Tiyahing Nagmamahal.

Matagal-tagal rin mula noong huling napadpad ako sa lugar na ito. Ang probinsayng kinalakihan ng erpat ko. Cuyapo, Nueva Ecija, sa may 172 kilometro hilaga mula sa pinakasentro ng buong malaking pulo ng Luzon. Dito ako madalas napapadpad pag pumupunta ako sa bandang Norte, maliban pa sa Isabela, Baguio at Manaoag.

Marami akong alaala bilang isa sa mga bata na laging sinasama ni tatay para asikasuhin ang lupang sinasaka nila ng kanyang mga kapatid. Maliban dun, tuwing piyesta lang ako pumupunta dito. Kapag fiesta sa bayan, o pista ng mga patay.

Yung minsa’y magigising ka ng umaga at ang anti mo ay naghain sa iyo ng delatang corned beef at pandesal. At take note, sa pisong halaga kada piraso nun, singlaki na ng doble sa size ng pandesal ngayon ang tinapay noon.

Pagkatapos ng almusal, hihiramin ang bisikleta ni Uncle Ama (yung parang nakita ko to sa mga palabas mula sa bansang Hapon, yung parang napakanipis tignan ng gulong, ah… ewan), gagala kung saan-saan. Kahit alas-sais ng umaga, dadaan sa sementeryo, dadalawin ang mga namayapang kamag-anak, hanggang sa mapadpad sa kabilang dako ng bayan (poblacion kung tawagin), sa isang lumang daanan na nagsilbing riles ng tren nun, mga baryo’t mga bahay sa gitna ng talahiban… wala nga lang ako pakialam kung saan ako makarating. Ang alam ko lang ay natatandaan ko kung ano ang dadaanan ko pabalik.

Matapos ang umaga, sige, gala pa rin. Ganyan ang buhay ko ditto e. kung hindi ako makita na nagrerenta sa computer shop, nasa bayan lang. Namamasyal, kumakain sa BigMack… pero mas madalas na gawain ko yun kapag fiesta. Maraming tiangge e. marami akong matitignan, maraming bibilhin, at maraming bagay na naman akong kaiinggitan.

May mga pagkakataon na nasa basketball court ako nakikipaglaro kahit yung sahig nun ay nagsisilbing bilaran ng palay. Kati lang no?

At madalas pag gabi niyan, umuuwi na ako pabalik ng Bulacan.

Kaya lang naging matindi ang mga alaala ko dun dahil ang mga tao na nakakasalamuha ko dun ay namayapa na. Nakakamiss lang ba. Wala na kasi ako nakakausap, nakakahalakhak. Lahat sila, dadayuhin ko pa sa sementeryo para lang magbitaw ng salitang “kumusta?” na may kasama pang panalangin at may sinding kandila.

Si Uncle naman, nasa bukid na. Tyempuhan lang para makadaupampalad muli. Pero may mga pagkakataon naman na ako mismo ang pumupunta sa kinatitirikan niya dun. Makwela pa rin. Akalain mo oh. 

Still, namimiss ko pa rin ang mga nagsisilbing pansamantalang nanay ko dun. ‘Di bale, darating ang panahon at makikita ko ulit sila.

Author: slickmaster

Date: 10/20/2012

Time: 01: 33p.m.

© 2012 september twenty-eight productions

Walang Masama Sa Pagiging SINGLE

10/18/2012 | 12:28 a.m.

Oo nga naman. Walang masama dun. And same goes sa iba pang mga relationship status basta wala kang ginugulong ibang tao. Single man, taken, it’s complicated, o kung anupaman iyan.

At teka nga: 

Sino bang herodes na nagpauso ng isang maruming kaisipan na laging hilig tirahin ang mga taong pinili ang maging single?

Ang inyong lingkod ay ilang beses na naging biktima ng ganitong klase ng istupidong panghuhusga. Maraming mga tanong, marami rin ang mga pahabol na pasakalye kapag nalaman na single ka. Lalo na sa panahon ngayon na marami na ang nagiging batang ama, nag-aasawa, nagasasawa nagiging babaero, at kaunti naman ang nakakapagtapos ng pag-aaral at nakakakuha ng trabaho na nais nila. Que...

