3 Things Why I Did Not Attend My Prom.

10:20 A.M. | 02/02/2013

Prom is so high school, just like the entire concept of romance. I never attended that once-in-a-lifetime highlight event of high school, as some people may proclaim.

And I never regret that either.

I just don’t like what kids are then up to during my ages. They dig too much on computer games, dating activities, social interactions (more than just logging into the social networking pioneer Friendster and even Yahoo! Messenger), and even vices, more than the typical studying and eat-all-day-long habits. Yeah, I may love wearing preppy suits but that’s only for a photoshoot and I never wanted to have a lifestyle like that.

And please don’t give me that fucking excuse of the so-called YOLO. Yeah, you may only live once, but being young is never (I repeat… NEVER EVER) an excuse to do anything in life that is quite stupid. And it’s not fun to go dumb at all times anyway.

But why did I opted not to go to the considered as one of the most romantic events that you’ll ever have in your lifetime?

Quite expensive. Dudes and dudettes, I don’t live at the luxurious side of life. You know, I rather spend my money which I hardly earned on my allowance savings on the combo of a bucket of beer and a meal of sizzling plate, rather than wasting (oh, sorry… allotting too much of) my time and money on suits, slacks, shoes, accessories, a new handkerchief, the account settlement and even a bouquet of roses for my partner (if any). I have a lot of tasks to filled in which I barely need my money to put on rather than preparing myself for the prom. My tuition is banking on a large amount already, so why should I spend even more on other activities like prom?

Come on, slick. This is just a once in a lifetime event. How could you afford to waste this chance? Once-in-a-lifetime your face, especially if you’re a rich kid. Do you think you cannot repeat that same moment again when you grow older and have a formal date with somebody else?

Second thing, it’s too young to focus on love. I know it’s gonna be like one of those typical sayings of a late-bloomer. But so what? I mean, so the fuck what? I used to think that romance in the eyes of young aged people was misinterpreted by the ones who were once involved into it. They think that he or she was the “one,” the partner that allegedly the one that you have been waiting for. Your prom partner whom wishes and insists that you’ll be dancing with you not just all night long, but for the rest of your respective lives. And they think that the prom night was the start of everything in a formal setting.

Until college and working career came along. So, it’s quite easy to make a promise of commitment to him or her during your teenage days and dreams, but it does not guarantee you anything anyway as either one of you (or both of you actually) are quite immature enough to understand love.

Lastly, I just don’t go with the flow. Like what I said earlier, I’m different from what my typical generation-mates are doing. It’s like comparing mainstream to underground cultures. They’re romantics, I am not. They go for too much fun; I go settle for an average good. And that may sound like I’m a hell of a weirdo in the eyes of majority.

Nah. Only stupid romantics will think like that. Just saying.

Author: slickmaster | © 2013 september twenty-eight productions

First date.

12:49 p.m. 01/01/2013

Disclaimer: Isinulat ko ang akdang ito na may permiso mula sa babaeng naka-date ko nun. Pero pinili ko na hindi ilahad sa blog na ito ang litrato naming dalawa at ang tunay na pangalan niya bilang paggalang sa pagkakakilanlan niya.

Minsan, natutuklasan talaga ang pag-ibig sa first date. Wala nang ligaw-ligaw pa (anak ng pating, uso pa ba iyun?). Nasa uganayan lang yan kasi, bilang kapwa taong nagmamahalan at bilang kaibigan na rin kung magturingan.

Parang karanasan ko lang. Ika-1 ng Disyembre nun, isang maalinsangan na Sabado ng hapon. After lunch ang usapan naming nun sa isang mall sa lungsod ng Mandaluyong. Sa unang tingin nga e, nakakapagtataka lang nun. Dahil alam ko hindi naman siya interesado na mga bagay na gusto ko, tulad ng mga libro at may kabuluhan na kalokohan. At siguro, naiisip niya nun na sa dinami-dami ba naman ng babaeng nakasalamuha ko sa text, Facebook, Twitter at personal… e bakit siya pa daw?

Hindi ko mawari e, basta ang alam ko nun ay interesado ako na kilalanin siya. Bago ang lahat, siya si Ms. Whippedream, o mas tawagin na lang natin na Kablag. 21 anyos, isang registered nurse na naghahanap pa rin ng trabaho. Magkapareho kami ng eskwelahan noong kolehiyo bagamat magkaiba kami ng branch na pinapasukan. Ang nakakaloka lang nun ay may isa pala kaming kaibigan in common pero hindi naman yun ang naging pamamaraan para maging magkakilala kami (o nireto, ika nga). Sa totoo lang, nakilala ko lang siya sa pamamagitan ng isang text clan. At isang bagay pa ang common sa aming dalawa – pareho kaming blogger.