• “Bakit single ka pa rin? Magpapari ka ba?” Actually, minsan ko na naisip yan. Pero dahil nagging pasaway na bata na rin ako, sa malamang, ilang sungay pa ang masusunog sa akin bago ko ituloy yan kung sakali. Pero katulad ng mga naglabasang kontrobersiya dati e may mga pari rin na may-asawa.

• “Bakit wala ka pang girlfriend? Sayang iyang kagwapuhan mo.” At sa 5 taong nagsabi sa akin niyan, 4 dun, babae, at 3 dun, kaedad ko pa. On a flattering note... (sabay facepalm) oo nga naman, ano. Saying naman kung walang susunod sa lahi ko. Pero mawalang galang po –hindi naman po ako pogi ha. Anong saysay ng kasabihan na iyan? Minsan mas maniniwala pa ako sa kasabihan ni Choppy ng Porkchop Duo, na “pangit man at dukha sa paningin, naklabubuntis din.” At kung may pogi man para sa pananaw ko, iyun yung idol kong si Ramon Bautista, (ayon na rink ay Lil Coli, RA Rivera at sa brand na Nivea).

• “Wala ka pang napupusuan ha. Baka naman bakla ka?” PUTANGINANG TARANTADONG ‘to. Kalian pa naging sukatan ng sekswalidad ng isang btao ang pagkakaroon ng partner sa buhay, aber?

Maliban pa dyan, may mga senaryo pa na tulad nito...

• “Single ka? Ang boring naman ng buhay mo.” Mas malala pa kung malaman nila na sa haba-haba ng panahon na nabuhay ka mapahanggang ngayon, hindi ka lang single, virgin ka pa. Ang sa lagay ba e peer pressure?

• Kapag wala ka ngang gurlaloo, e di masasabihan ka pa ng isa dyan ng “'tol, ang dami mong tsiks, wala ka man lang dun nadagit?” Yun nga e. Sa dami nga nila hirap akong pumili. Ha! Ha! Ha!

• Siyempre, ‘pag wa-partner, “try mo naman magka-girlfriend, bro.” Eh pa'no kung ayaw ko? Trip ko lang mambabae? O ‘di naman kaya ay wala talaga akong maramdaman. Maipipilit mo ba iyun sa akin?

• At kapag nagka-girlfriend ka naman, sasabihin nila ay “mag-asawa ka na.” Pucha, naintindihan ba ng mga putok sa buhong 'to ang mga pinagsasabi nila? Akala ba ng mga mokong at lokang ito na madali ang buhay mag-asawa?

• At kapag kinasal ka naman, lalo na kung bago-bago pa lang, may bibira naman ng “Bigyan mo naman ang magulang nyo ng apo.” Putragis yan. Ano kala niyo sa amin, henerasyon ng baby-maker lang? Hoy, ang pagpapamilya ay panghome-makler na task. Hindi sa offspring lang, ha? Kayo na lang ang bumuo kung gusto niyo. Pft! And take not – lahat ng mga bagay sa pagpapamilya – mula sa family planning at sa proper sex positioning – ay may tamang lugar at panahon para gawin.

At iyan ang hirap kapag binubugbog ka ng mga ideya ng peer pressure, romansa at machismo. Hindi ito usapin kung single by choice o dahil no choice. Basta, walang masama sa pagiging single. May karelasyon nga, hindi naman masaya. May partner ka nga, under de saya ka naman. May katuwang ka nga sa buhay, kabit naman. At it’s complicated na nga ang buhay mo, wala ka mang ginagawa para ayusin yan. Hoy, gising!

Walang masama sa pagiging SINGLE. Kung may masama man sa mundong ito, yun yung mga maruruming utak na siraulo na mapanghusgang tanga. (best with sound effect of gunshot a la Isumbong Mo Kay Tulfo)

(This blog entry was also published at the community blog site Definitely Filipino dated 10/18/2012. URL : http://definitelyfilipino.com/blog/2012/10/18/walang-masama-sa-pagiging-single/)

Author: slickmaster | (c) 2012 september twenty-eight productions

Ang lente, at silang mga saksi na hindi makaimik.

Ako nga pala si Lorraine, mas kilala sa pangalang Len. Matanda na ‘ko, ‘wag niyo na nga lang tatanungin kung ano ang edad ko. Basta, sa haba ng panahon na nabuhay ako, ilang mga pangyayari na sa buhay ng sinuman ang aking nasaksihan; mga kaganapan na naidokumento ng aking sarili at nag-iisang mata. Mga tunog na narinig gamit ang aking tainga, nai-tala ang mga ito gamit ng aking utak, at naisahimpapawid at ikinalat gamit ang aking bibig.

Sa hinaba-haba ng panahon na naging aktibo ako sa pagdodokumento ng mga bagay-bagay sa ating lipunan at kahit sa buhay ng master kong si Marie, marami na akong napatunayan sa buhay. Marami na akong nakita na hindi mahagip ng mata ng bawat isa sa atin. Mga hindi mailahad kahit sa pahayagan, kahit mapangahas pa sa mata ng kritiko ang manunulat. Mga natatagong lihim at naibaon na sa madilim na lugar na tinatawag na “limot.” Mga bagay na nagpapatotoo pa sa isipan ng ilang mga tsismoso’t tsismosa. Hindi sila naitatapon sa basura nang hindi man lang nasasaksihan ni Marie at nang sinumang malapit sa buhay niya kahit minsan.

Mula sa isang pulubi na dinaguk-dagukan ng amo niya na miyembro pala ng isang sindikato dahil wala siyang nakolektang limos. Kaya natuto na magmura ang walang kamuwang-muwang na musmos. E pa’no, nahawa siya e. Impluwensya ba.

Sa isang banda naman, mga aroganteng nilalang porket nakasakay sila sa sasakyan. Hindi man lang matuto magbigayan sa daan e pare-pareho lang naman sila na nagbabayad para d’yan.

Mga tao na binabalewala ang karatula kahit sa totoo lang may namatay na sa kakalaro ng luksong baka sa isang binansagang “mamamatay-taong kalsada.” Isama mo na dyan ang hindi matuto-tuto na nagtatapon ng kanilang basura sa kung saan-saan lang. Mga walang pakialam na umiihi sa pader kahit Bawal Umihi Dito na ang nakapintura.

Mga kawatan na nagtatago sa kanilang damit para mapagtakpan lamang ang kanilang masasamamng adhikain sa buhay. Ginagamit ang angas sa maling pamamaraan e sa totoo lang patapon naman na ang kanilang buhay.

Mga taong pinaslang gamit ang makalawang na patalim at minsan ay may kasama pang tingga na pinutok mula sa kanyang baril. Ano ang kanilang mga sala? Pagsasabi ng katotohanan. Kung hindi man, paglalaglag mula sa masamang gawin ng kanyang grupong kinabibilangan.

Silang nagpapaikot sa ating mga kaisipan, tumatanggap ng lagay mula sa taong namumulitika. Naitatago man sa la mesa ang kanilang ginagawa, hindi ito alintana dahil halata naman sa kanilang mga kilos ng katawan.

Mga magagandang alaala sana ng isang nag-aalab na pagsasama. Sayang nga lang dahil ginagamit pang-blackmail ng mama kapag nakipagbreak sa kanya ang kanyang itinuturing na “mama.”

Mga taong humihingi ng tulong sa kapitbahay dahil sa mga kalamidad na nararanasan. Mga taong inaanod at nalulunod sa dagat dala ng basurang kanilang kinalat.

Mga taong may nais ng kapayapaan pero may sandatang hawak na tinatago lamang kanilang mga kamao.

Mga taong gumagawa ng iskandalo sa ngalan daw ng pagmamahalan. Mas malala pa sa isang talakserye ang kanilang mga asta. At walang tagapamagitan at tagapayong kasama kundi mga usisero’t usisera na hindi man lang nakaisip kung paano sila maawat. Kung pwede nga lang sana ako e. Kaya lang, anong magagawa ko, ala naman ipahampas sa kanila ang sarili ko mismo? E di ako naman ang nadehado at gastos na naman ang iisipin sa akin ng boss ko?

Pero sa kabilang banda, ako rin ang nagsilbing saksi sa ilang magagandang kaganapan sa buhay, tulad ng panahon na naisilang si Marie, hanggang sa kada taong pagdiriwang ng kaniyang kaarawan, mga okasyon na kasama niya ang kanyang pamilya tulad ng Pasko, Bagong Taon, at mga biyahe sa kung saang panig ng mundo. Hanggang sa panahon na nagtrabaho siya at ako ang kanyang numero unong kasama sa ilang mga nagdaang mga dekada. Napapagod man at ilang beses man ako magkasakit, pero hindi ako hinayaan ng aking master na mapalala o tuluyang mawala.