Pero fast forward tayo sa petsa ng a-uno. Nasa gitna na ako ng pagmamadali ko papunta sa mall na iyun. Nakakahiya, first date mo slickmaster, e na-late ka! E ikaw ba naman kasi ang mapunta kaagad sa isang photo studio para lang kunin ang soft copy ng mga litratong kinunan para sa iyong graduation pictorial noon.

Ala-una ng hapon nun nang makarating na ako sa destinasyon ko. Halos maligaw pa ako sa naturang mall (aba, e ikaw ba naman ang mapunta sa isang lugar na hindi pamilyar sa kamalayan mo e) habang katext siya kung saan siya eksakto. Pagbaba mula 4^th floor papunta sa 2^nd, sa may bandang fountain area, agad ko siya napansin. Pamilyar na ang kanyang itsura sa akin dahil sa kakatingin sa kanyang profile picture sa Facebook at Twitter. Pero bago ko man siya surpresahin e agad na rin niya pala ako nakilala (ayan, magte-text ka pa ng “look behind you,” ha?). Unang move kay Kablag, pahiya ka na, slick. LOL!

So, ayun na nga ang nangyari, nagkakilala kami. Agad hinanap ang book launching event na pupuntahan ko nun (dahil trip ko lang, maliban pa sa katotohanan na isa na rin sa mga iniidolo ko ang awtor ng Pogi Points na si Stanley Chi), nasa isang bookstore yun sa nasabing mall. E ang aga lang namin nun. Haha! Napabili lang kami ng libro nun, then trineat ko siya ng lunch sa isang fastfood na malapit lang sa bookstore na yun (sa loob ng naturang mall, siyempre).

Matapos ang book launch na yun (na tumagal ng 4 na oras pero astig lang ang hapon na yun dahil sa sobrang laughtrip na dala nila Stanley Chi, Ramon Bautista at Papa Dan ng Baranggay LS at kung anu-ano pang kamundohan nun), e para kaming ewan na hindi alam kung saan kami susunod na pupunta noong gabing iyun. Hanggang sa napagdesisyunan na magpunta sa kabilang mall. Mamasyal lang sa kung saan-saan, kumain ng pizza, magkwento ng kung anu-anong bagay lang, malalim na bagay man o mababaw. Kulang nga e manood kami ng sine nun kung maaga pa lang sana ang gabi nun. Hati na kami sa dinner namin na pizza (ako sana talaga ang sasagot nun e kaya lang mahirap na ang ma-short lalo na kakasweldo ko lang nun).

Ano pa ba ang mga naganap? Ayun lang naman. Sa madaling sabi, nagkamabutihan. Basta, sinigurado ko lang nung gabi na iyun na kahit papaano e magaanda ang impresyon ko sa kanya sa pamamagitan ng pagkakapataotoo sa aking sarili. At sa totoo lang nun e hindi ko na iniisip kung may susunod na date na magaganap pa sa pagitan namin ni Ms. Whippedream o wala. Nasa sa kanya na iyun.

Pero mali pala ako, dahil hindi ko inaakala na siya talaga ang magpapatibok ng puso ko nun. Siya ang tanging naging pinaka-kaibigan ko sa lahat ng aking mga kaibigan ko.

Namiss ko siya bigla. Sa sobrang pagkamiss e napagawa ako bigla ng one-liner.

“Just a second after we parted ways, I just realized something – I missed you already.”

Akalain mo yun oh. Matapos ko siya ihatid sa terminal ng FX nun, para lang akong batang naagawan ng lollipop (pero walang akto ng iyak, syempre) nung sinara na niya ang pinto ng naturang sasakyan at umalis na pauwi ng bahay niya. Ang naisip ko na lang, magtetext din yun pag nakauwi na siya. Hindi lang text pala, nagmissedcall. Aba. Ayos ah. Kala ko dito na lang matatapos ang first date na iyun.

Akala ko din e. Mali pala ako. :-)

Author: slickmaster | © 2013 september twenty-eight productions

Inside the mind of a straight-forward guy.

Sa panahon na marami na ang abusadong nilalang sa kanilang mababait na kapwa, mga tulad ko na lang yata ang tanging makakatapat sa mga ito. Oo…

“’di bale nang masungit o suplado, kesa naman sa laging inaabuso o naaagrabyado.”

Parang mas okay pa ang maging prangkang nilalang, straightforward, maangas na kala mo ay isang siga kesa sa pagiging anghel palagi (yung tipong “hindi makabasag-pinggan” ba),  o kung sa mata ng mga romantiko e “gentleman,” at underdog ang effect. At by the way, hindi ito usapin ng pagkakaroon ng “pleasing personality,” ha? Iba yun.