Natatandaan ko pa nga, kasama ko si Pol bilang kapwa bantay. At nung lumipas ang mga tao, si Igi naman, at naging kasapi rin sila Maricel, Ciriaco, at Alesandro. Mga katuwang ko sa buhay na nagsilbing mata ng mga alaalang nagaganap at lumilipas. Mga itinuring ko na parang aking sariling anak, kahit wala naman talaga.

Sa paglipas ng mga taon, marami na akong napansin at natutunan. Marami na ang mga lihim na dapat na ibunyag ay hindi na tuluyang nailahad dahil sa pagpiring pa ng tela sa mata ni mareng Libra. Mga kasinungalingan na naging totoo sa mata ng mga nalinlang. Maraming mga buhay ang nakitil dahil sa isang masakit na bagay na tinatawag na “katotohanan.”

At akala nila pabigat lang ako, noon? Hindi. Dahil wala silang makikitang balita kung hindi dahil sa amin, ano? Ano yun? Radyo na lamang ba at dyaryo ang kanilang magsisilbing sandigan? Ni hindi man lang yata naisip ng mga ito na makakatulong din ang mga tulad naming kahit ganito lang kami, dahil basang-basa na naming, lalo na ako, kung sino ang mga tapat sa mga taong nagpapanggap at nagsisinungaling.

Hindi kami nanganganak, pero kami naman ay dumarami. Wala kang mapapanood sa telebisyon kung hindi dahil sa amin. Walang hustisyang magaganap kung hindi dahil sa amin. At maliban sa pagtingin sa salamin, ano na lang ang magiging larawan ng anyo o itsura mo lalo na kung babalikan mo ang nakalipas at gusto mo makita ang mga ito sa litrato?

Dahil kami, as in kami lang, ang mga nilalang sa lipunang ito na maituturing mga “hindi umiimik na saksi.” Hindi kami umiimik dahil kami ay gagana lang kami ‘pag minanduhan ng tao. At sa totoo lang, ang mga tao nga sanaang mas dapat pang maging mapagmatiyag kesa sa amin pero hindi ko sila masisisi kung bakit mas pinili nilang manahimik at magsawalang-kibo na lamang.

Ngayong tuluyan na akong magreretiro, kasama ng aking master na sumakabilang buhay na mula pa kahapon, sana naman ay mabuksan na ng mga tao ang kainlang mata at isipan, at gamitin ang kanilang mga kamalayan. Maging alerto sa mga posibleng mangyari. At huwag nilang antayin na kami pa mismo ang magsasabi para lang maiwaksi ang mga dapat maiwaksi, mabunyag ang sikreto ng mga maiitim na budhi. At bagkus mananatili pa kami na mga trabahador ng aming kani-kanilang boss sa pagsasadokumento ng mga magagandang bagay sa buhay na kanilang maaalala paglipas ng panahon at henerasyon na susunod sa kanila.

Dito na magtatapos ang aking buhay at karera, hahayaan ko na lang ang mga sumunod sa akin na magsilbing mga saksi sa mga susunod na kaganapan. Maraming salamat po.

Author: slickmaster | Date: 10/09/2012 | Time: 05:00 p.m.

© 2012 september twenty-eight productions

TALES FROM THE CITY LIGHTS – NO MORE CURFEW NIGHTS.

Una kong narinig ang salitang curfew noong bata pa ako. Nasa basketball court ako nun nung napansin ko ang nakapaskil na “curfew.” Bawal daw kaming mga menor de edad ng lumabas sa oras na alas-onse ng gabi hanggang alas-singko ng madaling-araw. Ito nga ang dahilan kung bakit takot ako na lumabas noong mga dis oras ng gabi. Kapag nagising na ako ng alas-4:30 nun, aantayin ko pa mag-5 para lang maglaro sa court. At kailangan bago mag-11 nasa bahay na ko kaya hinahapit ko ang pag-order ng pagkain nun. Masyadong masunurin, no?

Ito palang curfew na ‘to ay isa sa mga batas na ipinatupad ni Macoy noong Batas Militar. 12 midnight – 4 am naman yun. Sa ngayon, hindi ko mawari kung ipinapatupad pa rin ito. Sabagay, ang isa sa mga layon kung bakit sa kabataan lang ang tinatarget ng batas na ito ay dahil sa dumaraming mga tambay at nagiging adik. Minsan pa nga nagkakaroon ng mga away o gang war. Pero sa kabutihang palad, wala naman akong nabalitaan na ganun ditto sa lugar namin.