Bakit kanyo? Simple lang.

Nakakasawa na rin ang pagiging mabait e. Pakakasawa in a sense na mapapatanong ka na lang sa sarili mo habang nagmumuni-muni ka mag-isa sa isang sulok ng kwarto mo, o pag nakatingin ka sa salamin (na hopefully e hindi mabasag sa isang sulyap mo lang). Parang….

Bakit nga ba ganito ang iilang mga tao, ano? Kapag mabait ang nakakasalamuha nila, inaabuso ang kabaitan nila. Pero kapag sumabog ito (yung tipong napuno na. Come on, kala mo porket mabait e hindi siya nauubusan din ng tinatawag na “pasensya?”), parang lintik ang mga kumag na hahanap at gagawa ng butas para lang siraan siya. Palibhasa mas tumatatak pa sa isipan ng mga ‘to ang mga negatibong bagay kesa sa mga magagandang nagawa.

Ano ‘to? Ganito na ba kakakitid ang utak ng mga mokong na ‘to?

Sa totoo lang… ang inyong lingkod ay ilang beses nang nagging biktima ng ganitong pagkakataon. Pag nice guy ka, parang wala kang puwang sa mundong ito. Lagi kang nagiging butt ng jokes. In short, binu-bully. At bakit ganun ang nangyayari sa akin?

Wala e. Likas kasi na mabait ako e.

At maliban pa sa naranasan ko e ganyan din ang naoobserbahan ko sa lipunang ito. Madalas pa kamo nabibiktima ang mga taong walang kamuwang-muwang. Yung mga mukhang mabait. Kawawa naman tong mga ‘to, bagamat kung sa kabilang band aka titingin – yung tipong perfectionista ang punto de vista mo – e mabibira mo pa sila na mga “tatanga-tanga.” Oo, tatanga-tanga kasing yan.

Ito pa, kapag dinaan sa diplomasya, hindi ka pakikinggan. Pero 'pag dinaan sa dahas, sila pa ang may ganang magreklamo. Ni hindi sinubukan na intindihin ang mga bagay-bagay bago umangal? Sapatusin ko kaya ang mga bunganga nito?

Ang mas masaklap diyan, kung sa pag-ibig pa ang usapan, dalawang bagay lang yan: mape-friendzone ka dahil sa sobra mong kabaitan, o lolokohin ka lang ng jowa mo balang araw (oo, pag dating ng panahon na sa sobrang pagiging mabait mo e mauumay na siya) – well, maliban na nga lang kung sadyang matinong nilalang din ang partner mo.

Kaya minsan, sabi ko na lang ay “tama na ang pagiging ganito. Hindi tayo isasalba ng karma mula sa itaas kung tayo mismo e hindi rin matututo at magtatanda. Kung kailangang gumanti, e ‘di gawin!” At hindi ko sinasabi ‘to para magkaroon ng away, ha? Ang punto kasi dito e kelangan din malaman ng mga abusadong ‘to na hindi tayo basta-basta tao lamang. Oo, hindi nga ako ipinanganak para mangagrabya ng kapwa ko, pero hindi rin ako namuhay sa mundong ito para tapak-tapakan lang ng mga mukhang paa na mga asungot, este, abusadong nilalang na tulad ng mga ‘to.

At bakit ganun na lang ang pananaw ko, na alam ko may bibira dyan na sobrang taliwas sa nakararami ang anumang paniniwala ko sa puntong ito?

May kasabihan, “nice guys finishes last.” At uso kasi ngayon ang mga tipo na agresibong lalake. Aggressive in what? Well, alam niyo na yun, liberated na rin kahit papaano ang kaisipan ng mayorya e.

At ika nga ni Stanley Chi sa kanyang librong POGI POINTS, “Kung masaydo kang good boy, iisipin nilang nagpapanggap ka o madali kang mauto! Either way, talo ka.” Ano ibig sabihin nito? Ang sobrang kabaitan ay nakakasama rin pala.

Kaya minsan, pa entrance-exit na lang ang mga salita ng sermon ng ermat ko sa tenga ko kapag napansin niya na maangas na ako kung umasta. Katulad na nga lang ng sinabi ko kanina, ‘di bale nang suplado, kesa naman sa laging naagrabyado.

At how I wish na maintindihan ng mga tao yan mula sa akin.

Kaya kung napapansin niyo na ganito ako kaangas ang asta ko ke sa personal man o sa harap ng modernong teknolohiya (na minsan e napapagkamalan pa akong nawawalang utol ng Tulfo brothers ayon sa aking Ate Dhors sa DFBI), e at least alam niyo na ang dahilan.

02:58 p.m. 27/12/2012

Author: slick master | © 2012 september twenty-eight productions