Kahit noong 16 anyos pa lang ako at inuutusang bumili ng mga pinsan at kapatid ko ng alak, parang andun pa rin ang takot ko e. Buti na lang ang pinagbibilhan ko nun ay yung tindahan ng mga pamangkin ko (at that time kasi, may tindahan pa sila at 24-hours a day silang bukas). Kaya lang medyo may guilt pa rin, minsan nga halos mangatog na ang katawan ko sa kada nakakakita ng mga baranggay tanod. Akala ko huhuliin ako, yun pala. Tatanungin lang. “iho, saan ka pupunta?” “Ah, bibili lang pos a tindahan, ser.” Ayun, ‘di naman nasisita. E hindi naman kasi talaga ako naglo-loiter. Yung utos lang talaga ang pakay ko.

Pero sa pagdaan ng taon, nasa legal na edad na ako, parang ewan na lang ang mga nangyayari. Bakit kanyo? Sa kada panahon na uuwi ako ng bahay o tatambay sa computer shop ng tropa ko sa hatinggabi e ang daming mga kabataan ang nakatambay lang. Though wala naman silang ginagawang masama (hindi ko na pwedeng himasukan ang pagyoyosi ng mga ‘to, tumatagay, o pakikipaglalandian), pero may curfew e. Naiisip ko na lang na “sabagay, ‘pag andayn na ang mga tanod e kakaripas ng takbo ang mga ‘to, maghihiwalay ng mga eskinita para lang makatakas.” Pero, may batas pa rin e. Parang hindi yata natatakot ang mga ‘to o ine-excuse lang ang pagiging ignorante. Pwede naman silang pumasok sa silong o barong ng mga bahay nila at doon gawin iyun. Ewan.

Sa burger stand nga lang na inoorderan ko ng buy 1 take 1 na mga pagkain e mararaming mga andun na mahahalata mo sa edad. Ayos sana, e kaso hindi naman umoorder. Pero dedma na lang, paki ko ba sa mga iyun? Buti sana kung pinagtitripan ako kaso ibang usapan na iyun.

Pero hindi ganun e. Ang ilan sa mga nakikita ko, andun lang sa bandang court nakapatrol. Sabagay, dun naman talaga ang destino ng karamihan sa ganung oras. Dahil doon, may malapit na kainan na bukas sad is oras ng gabi, isama mo na ang isa pang burger stand, tindahan ng isa sa mga kilala ko na kapitbahay, at isang open 24 horus daily na bakery.

Sa tingin ko, kahit tila wa curfew na e maayos pa naman ang nangyayari. At hindi na rin ako pwedeng huliin kung tatambay man ako (pero hindi ko naman gagawin ang mag-loiter anyway) dahil 22 na ako e. Saka sa totoo lang, ang mga nakikita ko pang mga umaakto ng pasaway kesa sa mga batas a ganung oras ay yung mga manong na tambay. Tumatagay pa ng kanyang hawak na 1 malaking bote ng isang brand ng brandy sa bandang tabi e. Yung iba pa dyan na nasa edad 30 lang nakikipag-away na sa kapwa niya na lashing. Yun lang ang mga eskandalong nagaganap.

Samanatalang yung mga mas bata pa sa akin na napapansin ko kahit alam ko na mga may grang o frat ‘tong mga ‘to? Chill lang. Nakatambay nga pero ang titino naman, hindi ganun kalakasan ang boses para maka-istorbo sa mga natutulog na kapitbahay at kung nasa shop naman, tahimik din. Tama yan, nang hindi mapahamak yung mga may-ari ng tinatambayan niyo. At hindi lang sa lugar ko mismo napapansin ito, kundi pati na rin sa ilang mga lugar na nadadaanan ko sad is oras ng gabi, commute man o naglalakad.

Isang bagay lang ang sigurado. Kung epektibo man ang curfew o hindi, ‘pag disiplinado ang tao, maayos at matiwasay ang komunidad sa gabi.

Author: slickmaster | Date: 09/30/2012 | Time: 12:13 a.m.

© 2012 september twenty-eight productions.